Οι λεπτομέρειες πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (πού, πότε, πώς και κυρίως γιατί), παρεκτός κι αν είστε του στενού μας οικογενειακού και φιλικού κύκλου, οπότε πιθανότατα τα ξέρετε ήδη από πρώτο χέρι. Εκείνο όμως που θα ήθελα έστω μια φορά να μοιραστώ με τους υπόλοιπους είναι ο τρόπος που γιορτάζουμε τέτοιου είδους γεγονότα στο σπίτι μας.
Τρώγοντας.
Ω, ναι. (Και σιγά που δεν το καταλάβατε ήδη.)
Γενικά την οικογένεια Δεσποτάκη τη διακατέχει μια πληθώρα κατοχικών συνδρόμων, που
απορρέουν κυρίως από το ότι έχουμε μεγαλώσει με τις γιαγιάδες μας. Δεν πετιέται ποτέ τίποτα. Κι επιπλέον, όταν θες να περιποιηθείς κάποιον το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον μπουκώσεις.
Λογικό ήταν λοιπόν, όταν η Πόπη θέλησε να γιορτάσει το πτυχίο της, να καλέσει τους φίλους της και να τους μπουκώσει. Η γιορτούλα έγινε πριν από κανένα μήνα και το μενού ήταν λιτό κι απέριττο:
· Ένα πατσγουόρκ από καναπεδάκια σε φετούλες από μπαγκέτα, στολισμένα με τυρί κρέμα, πατέ τόνου, βούτυρο Κερκύρας, ελιές γεμιστές, κάπαρη, πιπεριές διαφόρων χωμάτων, αγγούρι φρέσκο και τουρσί, τυρί Edam, ζαμπόν. Όταν η Πόπη θέλει να παίξει, παίζει με το φαγητό της.
· Τυροπιτάκια παραδοσιακά με φρέσκο βούτυρο, ανθότυρο και φέτα, συνταγή της θείας μας της Τασίας Δ., που τα κάνει θεϊκά. Ευτυχώς η θεία έχει βαφτίσει την Πόπη και με το λάδωμα πέρασε η χάρη της στα τυροπιτάκια και στην αδελφή μου.
· Κροκέτες με πουρέ πατάτας και τυρί ρεγκάτο Kerrygold. Τη συνταγή, αν είστε τυχεροί θα τη βρείτε στο κουτί του πουρέ πατάτας Knorr. Όταν είναι ζεστές, δεν παίζονται.
· Λουκανικάκια Βιεννουά τυλιγμένα σε μπαίηκον. Την παρακάλεσα να με αφήσει να τα τυλίξω από την προηγούμενη μέρα και να τα μαρινάρω όλη τη νύχτα σε κόκκους πιπεριού και σταγόνες ούζου. Δε με άφησε, η κακιά.
· Σαλάτα Φάρμα, αγοραστή. Είναι μερικά πράγματα που απλά δε μπορείς να τα φτιάξει όπως τα φτιάχνει το εργοστάσιο.
· Μελιτζανοσαλάτα, και αυτή αγοραστή. Ντροπή μας, γιατί γίνεται πολύ εύκολα και πολύ πιο νόστιμη στο σπίτι. Την αγόρασα γιατί ήταν δίπλα στο σκαφάκι της Σαλάτας Φάρμα και μ’ έπιασε το σύνδρομο του Αχόρταγου Ματιού.
· Σαλάτα καλαμποκιού και καρότου, με τυρί και ζαμπόν σε σως Χίλια Νησιά. Ελαφρύ και απλό, πέντε υλικά και ανοίγει την όρεξη. Επιπλέον επιμένω να λέω τη σάλτσα Thousand Island με την ελληνική της μετάφραση, λόγω της θητείας μου στους διαδρόμους ενός σούπερ-μάρκετ.
· Μακαρονοσαλάτα με ψιλοκομμένα λαχανικά, αγγουράκι τουρσί και τυρί σε σως Προχειρέφ. Για τη σως Προχειρέφ, τη μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά το έτοιμο ξεκουκουτσιασμένο κερασάκι, θα σας μιλήσω αναλυτικά σε επόμενες αναρτήσεις. Επίσης για τη μακαρονοσαλάτα μου αυτή θα τα πούμε διεξοδικότερα, μιας και είναι η σπεσιαλιτέ μου.
· Χωριάτικη σαλάτα με φέτα βαρελίσια και κάπαρη. Και ουδέν περαιτέρω σχόλιο.
· Λαχανικά γκρατινέ (μελιτζάνα, κολοκύθι, πατάτα, τρία είδη πιπεριάς με μπεσαμέλ στο φούρνο). Κάποια από τους καλεσμένους ήταν χορτοφάγοι κι αυτό ήταν το κυρίως πιάτο τους. Βγήκε λίγο αλμυρό, αλλά εγώ έφαγα τρία κομμάτια. Μακάρι να μπορούσα να φάω όλο το ταψί, και σας χάριζα όλο το υπόλοιπο τραπέζι.
· Κανελόνια γεμιστά με κιμά και σάλτσα ντομάτας, ψημένα σε σάλτσα ντομάτας και
πασπαλισμένα με ΠΟΛΥ τυρί. Τούρκος, αγά μου.
· Στήθος κοτόπουλο σε μπουκιές με γλυκόξυνη σάλτσα Uncle Ben’s ενισχυμένη. Αυτή είναι η σπεσιαλιτέ της Πόπης. Κανονικά, οι οδηγίες λένε να ζεστάνεις ελαφρά τη σάλτσα με λάδι και να τη σερβίρεις. Η Πόπη έχει βρει άλλο βιολί: σωτάρει κρεμμύδι, πιπεριά και μπαίηκον, κατόπιν προσθέτει και τσιγαρίζει γενναία το κοτόπουλο και τέλος βάζει τη γλυκόξυνη σάλτσα συν μια γεμάτη κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας και τα σιγοβράζει. Ούτε καν προσέχεις τον ανανά και τα κομμάτια μπαμπού.
·Σουτζουκάκια πλασμένα στρογγυλά, ψημένα στο φούρνο με σκέτη σάλτσα ντομάτας. Γιατί τραπέζι χωρίς σουτζουκάκια είναι χωριάτικη χωρίς αγγούρι.
· Ρύζι πιλάφι με ψιλοκομμένο καρότο, αρακά και καλαμπόκι, για να κομποζάρει με τις
σάλτσες του κοτόπουλου και των σουτζουκακίων.
Τώρα για γλυκό… τι να σας πω. Είχαμε παραγγείλει φοβερά τρίγωνα Θεσσαλονίκης σε μπουκίτσες και νεγράκια από ένα τοπικό ζαχαροπλαστείο του Βύρωνα (και γι’ αυτό θα σας κάνω κουβέντα κάποτε), τα οποία τα κάνει ο άτιμος ζαχαροπλάστης όχι με κρέμα αλλά με σαντιγύ και τρως όσο να μη χωράς άλλο. Δεν είχαμε υπολογίσει ότι όλα τα καλόπαιδα θα φέρνανε κι από ένα γλυκάκι διαφορετικό. Τι ταρτάκια με φρούτα, τι σοκολάτες Max Perry, τι μια τάρτα σοκολάτας από ένα ζαχαροπλαστείο στο Χαλάνδρι, τι ξεχνάω δε θυμάμαι, γιατί από τη ζάχαρη κόντεψα να πέσω σε κώμα…
Άντε αδελφάκι, χαλάλι σου. Καλή σταδιοδρομία και καλά μυαλά.
Και λίγες, κακές ως επί το πλείστον φωτογραφίες:
Το αμαρτωλό γκρατέν λαχανικών. Μην το βλέπετε έτσι αθώο, είναι ικανό να ξεμυαλίσει πολύ κόσμο.
Τα κανελόνια. Η όποια λευκότητα ή κιτρινότητα καλύπτει το κόκκινο της σάλτσας είναι τυρί.
Η χωριάτικη, οι δύο αγοραστές σαλάτες και τα τυροπιτάκια. Διαφαίνεται επίσης το κοτόπουλο με τη γλυκόξυνη σάλτσα και η μακαρονοσαλάτα. Η πιατέλα με τα λουκανικάκια έχει προσπαθήσει ανεπιτυχώς να μπει στο πλάνο. Κρασί και ούζο για να μην μας καθήσει το φαΐ στο λαιμό.
Η σαλάτα καρότου και τα λουκανικάκια φωτογραφίζονται σε ανέμελες πόζες με το κοτόπουλο και τη μακαρονοσαλάτα. Η σφαγή θα αρχίσει σε λίγο.
Οι κροκέτες, οι ντίβες του τραπεζιού, με φόντο τους λοιπούς πληβείους.
Τα καναπεδάκια. Είχαν ήδη φύγει μερικά όταν έφτασα από πάνω τους με την φωτογραφική μηχανή.
Και μια συνολική εικόνα του τραπεζιού, η οποία άγχωσε αρκετά τους συνδαιτημόνες. Θα προλάβουν άραγε να δοκιμάσουν απ' όλα, πριν τουρλώσει η κοιλιά τους ως απέναντι από το φαΐ;
