Τσάι Αναρρώσεως - Τσάι Αναψυχής

Σας αρέσει το τσάι; Εμένα προσωπικά... Δεν ξέρω. Ίσως είναι τα σύνδρομα τα παιδικά, όπου τσάι ίσον αρρώστια, φιδές, ντεπόν σιρόπι, καταπίεση. Από την άλλη, ειδικά τις μέρες που έρχονται, γιορτινές, μέρες ηρεμίας στο σπίτι, είναι ωραία να έχεις κάτι ζεστό να πιεις κοιτώντας από το παράθυρο, με τις παντόφλες-ζωάκια στα πόδια και τις πιτζάμες φλις. Έχω άδικο;



Για να πω την αλήθεια μου, το παλιό σκούρο, "ευρωπαϊκό" τσάι που με πότιζε η γιαγιά μου στην παραμικρή υποψία σιναχιού δεν μοιάζει σε τίποτε με τις λεπτές γεύσεις που υπάρχουν πλέον διαθέσιμες στην αγορά. Εκείνο το παλιό μαύρο τσάι, το κλασσικό Λίπτον, το επονομαζόμενο και "τσάι αναρρώσεως", ήταν μια αηδία και μισή, ένα πράμμα με γεύση σα στουπέτσι, πικρό σα διάολος και φαρμακευτικό όσο δεν παίρνει. Το ελληνικό τσάι, του βουνού που λέμε, ήταν πιο υποφερτό, αλλά και πάλι η παρουσία του είχε συνδυαστεί με πρησμένες αμυγδαλές και απουσία από τη χορωδία του σχολείου (ένα από τα πράγματα για τα οποία μισώ τις αμυγδαλές μου είναι και αυτό, μιας και η χορωδία ήταν η αγαπημένη μου τεμπελιά εκείνη την εποχή).



Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα. Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε μια πληθώρα γεύσεων, που κάνει το μαυριδερό νερόπλυμα να καταπίνεται αγόγγυστα. Υπάρχουν στιγμές το χειμώνα που ένα καλό φλιτζάνι Earl Grey (μαύρο τσάι με άρωμα περγαμόντο) μπορεί να αντικαταστήσει τον απογευματινό μου καφέ. Και μάλιστα χωρίς να χρειάζομαι ταυτοχρόνως αντιπυρετικό.



Ακόμη κι αν υπάρχει στο σπίτι μόνο το παλιό στουπέτσι Λίπτον, ακόμη και τότε, έχουμε μάθει πια να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση από μόνοι μας κι από τσάι αναρρώσεως να το μετατρέπουμε εύκολα σε τσάι αναψυχής. Με μια φέτα λεμόνι ας πούμε, ή ανακατεύοντας το τσάι αντί με το κουταλάκι, με ένα ξυλάκι κανέλας. Το άρωμα που παίρνει από την κανέλα είναι πολύ διακριτικό και το λεμόνι, οσοδήποτε λίγο κι αν ρίξεις, ξανοίγει κάπως το απαίσιο μαυριδερό χρώμα του τσαγιού.



Κανέλα, λεμόνι, ζάχαρη. Υπάρχει και το γάλα θα μου πείτε. Εντάξει, αλλά όπως είπε κι ο Νταν Μπράουν στον Κώδικα Νταβίντσι -κι όλες οι νεόπλουτες κι αισθαντικές κυράδες αναφώνησαν εκστασιασμένες "ωωωωω, μα τι τσέτερμαν είναι αυτός ο Μπράουν που ξέρει και βάζει τέτοια κομψά πράγματα στα βιβλία του;"- αλλά όχι για το Earl Grey. Το άρωμα των εσπεριδοειδών δεν ταιριάζει με το γάλα...



Και φυσικά, μιας και με το τσάι αναψυχής διασκεδάζουμε την αίσθηση της γεύσης, γιατί να μην το συνοδεύσουμε και με ένα μικρό γλυκάκι, διακριτικό στη γεύση του όσο και τα αρώματα του τσαγιού; Όχι τίποτε βαρύ, με κρέμες και μαρμελάδες, όπως συνηθίζουν έξω, αλλά κάτι πιο κομψό, πιο λεπτεπίλεπτο, πιο...



Ακριβώς αυτό έψαχνα τελικά. Δεν είναι τέλειο το παλμιέ με το τσάι; Ένα μικροσκοπικό μπισκοτάκι, που δεν είναι καν μπισκοτάκι, με τραγανή ζάχαρη ανάμεσα στις πτυχές του κι ένα απαλό άρωμα κανέλας. Βουτυράτη ζύμη, φουσκωτή, σφολιατένια.



Κι έχει και σχήμα καρδούλας. Να το μοιραστείς με τον αγαπημένο σου, χουχουλιάζοντας αγκαλιά. Τι άλλο είναι οι γιορτές από αυτό;

Αυγά με σάλτσα μανιταριών / Eggs in mushroom sauce

Τελικά αποδείχτηκε ότι η αδελφή μου είχε ένα μικρό δίκιο, όταν μου έλεγε ότι τα μανιτάρια στιφάδο είναι πιο πολύ σάλτσα παρά πιάτο από μόνα τους. Αποδείχτηκε... τέλος πάντων. Εμένα μου αρέσουν και σκέτα. Ήρθε όμως μια μέρα, τις προάλλες, που δεν έφτανε μια κουταλίτσα στιφάδο για να χορτάσουν δυο ξελιγωμένες από την πείνα εργαζόμενες τριαντάρες. Οπότε, τι κάνουμε τώρα, κυρία μου;

Απλό. Βράζουμε λίγο περισσότερο το στιφάδο να πήξει καλά σαν σάλτσα, βράζουμε και δύο ή τρία αυγά για τον κάθε συνδαιτυμόνα, φροντίζουμε να υπάρχει και μια ντοματοσαλάτα με μπόλικη φέτα και έτοιμο το γκουρμέ πιάτο. Αν κι έχω την υποψία, ότι πριν από το γκουρμέ της Ευθυμίας έχουν προηγηθεί αιώνες νοτιοασιατικής κουζίνας. Τα περισσότερα πιάτα στο Foodgawker και το Tastespotting έχουν για στολίδι τους μισό βραστό αυγό...

Τέλος πάντων, εμένα μου άρεσε πολύ. Η γλυκιά, πλούσια γεύση του μανιταριού και της σάλτσας έδεσε τέλεια με το χορταστικό κρόκο του αυγού. Ήρθε και το φρέσκο ψωμί κι η δροσερή σαλατούλα κι έγινε ένα γεύμα, τεφαρίκι. Όπως θα έλεγε κι η μακαρίτισσα η Ποντία μου γιαγιά, αραήκα. Χόρτασα αλλά να 'χα κι άλλο, θα πει.

Μανιτάρια στιφάδο

Μερίδες: 2
Χρόνος παρασκευής: 10 λεπτά (+45 λεπτά για τη σάλτσα)

Υλικά

6 αυγά
6 κουταλιές της σούπας μανιτάρια στιφάδο (η συνταγή εδώ)
Αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση

1. Βράζουμε τα αυγά σε κατσαρολάκι, τα σκεπάζουμε με νερό, προσθέτουμε μια καλή πρέζα αλάτι και τα βάζουμε σε δυνατή φωτιά. Μόλις το νερό βράσει, μετράμε 8 λεπτά και τα αποσύρουμε. Ρίχνουμε αμέσως κρύο νερό στα αυγά, τα ξεφλουδίζουμε τα κόβουμε στη μέση και τα μοιράζουμε σε δύο πιάτα. Αλατοπιπερώνουμε ελαφρά.
2. Όσο να βράσουν τα αυγά, βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι το στιφάδο και το ζεσταίνουμε ως να πάρει βράση. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να πιει τα πολλά υγρά του, ως να γίνει μια μετρίως πηχτή σάλτσα. Μοιράζουμε το στιφάδο πάνω στα κομμένα αυγά και σερβίρουμε.

Συμβουλές, τώρα -αν και η εκτέλεση είναι φανερά ευκολότατη, αλλά έτσι για να έχω κάτι παραπάνω να γράψω: πρώτον για τα αυγά. Σελίδες και μελάνι και πίξελ έχουν καταναλωθεί προκειμένου να βρεθεί επιτέλους η συνταγή για το τέλειο βραστό αυγό. Χαλάλι τους, και δε θέλω να γίνω ο μέγιστος αυγοσέφ (υπάρχει ένας τέτοιος, Γάλλος, αλλά ξεχνάω το όνομά του). Το μόνο που κάνω είναι να έχω τα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου πριν τα βάλω να βράσουν ή/και να ρίξω λίγο αλάτι στο νερό τους. Το αλάτι τα βοηθάει να μην σκάσουν πολύ κι αν σκάσουν συνήθως δεν χύνονται σε εκτρωματικά σχήματα... Επίσης το κρύο νερό βοηθάει να τα ξεφλουδίσουμε πιο εύκολα. Και τα 8 λεπτά είναι ο χρόνος στον οποίο θέλει ο κρόκος του αυγού για να φτάσει σ' εκείνη την κιτρινοπορτοκαλί κατάσταση, ένα χιλιοστό του βήματος πριν σφίξει εντελώς.

Σε κάθε περίπτωση, γράψτε με κανονικά αν σας κάνει κέφι και βράστε τρία αυγά. Δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ.

Για τη σάλτσα, καλό θα ήταν τα μανιτάρια να μην είναι κομμένα σε όγδοα όπως λέει η συνταγή του στιφάδου, αλλά σε πιο μικρά κομμάτια. Κι επίσης να κρατήσουμε λίγο το χέρι στο αλατοπίπερο που ρίχνουμε στα αυγά, γιατί η σάλτσα είναι κάπως πικάντικη και δε θα χρειαστεί περισσότερο.

Θέλει, όπως είπα και στην αρχή, φρέσκο ψωμί, κατά προτίμηση χωριάτικο -και γιατί να μην πάρετε μια μπαγκέτα, να την κόψετε κατά μήκος και να τη γεμίσετε με αυγά και σάλτσα; Σάντουιτς εκλεκτό και για το γραφείο μοναδικό...- και μια σαλατούλα, χωριάτικη με φέτα. Το τυρί θα το βοηθήσει πολύ. Κι ένα μαρουλάκι βέβαια δε θα του κάτσει κι άσχημα, με το φρέσκο του το κρεμμυδάκι. Πιείτε κι ένα κρασάκι κόκκινο, ξηρό, με μπόλικες τανίνες να ξεβγάλετε το στόμα κι είστε έτοιμοι ν' αντιμετωπίσετε άλλο ένα δραστήριο απόγευμα.

If you don't read Greek, use Google Translate or ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail(dot)com.

Σεσκουλοντολμάδες / Stuffed Swiss Chard Leaves

Να 'ναι άραγε η εποχή που αρχίζουν να βγαίνουν τα σέσκουλα; Δεν είμαι και πολύ σίγουρη, κυρίως διότι υποψιάζομαι ότι πρέπει να έχουν τα ίδια χούγια με το σπανάκι και να σκάνε μύτη προς άνοιξη μεριά. Το γεγονός παραμένει ότι έπεσαν στα χέρια μου τρία μάτσα σέσκουλα τις προάλλες κι η μεγάλη αδυναμία βρήκε επιτέλους τη γιατριά της.

Σεσκουλοντολμάδες.

Διότι η ευφυής εκμετάλλευση των λιγοστών πρώτων υλών επί της ελληνικής επικράτειας επικουρευομένης από το μεράκι του καλοφαγά καταλήγουν πάντα σε γαστρονομικές πανδαισίες.

Και για να το πω στα νέα ελληνικά, άμα τα υλικά σου είναι περιορισμένα και φτωχά, μαγειρεύεις με ό,τι έχεις. Όταν δεν έχεις πιπεριές και ώριμες ντομάτες, γεμίζεις αμπελόφυλλα. Όταν δεν έχεις αμπελόφυλλα, γεμίζεις φύλλα λάχανο. Κι όταν δεν έχεις λάχανο, γεμίζεις μαρούλι, σπανάκι ή σέσκουλο.

Ομολογουμένως το γεμιστό σπανάκι δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη, αλλά τα υπόλοιπα σίγουρα. Και το καθένα τους έχει τη νοστιμιά του και τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, σε σημείο που ξεγελιέσαι και νομίζεις ότι τρως αλλιώτικο φαΐ κάθε φορά.


Σεσκουλοντολμάδες

Μερίδες: 6
Χρόνος: 1 ώρα + άλλη 1 ώρα για την προετοιμασία

Υλικά

3 μάτσα σέσκουλα (περίπου 1 kgr)
3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 1/2 φλιτζάνι ρύζι για σούπα
150 gr κιμά μοσχαρίσιο
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο + 1/2 ακόμη
2 κουταλιές της σούπας δυόσμο ξερό τριμμένο
3 κουταλιές της σούπας άνιθο φρέσκο ψιλοκομμένο
αλάτι, μαύρο πιπέρι τριμμένο

Εκτέλεση

1. Καθαρίζουμε και πλένουμε τα σέσκουλα σε κρύο νερό. Κρατάμε κατά μέρος τα μικρά φύλλα, που δε μπορούν να τυλιχτούν και κόβουμε τα κοτσάνια από τα μεγαλύτερα.

2. Σε φαρδιά κατσαρόλα βάζουμε νερό να βράσει -χωρίς αλάτι- και μόλις αρχίζει ν' αχνίζει βουτάμε μέσα τα φύλλα από τα σέσκουλα λίγα-λίγα. Τα αφήνουμε για περίπου 15-20 δευτερόλεπτα και τα αφαιρούμε αμέσως. Τοποθετούμε τα ζεματισμένα σέσκουλα σε τρυπητό, να στραγγίξουν.

3. Διαλέγουμε τα μεγαλύτερα από τα μικρά φύλλα και με αυτά καλύπτουμε τον πάτο μιας κατσαρόλας με χοντρό πάτο.

4. Σε μεγάλο μπωλ ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια, τα κοτσάνια από τα σέσκουλα και τα υπόλοιπα φυλλαράκια (μη σαν τρομάξει η ποσότητά τους, όσα έχετε τόσα βάζετε), το ρύζι καθαρισμένο και πλυμένο μια-δυο φορές, τον κιμά, το δυόσμο, τον άνιθο, το 1/2 φλιτζάνι λάδι, αλάτι και πιπέρι κατά βούληση. Ζυμώνουμε τη γέμιση καλά και τέλος προσθέτουμε ένα φλιτζάνι νερό. Ανακατεύουμε με κουτάλι ως να γίνει νερουλή κι ομοιόμορφη.

5. Τυλίγουμε τα σέσκουλα ως εξής: Κρατάμε στην παλάμη μας ένα ζεματισμένο φύλλο με τα νεύρα του φύλλου προς τα πάνω. Βάζουμε κοντά στο κοτσάνι του φύλλου ένα κουταλάκι του γλυκού γέμιση ή και περισσότερη, αναλόγως του μεγέθους του φύλλου. Διπλώνουμε από πάνω πρώτα το υπόλοιπο του κοτσανιού, μετά ό,τι περισσεύει αριστερά και δεξιά και στο τέλος ρολάρουμε το ντολμά να κλείσει Τοποθετούμε τα ντολμαδάκια στην κατσαρόλα σφιχτά το ένα κοντά στο άλλο, σε όχι περισσότερες από δύο στρώσεις.



6. Όταν τελειώσουμε με το τύλιγμα, πασπαλίζουμε με λίγο επιπλέον αλάτι, και προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι και νερό ως ίσα να σκεπαστούν τα ντολμαδάκια. Βάζουμε πάνω από το ντολμαδάκια ένα ρηχό πιάτο, σκεπάζουμε την κατσαρόλα με το καπάκι της και το βάζουμε στο μάτι σε μέτρια σκάλα. Το αφήνουμε να σιγοβράζει, ανοίγοντας το καπάκι όσο το δυνατόν λιγότερες φορές, ίσα για να προσθέσουμε νεράκι, αν σωθεί. Σε περίπου μία ώρα είναι έτοιμο.

Για να δούμε τι θα μπορούσαμε να πούμε σαν έξτρα πληροφορίες σχετικά με τους σεσκουλοντολμάδες. Χμ.

-Τα τρυφερά και μικρά φυλλαράκια από τα σέσκουλα γίνονται καταπληκτική ωμή σαλάτα, να προσθέσουμε ίση ποσότητα ψιλοκομμένου μαρουλιού, ένα ή δύο κρεμμυδάκια φρέσκα, αλάτι, λάδι και ξύδι.
-Μπορούμε να παραλείψουμε το στρώμα φύλλων στον πάτο της κατσαρόλας, όμως εγώ δεν το κάνω, γιατί οι ντολμάδες κολλάνε εύκολα και τα έξτρα φύλλα τούς προστατεύουν από τέτοιες ατυχίες. Αν δε σας περισσέψουν, βάλτε φύλλα μαρουλιού ή λάχανου.
-Τι ήταν αυτό με τα νεύρα του φύλλου; Λοιπόν, αυτό είναι ένα κόλπο για καλύτερη εμφάνιση. Αν το κάνετε, τότε η πάνω γυαλιστερή και λαχταριστή πλευρά του φύλλου, μένει απ' έξω και δίνει "λάμψη" και "γυαλάδα" στο ντολμά. Κι αν γίνει ένα από την ανάποδη, μην στεναχωρηθείτε, δεν τρέχει κάστανο.
-Δε βάζουμε παραπάνω από δύο στρώσεις στην κατσαρόλα, για να μπορέσουν να μαγειρευτούν ομοιόμορφα. Και τα βάζουμε σφιχτά-σφιχτά για να μην ανοίξουν όσο μαγειρεύονται και το ρύζι ξεχειλίσει.
-Την ίδια δουλειά κάνει και το πιάτο. Τα βοηθάει να μένουν στη θέση τους και να μη χοροπηδάνε μέσα στην κατσαρόλα, όσο βράζει το νερό.
-Με τι να συνοδευτούν. Ωραία ερώτηση. Καταρχήν μόνο με λεμονάκι μπόλικο, είναι ο ωραιότερος μεζές. Ύστερα όλα τα σχετικά με τους ντολμάδες, αυγολέμονο, σάλτσα ντομάτας, ό,τι σας κάνει κέφι. Εγώ να πω την αμαρτία μου τους θέλω σκέτους, με μια σταλίτσα γιαούρτι στραγγιστό ή λίγη μαγιονέζα στην άκρη Ακόμη και με μουστάρδα τα έχω φάει, πολύ απαλή όμως, κι είναι τέλεια.
Κι ένα σνιτσελάκι κοτόπουλου από δίπλα κι είμαι στο παράδεισο.

Λαχανόρυζο / Cabbage risoto

Έχω λίγο καιρό που ασχολούμαι με ύποπτη προσήλωση με το λάχανο.


Σιγά τα λάχανα, θα σκεφτεί κάποιος ακατάδεχτος. Και σιγά το λάχανο, ένα άσπρο πράμμα είναι, με κάμποση αψάδα στη γεύση και κάμποσες επιπτώσεις στην κοινωνική σου ζωή άμα το φας σε ποσότητες (καθόσον το λάχανο, σα λάχανο, είναι ισχυρό αεριοπαραγωγικό λαχανικό και ως εκ τούτου μπορεί και να φέρει τον καταναλωτή του σε δύσκολη θέση).


Κι όμως καλοί μου αναγνώσται, το λάχανο είναι ένα λαχανικό με γοητευτική και πολυσχιδή προσωπικότητα. Είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και Κ (απαραίτητη για την πήξη του αίματος), ενώ ξεχωρίζει για την περιεκτικότητά του βιταμίνη Β6. Επίσης περιέχει α) σουλφοραφάνη, μια φυτοχημική ουσία που οι γιατροί υποθέτουν ότι προστατεύει τον οργανισμό από τις ελεύθερες ρίζες, β) φυλλικό οξύ που είναι σημαντικό για την καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος, γ) μαγγάνιο, δ) ωμέγα-3 λιπαρά οξέα για τα οποία πολλές κουβέντες γίνονται τελευταία, μεταξύ άλλων και για τις αντι-υπερτασικές τους ιδιότητες.


Παρασοβαρέυτηκα, ε; Μπορεί, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι με έχει πιάσει με το λάχανο. Έχω πάθει έναν μίνι-έρωτα μαζί του, το απαιτώ στην κουζίνα, το ψυγείο και το πιάτο μου τακτικότερα από ποτέ. Ίσως είναι η υφή του στη λαχανοσαλάτα, τραγανό, αλλά ταυτόχρονα και τρυφερό, όλο χυμούς. Ίσως είναι η επιθετικότητα της γεύσης του, αν τύχει να είναι από εκείνη την ποικιλία που «τσούζει» λιγάκι. Ή μπορεί να είναι η ικανότητά του να μαλακώνει αμέσως και να γλυκίζει σε σημείο υπερβολής, όταν βρεθεί σε υψηλές θερμοκρασίες, μέσα σε μια στρουμπουλή κατσαρόλα, μαζί με ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και ρύζι και χυμό ντομάτας.


Κάποτε ο Ηλίας Μαμαλάκης είχε γράψει ότι το πρασόρυζο είναι ένα από τα μεγαλειωδέστερα ρυζότα της ελληνικής κουζίνας. Προσωπικά, αναγνωρίζω μεγαλείο σε τρία ακόμη: το σπανακόρυζο, το ρυζότο με μανιτάρια και το λαχανόρυζο. Αλλά αν με ρωτήσετε ποιο από τα τέσσερα αναγνωρίζω ως το βασιλιά τους, ας με συγχωρήσει ο κυρ-Ηλίας, αλλά το λαχανόρυζο θα ψηφίσω. Στιβαρό και σκέτο. Και ταυτόχρονα ντελικάτο και πλούσιο. Και πάντοτε τίμιο κι αληθινό.


Τώρα γιατί θεωρώ την προσήλωσή μου στο λάχανο ύποπτη; Γιατί συνήθως δεν κολλάω με μια τροφή, μ’ αρέσει να έχω ποικιλία στο πιάτο μου. Ίσως αυτήν την εποχή να μου λείπει κάτι από τον οργανισμό μου, κάποιο από τα πολλά συστατικά του λάχανου. Ίσως πάλι να μην είναι αυτό, ίσως να είναι εκείνη η εποχή που το λάχανο να είναι στο φόρτε του, ίσως πάλι και όχι, τι ξέρω εγώ, παιδί της πόλης; Ή ίσως -ίσως- απλά και μόνο να λαχταράω μια τροφή που να μην την περιφρονεί τόσο η σημερινή μοντέρνα μαγειρική.


*Νομίζω ότι θα πρέπει μου συγχωρήσετε το ότι επιλέγω να γράφω όλα τα εις –[ριζο] (λαχανόρυζο, πρασόρυζο, σπανακόρυζο) με ύψιλον καθώς επίσης και το [ριζότο] πάλι με ύψιλον, ρυζότο. Προσωπική επιλογή, δεν τη συστήνω σε κανέναν.



Ρυζότο με λάχανο και μανιτάρια



Μερίδες: 8
Χρόνος: 1 ώρα





Υλικά


1 μικρό λάχανο κομμένο σε χοντρά κομμάτια
200 gr φρέσκα μανιτάρια κομμένα σε χοντρά κομμάτια
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 πράσινη πιπεριά
1 ½ φλιτζάνι ρύζι για πιλάφι
1 νεροπότηρο χυμό ντομάτας
1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας
1 + ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα γλυκιά
Αλάτι
Μαύρο πιπέρι τριμμένο


Εκτέλεση


1. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και την πιπεριά. Προσωπικά τα προτιμώ κομμένα σε φετούλες, όπως στη σαλάτα, αλλά ας διατηρήσουμε το παραδοσιακό στυλ προς το παρόν.


2. Σε βαθιά κατσαρόλα ζεσταίνουμε το 1 φλιτζάνι ελαιόλαδο και τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι και την πιπεριά.


3. Προσθέτουμε το λάχανο, όλο μαζί, και το ανακατεύουμε, μέχρι να δούμε ότι μαλακώνει κι ο όγκος του μειώνεται περίπου στο μισό.


4. Αρτύζουμε το φαγητό. Αλάτι, μαύρο πιπέρι και πάπρικα γλυκειά.


5. Προσθέτουμε το χυμό ντομάτας και τον πελτέ αραιωμένο σε μισό ποτήρι νερό. Το αφήνουμε σκεπασμένο να βράσει, περίπου 10 με 15 λεπτά.


6. Σε τηγανάκι σοτάρουμε τα μανιτάρια με το υπόλοιπο ελαιόλαδο για περίπου 10 λεπτά και τα κρατάμε κατά μέρος.


7. Ρίχνουμε στο λάχανο 4 και μισό φλιτζάνια νερό και μόλις πάρει βράση προσθέτουμε το ρύζι και ανακατεύουμε καλά.


8. Αφήνουμε το ρύζι να βράσει για περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα, αναλόγως πόσο al dente το θέλουμε. Ανακατεύομε τακτικά για να μην κολλήσει και να μη λασπώσει.


9. Κλείνουμε το μάτι της κουζίνας, προσθέτουμε τα μανιτάρια και ανακατεύουμε. Αφήνουμε τα υλικά να ανταλλάξουνε αρώματα επάνω στο ζεστό ακόμα μάτι.


10. Σερβίρουμε ζεστό με πασπαλισμένο τυρί και λευκό κρασί (μια Μαντινεία ίσως; Που είναι κάπως φρουτώδης;)

Γεύμα επί μετα-πτυχίω / Post-Graduate Dinner

Μετά από κόπους δύο και πλέον ετών, η αδελφή μου Πόπη τελείωσε επιτέλους το μεταπτυχιακό της.

Οι λεπτομέρειες πιστεύω ότι δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (πού, πότε, πώς και κυρίως γιατί), παρεκτός κι αν είστε του στενού μας οικογενειακού και φιλικού κύκλου, οπότε πιθανότατα τα ξέρετε ήδη από πρώτο χέρι. Εκείνο όμως που θα ήθελα έστω μια φορά να μοιραστώ με τους υπόλοιπους είναι ο τρόπος που γιορτάζουμε τέτοιου είδους γεγονότα στο σπίτι μας.

Τρώγοντας.

Ω, ναι. (Και σιγά που δεν το καταλάβατε ήδη.)

Γενικά την οικογένεια Δεσποτάκη τη διακατέχει μια πληθώρα κατοχικών συνδρόμων, που
απορρέουν κυρίως από το ότι έχουμε μεγαλώσει με τις γιαγιάδες μας. Δεν πετιέται ποτέ τίποτα. Κι επιπλέον, όταν θες να περιποιηθείς κάποιον το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον μπουκώσεις.

Λογικό ήταν λοιπόν, όταν η Πόπη θέλησε να γιορτάσει το πτυχίο της, να καλέσει τους φίλους της και να τους μπουκώσει. Η γιορτούλα έγινε πριν από κανένα μήνα και το μενού ήταν λιτό κι απέριττο:

· Ένα πατσγουόρκ από καναπεδάκια σε φετούλες από μπαγκέτα, στολισμένα με τυρί κρέμα, πατέ τόνου, βούτυρο Κερκύρας, ελιές γεμιστές, κάπαρη, πιπεριές διαφόρων χωμάτων, αγγούρι φρέσκο και τουρσί, τυρί Edam, ζαμπόν. Όταν η Πόπη θέλει να παίξει, παίζει με το φαγητό της.

· Τυροπιτάκια παραδοσιακά με φρέσκο βούτυρο, ανθότυρο και φέτα, συνταγή της θείας μας της Τασίας Δ., που τα κάνει θεϊκά. Ευτυχώς η θεία έχει βαφτίσει την Πόπη και με το λάδωμα πέρασε η χάρη της στα τυροπιτάκια και στην αδελφή μου.

· Κροκέτες με πουρέ πατάτας και τυρί ρεγκάτο Kerrygold. Τη συνταγή, αν είστε τυχεροί θα τη βρείτε στο κουτί του πουρέ πατάτας Knorr. Όταν είναι ζεστές, δεν παίζονται.

· Λουκανικάκια Βιεννουά τυλιγμένα σε μπαίηκον. Την παρακάλεσα να με αφήσει να τα τυλίξω από την προηγούμενη μέρα και να τα μαρινάρω όλη τη νύχτα σε κόκκους πιπεριού και σταγόνες ούζου. Δε με άφησε, η κακιά.

· Σαλάτα Φάρμα, αγοραστή. Είναι μερικά πράγματα που απλά δε μπορείς να τα φτιάξει όπως τα φτιάχνει το εργοστάσιο.

· Μελιτζανοσαλάτα, και αυτή αγοραστή. Ντροπή μας, γιατί γίνεται πολύ εύκολα και πολύ πιο νόστιμη στο σπίτι. Την αγόρασα γιατί ήταν δίπλα στο σκαφάκι της Σαλάτας Φάρμα και μ’ έπιασε το σύνδρομο του Αχόρταγου Ματιού.

· Σαλάτα καλαμποκιού και καρότου, με τυρί και ζαμπόν σε σως Χίλια Νησιά. Ελαφρύ και απλό, πέντε υλικά και ανοίγει την όρεξη. Επιπλέον επιμένω να λέω τη σάλτσα Thousand Island με την ελληνική της μετάφραση, λόγω της θητείας μου στους διαδρόμους ενός σούπερ-μάρκετ.

· Μακαρονοσαλάτα με ψιλοκομμένα λαχανικά, αγγουράκι τουρσί και τυρί σε σως Προχειρέφ. Για τη σως Προχειρέφ, τη μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά το έτοιμο ξεκουκουτσιασμένο κερασάκι, θα σας μιλήσω αναλυτικά σε επόμενες αναρτήσεις. Επίσης για τη μακαρονοσαλάτα μου αυτή θα τα πούμε διεξοδικότερα, μιας και είναι η σπεσιαλιτέ μου.

· Χωριάτικη σαλάτα με φέτα βαρελίσια και κάπαρη. Και ουδέν περαιτέρω σχόλιο.

· Λαχανικά γκρατινέ (μελιτζάνα, κολοκύθι, πατάτα, τρία είδη πιπεριάς με μπεσαμέλ στο φούρνο). Κάποια από τους καλεσμένους ήταν χορτοφάγοι κι αυτό ήταν το κυρίως πιάτο τους. Βγήκε λίγο αλμυρό, αλλά εγώ έφαγα τρία κομμάτια. Μακάρι να μπορούσα να φάω όλο το ταψί, και σας χάριζα όλο το υπόλοιπο τραπέζι.

· Κανελόνια γεμιστά με κιμά και σάλτσα ντομάτας, ψημένα σε σάλτσα ντομάτας και
πασπαλισμένα με ΠΟΛΥ τυρί. Τούρκος, αγά μου.

· Στήθος κοτόπουλο σε μπουκιές με γλυκόξυνη σάλτσα Uncle Ben’s ενισχυμένη. Αυτή είναι η σπεσιαλιτέ της Πόπης. Κανονικά, οι οδηγίες λένε να ζεστάνεις ελαφρά τη σάλτσα με λάδι και να τη σερβίρεις. Η Πόπη έχει βρει άλλο βιολί: σωτάρει κρεμμύδι, πιπεριά και μπαίηκον, κατόπιν προσθέτει και τσιγαρίζει γενναία το κοτόπουλο και τέλος βάζει τη γλυκόξυνη σάλτσα συν μια γεμάτη κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας και τα σιγοβράζει. Ούτε καν προσέχεις τον ανανά και τα κομμάτια μπαμπού.

·Σουτζουκάκια πλασμένα στρογγυλά, ψημένα στο φούρνο με σκέτη σάλτσα ντομάτας. Γιατί τραπέζι χωρίς σουτζουκάκια είναι χωριάτικη χωρίς αγγούρι.

· Ρύζι πιλάφι με ψιλοκομμένο καρότο, αρακά και καλαμπόκι, για να κομποζάρει με τις
σάλτσες του κοτόπουλου και των σουτζουκακίων.

Τώρα για γλυκό… τι να σας πω. Είχαμε παραγγείλει φοβερά τρίγωνα Θεσσαλονίκης σε μπουκίτσες και νεγράκια από ένα τοπικό ζαχαροπλαστείο του Βύρωνα (και γι’ αυτό θα σας κάνω κουβέντα κάποτε), τα οποία τα κάνει ο άτιμος ζαχαροπλάστης όχι με κρέμα αλλά με σαντιγύ και τρως όσο να μη χωράς άλλο. Δεν είχαμε υπολογίσει ότι όλα τα καλόπαιδα θα φέρνανε κι από ένα γλυκάκι διαφορετικό. Τι ταρτάκια με φρούτα, τι σοκολάτες Max Perry, τι μια τάρτα σοκολάτας από ένα ζαχαροπλαστείο στο Χαλάνδρι, τι ξεχνάω δε θυμάμαι, γιατί από τη ζάχαρη κόντεψα να πέσω σε κώμα…

Άντε αδελφάκι, χαλάλι σου. Καλή σταδιοδρομία και καλά μυαλά.


Και λίγες, κακές ως επί το πλείστον φωτογραφίες:

Το αμαρτωλό γκρατέν λαχανικών. Μην το βλέπετε έτσι αθώο, είναι ικανό να ξεμυαλίσει πολύ κόσμο.

Τα κανελόνια. Η όποια λευκότητα ή κιτρινότητα καλύπτει το κόκκινο της σάλτσας είναι τυρί.

Η χωριάτικη, οι δύο αγοραστές σαλάτες και τα τυροπιτάκια. Διαφαίνεται επίσης το κοτόπουλο με τη γλυκόξυνη σάλτσα και η μακαρονοσαλάτα. Η πιατέλα με τα λουκανικάκια έχει προσπαθήσει ανεπιτυχώς να μπει στο πλάνο. Κρασί και ούζο για να μην μας καθήσει το φαΐ στο λαιμό.

Η σαλάτα καρότου και τα λουκανικάκια φωτογραφίζονται σε ανέμελες πόζες με το κοτόπουλο και τη μακαρονοσαλάτα. Η σφαγή θα αρχίσει σε λίγο.

Οι κροκέτες, οι ντίβες του τραπεζιού, με φόντο τους λοιπούς πληβείους.

Τα καναπεδάκια. Είχαν ήδη φύγει μερικά όταν έφτασα από πάνω τους με την φωτογραφική μηχανή.

Και μια συνολική εικόνα του τραπεζιού, η οποία άγχωσε αρκετά τους συνδαιτημόνες. Θα προλάβουν άραγε να δοκιμάσουν απ' όλα, πριν τουρλώσει η κοιλιά τους ως απέναντι από το φαΐ;

Κεμπάμπ (Κόφτα) / Kebab (Kofta)

Πριν από δύο εβδομάδες, Κυριακή βράδυ, επέστρεψε ο πατέρας μου από τη Φλώρινα, όπου είχε πάει μαζί με κάμποσο λαό ακόμη για την κηδεία της γιαγιάς μου. Εμένα δε με πήραν μαζί, για λόγους που άπτονται της επαγγελματικής σφαίρας των προβλημάτων μου.


Το ταξίδι στη Φλώρινα έχει πάντα ένα συγκεκριμένο διατροφικό τελετουργικό: Όταν πηγαίνουμε εκεί, πάντα οι συγγενείς που έχουμε μας κερνάνε φρέσκο τυρί, λάχανο τουρσί και τσίπουρα του διαβόλου κι αν υπάρχει και χρόνος, όλο και κάποια θειά θα έχει ζυμώσει και ψωμί. Έπειτα τρώμε γλυκό του κουταλιού, τα οποία η Φλώρινα διαθέτει σε άπειρες ποικιλίες και συνδυασμούς και αγοράζουμε φακές (15 κιλά), φασόλια γίγαντες (15-20 κιλά) και φασόλια πλατίκα -έτσι λέμε επάνω εκείνα που χρησιμοποιούνται στη φασολάδα- (20-25 κιλά)*.


Και φεύγοντας, λίγο πριν μπούμε στο αμάξι για να επιστρέψουμε εις το κλεινόν άστυ, αγοράζουμε λουκουμαδάκια από του Αγγελόπουλου και κεμπάμπ.


Λυπάμαι αν με θεωρήσετε τοπικίστρια, αλλά γεγονός είναι ότι όποιος φάει κεμπάμπ Φλωρίνης, δεν ξανατρώει από τα υπόλοιπα. Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε κάτσει μεγάλη παρέα σε γνωστό κεμπαμπτζίδικο στην Πλάκα (ή το Μοναστηράκι, πάντα το μπερδέυω αυτό το μέρος). Και ενώ οι άλλοι στην παρέα μούγκριζαν εκ της ευχαριστήσεως, εγώ… κοιτούσα το πιάτο μου με θλίψη. Τι να μας πουν τα αθηναϊκά κεμπάμπια…


Μέσα στη θλίψη μου λοιπόν και για να μην αρχίσουμε να έχουμε συμπτώματα από το σύνδρομο στέρησης, πολλές φορές αναγκάζομαι να φτιάχνω κεμπάμπ στο σπίτι. Βέβαια λείπει το κυρίως συστατικό, τα κάρβουνα. Ίσως να είναι το νούμερο ένα μυρωδικό που απαιτείται για ένα αξιοπρεπές κεμπάμπ. Τουλάχιστον, όμως, όταν τα φτιάχνω στο σπίτι, έχω την παράλογη ευχαρίστηση ότι περιέχουν τα σωστά υλικά κι επίσης και τα σωστά μπαχαρικά -κι όχι μια χούφτα μαυροπίπερο κι έξω απ’ την πόρτα.


Η συνταγή που μ’ αρέσει περισσότερο τη βρήκα σε φυλλάδιο με συνταγές της Knorr, εκδοθέν εν έτη 199-κάτι. Δεν είναι «αυθεντικό κεμπάμπ», με την έννοια ότι ο τίτλος της συνταγής στο φυλλάδιο ήταν «λιβανέζικα κόφτα», κεφτέδες δηλαδή. Όμως η γεύση αναπαριστά με αρκετή πιστότητα εκείνη των φλωρινιώτικων κεμπάμπ. Οπότε θεωρώ πως αμαρτίαν ουκ έχω και το τριαντάφυλλο αν δεν το λέγαν τριαντάφυλλο πάλι την ίδια μυρωδιά και χρώμα θα είχε**…

Κεμπάμπ (Λιβανέζικα Κόφτα )


Μερίδες : περίπου 50 κομμάτια
Χρόνος: 30 λεπτά

Υλικά

1 κιλό κιμά μοσχαρίσιο (ή μισό-μισό με χοιρινό) όσο πιο χοντρό γίνεται
2 μεγάλα κρεμμύδια λιωμένα (περίπου 1 ½ φλιτζάνι πολτός)
10-15 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο (όσο αντέχετε…)
Αλάτι
Ελάχιστο λάδι

Μίγμα για κεμπάμπ

1 κουταλάκι του γλυκού μπούκοβο
1 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα γλυκειά,
1 κουταλάκι του γλυκού κύμινο
½ κουταλάκι του γλυκού μαύρο πιπέρι
1/8 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα καυτερή
2 πρέζες ρίγανη
2 πρέζες ζάχαρη

Εκτέλεση

1. Βάζουμε τα λυωμένο κρεμμύδια σε τουλπάνι και τα στίβουμε να βγάλουν όλο τους το ζουμί. Κρατάμε μόνο το ζουμί.

2. Σε λεκανίτσα βάζουμε τον κιμά, το ζουμί των κρεμμυδιών, το λιωμένο σκόρδο, το λάδι και όλα τα μπαχαρικά και ζυμώνουμε καλά.

3. Πλάθουμε τα κεμπάμπ σα λεπτά σουτζουκάκια. Το σωστό σχήμα θα πετύχετε αν τα κάνετε να μοιάζουν με το μικρό σας δαχτυλάκι. Λεπτά και μακρόστενα (όπως βλέπετε στη φωτογραφία, εγώ δεν το πολυπέτυχα).

4.Ψήνουμε σε φούρνο με αέρα, στους 300 βαθμούς Κελσίου για περίπου 15-20 λεπτά. Αν ο φούρνος είναι ο απλός, με αντιστάσεις, θα χρειαστούν μερικά λεπτά παραπάνω (5 ή 10) συν το ότι στη μέση περίπου του χρόνου πρέπει να τα γυρίσουμε.

Γίνονται λίγο στεγνά και σκληρά, οπότε είναι καλύτερο να φαγωθούν με κάποιου είδους σάλτσα. Προσωπικά τα προτιμώ γιαουρτλού (απίθανο το γιαουρτλού με κεμπάμπ…) κυρίως γιατί είναι αρκετά καυτερά και το γιαούρτι βοηθάει στην κατάποση…

Σχετικά με το μείγμα των μπαχαρικών, έχω φτιάξει ένα βαζάκι (περίπου 150 ml) και το έχω να κάθεται στο ντουλάπι μου. Όταν νιώθω έτοιμη για τσαχπινιές, το χρησιμοποιώ και σε άλλα πιάτα, κυρίως κρέατος βεβαίως, αλλά και σε μια απίστευτη λευκή σάλτσα λαχανικών για ζυμαρικά που φτιάχνω (επίσης με γιαούρτι. Φαίνεται ότι το μείγμα μπαχαρικών αυτό είναι ερωτευμένο με το γιαούρτι.)

*μη σκούζετε τρομαγμένοι από τις ποσότητες, είναι προμήθειες για ένα χρόνο, συν κάποια 3-4 κιλά που θα μοιραστούν πεσκέσι σε φίλους και γνωστούς. Γκραν σουξέ οι φακές Φλωρίνης σας πληροφορώ.

**Σαίξπηρ, παρακαλώ. Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

If you don't read Greek, use Google Translate or ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail(dot)com.

Λαμπροκούλουρα / Easter shortbread cookies

Απ’ όλες τις θρησκευτικές γιορτές το Πάσχα είναι το μόνο που κατορθώνει από καιρού εις καιρόν να μου ξυπνά το θρησκευτικό αίσθημα.

Δεν είναι ότι δεν κατανοώ το νόημα των Χριστουγέννων ή του Δεκαπενταύγουστου ή του Ευαγγελισμού. Ακόμη κι η αναγκαιότητα να γιορτάσουμε την Πεντηκοστή ή των Τριών Ιεραρχών μου είναι απόλυτα κατανοητή και σεβαστή καλοδεχούμενη, ειδικά όταν αυτές οι γιορτές συνδυάζονται με μάσες, ξάπλες και ραχάτι. Όμως μόνο το Πάσχα κατορθώνει να ξυπνήσει έστω και στο τόσο λίγο μια κάποια αίσθηση κατάνυξης, μια ίσως παροδική εντύπωση ότι ναι, υπάρχει Θεός και ναι, εφόσον υπάρχει θα γινόταν θυσία για τα πλάσματά του (όχι μόνο τους ανθρώπους, όλα του τα πλάσματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη κουβέντα για να την ξεκινήσουμε εδώ ή τώρα).

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Πιθανόν να φταίει η εποχή του χρόνου, η άνοιξη ενδείκνυται για μελοδραματισμούς και ποιος είναι δυνατότερος μελοδραματισμός από ένα νέο και παρθένο αγόρι που θυσιάζεται για το καλό της ανθρωπότητας; Ή ίσως να φταίει εκείνη η φράση, που κάθε φορά που την ακούω νιώθω ως το βάθος της ψυχής τη δύναμή της:

Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο, πού έδυ σου το κάλλος;

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά. Πάρτε κουλουράκι.

Λαμπροκούλουρα (η συνταγή της γιαγιάς μου, Καλλιόπης Λύκου)

Μερίδες: 100 κομμάτια
Χρόνος: 1 ώρα (για το πρώτο ταψί, και μισή ακόμη για κάθε επόμενο ταψί)



Υλικά

2 κιλά αλεύρι μαλακό
400 gr φυτίνη
600 gr ζάχαρη
8 αυγά
6 βανίλιες
1 φακελάκι (περίπου 1 γεμάτη κουταλιά του γλυκού) αμμωνία
1/2 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
1 κρασοπότηρο γάλα
ξύσμα ενός λεμονιού



Εκτέλεση

1. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.

2. Χτυπάμε τη φυτίνη με τη ζάχαρη στο μίξερ ως ν’ ασπρίσει το μείγμα.

3. Προσθέτουμε ένα-ένα τα αυγά, τη βανίλια, τη σόδα, το ξύσμα λεμονιού και την αμμωνία διαλυμένη στο γάλα.

4. Όταν το μείγμα γίνει ομοιογενές, προσθέτουμε το αλεύρι λίγο-λίγο και ζυμώνουμε καλά.

5. Φτιάχνουμε κουλουράκια, σε σχήμα έλικας, διπλής έλικας, πλεξίδας ή βαρκούλας και τα στρώνουμε σε ελαφρά βουτυρωμένο ταψί. Τα αλλέιφουμε με κρόκο αυγού χτυπημένο.


Πώς να φτιάχνετε διπλές έλικες (επάνω) και βαρκούλες (κάτω) από ένα κορδονάκι ζύμης


6. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς, 20-25 λεπτά ή και λίγο περισσότερα, ως να πάρουν ελαφρά χρυσαφένιο χρώμα. Τα αφήνουμε να κρυώσουν μέσα στο ταψί.



Μια μόνο παρατήρηση εδώ: καλό θα είναι να μην μείνουν μικρά παιδιά μέσα στην κουζίνα όση ώρα ψήνονται τα κουλουράκια, γιατί η αμμωνία μπορεί να τα κάνει να νιώσουν δυσφορία. Την ώρα που τα πλάθουμε δεν είναι τόσο έντονη η μυρωδιά της, αλλά κατά τη διάρκεια του ψησίματος, έχετε ένα παράθυρο ανοιχτό για κάθε ενδεχόμενο.

If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.

Κροκ-Μεσιέ / Croque-Μonsieur

Κάποιες φορές το πλέον απλό είναι και το πλέον κομψό.

Και πριν σπεύσετε να με κατηγορήσετε για μινιμαλίστρια να το ομολογήσω από μόνη μου: ναι, είμαι. Μ’ αρέσουν τα σκέτα πράγματα. Οι λευκοί τοίχοι χωρίς πίνακες, παραδοσιακά κεραμικά και κεντητά κάδρα «καλημέρα σας». Τα έπιπλα χωρίς φιοριτούρες, απλές γραμμές, καθαρές. Τα ανύπαρκτα βάζα, οι απούσες κορνίζες με φωτογραφίες, τα εξαφανισμένα λούτρινα. Τα μονόχρωμα ρούχα (αν και αυτό δε σημαίνει ότι μ’ αρέσουν και τα μουντά ρούχα…)

Είμαι μινιμαλίστρια και το γεγονός αυτό κάνει ακόμη πιο παράξενο το ότι στο φαγητό συνήθως δεν είμαι. Τουρλού; Ω, ναι. Σάλτσες; Πολλές. Μπαχάρια; Δώσε. Λάδι, ξύδι αλάτι; Κι άλλο. Όσο πιο πολύ τόσο πιο καλό, όσο πιο βαρύ, τόσο πιο νόστιμο, όσο πιο περίπλοκο τόσο πιο λαχταριστό.

Κι όμως έρχονται στιγμές που το γούστο μου στα έπιπλα και τα ρούχα παρεισφρύει στο γαστρονομικό μέρος του εαυτού μου. Είναι ακριβώς οι στιγμές που ένα κροκ-μεσιέ, δυο φέτες ψωμί, τυρί, γαλοπούλα και λίγη μπεσαμέλ, βγαίνει αχνιστό από το φούρνο και κάνει να μου τρέχουν τα σάλια.

Κροκ-Μεσιέ

Μερίδες: 4
Χρόνος: 30 λεπτά







Υλικά

8 φέτες ψωμί του τοστ χωρίς κόρα
8 φέτες τυρί Νουνού Gold Mediterranean
4 φέτες καπνιστή γαλοπούλα

Για τη μπεσαμέλ

1 αυγό
1 κουταλιά της σούπας βούτυρο
3 κουταλιές της σούπας κοφτές αλεύρι για όλες τις χρήσεις
300 ml γάλα φρέσκο
Αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο

Εκτέλεση

1. Ετοιμάζουμε τη μπεσαμέλ: σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε το γάλα ελαφρά, να μην βράσει όμως. Ταυτόχρονα σε δεύτερο κατσαρολάκι και σε μέτρια προς δυνατή φωτιά βάζουμε το βούτυρο να λειώσει χωρίς να κάψει και προσθέτουμε το αλεύρι. Ανακατεύουμε καλά, ως το αλεύρι ν’ αρχίσει να καβουρδίζεται ελαφρά. Προσθέτουμε λίγο-λίγο το γάλα, ανακατεύοντας καλά, να μην πιάσει και να μην σβολιάσει, ως να πάρει μια βράση. Αποσύρουμε από τη φωτιά.

2. Βρέχουμε ένα πιάτο με λίγο νεράκι, σπάμε μέσα το αυγό και το χτυπάμε με πιρούνι ή αυγοδάρτη για περίπου πέντε λεπτά. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο και μετά δύο ή τρεις κουταλιές από τη ρου*, μία-μία τη φορά συνεχίζοντας το χτύπημα. Κατόπιν, ενσωματώνουμε το μίγμα αυγού στη ρου ανακατεύοντας καλά.

3. Στρώνουμε ένα ταψί με λαδόκολλα και βάζουμε εκεί 4 φέτες ψωμί ώστε να έχουν τουλάχιστον τρία εκατοστά απόσταση η μία από την άλλη. Πάνω σε κάθε φέτα ψωμί βάζουμε μια φέτα τυριού, μια φέτα γαλοπούλας, μια δεύτερη φέτα ψωμιού και μια δεύτερη φέτα τυριού.

4. Πάνω από το τυρί μοιράζουμε τη μπεσαμέλ, απλώνοντας να πάει παντού και βάζουμε το ταψί στο φούρνο για περίπου 10 με 15 λεπτά, στους 250 βαθμούς.

5. Σερβίρουμε ζεστό, με πράσινη σαλάτα.

(Μια σκοτεινή αρτιστίκ φωτογραφία... Τρομάρα μου, ήθελα και αρτιστίκ.)


Πολλές σημειώσεις εδώ:

Πρώτον, κάπου πιθανότατα εδώ διάβασα ότι το κροκ-μεσιέ θέλει σάλτσα Μορνέ κι όχι μπεσαμέλ. Ωραία, και τι είναι η σάλτσα Μορνέ; Μπεσαμέλ ενισχυμένη με τριμμένη γραβιέρα. Νομίζω ότι η έξτρα φετούλα τυρί έσωσε τη γεύση, αν και μάλλον όχι την αίσθηση του πουριτανισμού που με διέπει. Ας είναι. Την άλλη φορά, θα φτιάξω σάλτσα Μορνέ.

Δεύτερον, το τυράκι που χρησιμοποίησα (το βλέπετε κάτω στην φωτογραφία) ήταν από εκείνα που με ιντριγκάρουν να τα φάω, μέσα από τη συσκευασία τους ακόμα. Είναι το Νουνού Gold Mediterranean σε φέτες, με ελιές, ντομάτα, βασιλικό και σκόρδο (και για όσους αναρωτιούνται, μόνο 11% λιπαρά) και πραγματικά χαίρομαι που το προτίμησα. Η γεύση του, όταν το δοκίμασα ωμό, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα κι αυτό πρέπει να λέει πολλά όταν ακούγεται από το στόμα κάποιου που δεν τον ενθουσιάζει η ιδέα να φάει ωμό κίτρινο τυρί (όπως εγώ, ας πούμε). Από την άλλη, η συνεισφορά του στη γεύση του κροκ-μεσιέ ήταν μοναδική. Οπωσδήποτε να το δοκιμάσετε, ακόμη κι αν το σκόρδο δεν είναι του γούστου σας.





Τρίτον, συμβουλές και μυστικά για τη μπεσαμέλ: καταρχήν, [κι εδώ έρχομαι να εξηγήσω τον αστερίσκο (*)] ρου -roux- ονομάζεται το ψημένο μίγμα βουτύρου και αλευριού και είναι η βάση για ένα σωρό σάλτσες. Ανάλογα με το πόσο καβουρδισμένο γίνεται το αλεύρι κι ανάλογα με το τι υγρό προσθέτουμε για να το αραιώσουμε αλλάζει όνομα (μπεσαμέλ με γάλα, βελουτέ με ζωμό κρέατος, εσπανιόλ με χυμό ντομάτας. Έπειτα, η σωστή αναλογία για τη μπεσαμέλ είναι 8 κουταλιές της σούπας αλεύρι, 6 κουταλιές της σούπας βούτυρο, ενάμιση λίτρο γάλα και 4 αυγά. Αυτές που δίνω παραπάνω είναι προσαρμοσμένες ώστε η μπεσαμέλ να γίνει λίγη και πιο πυκνή. Το βρέξιμο του πιάτου είναι γιατροσόφι της γιαγιάς μου, το έκανε για να μην κολλάει ο κρόκος του αυγού στην πορσελάνη του πιάτου. Τέλος το χτύπημα του αυγού με λίγη ρου, πριν την τελική ενσωμάτωση των δύο, γίνεται ώστε το αυγό να πάρει τη θερμοκρασία της ρου σιγά-σιγά και να μην ψηθεί.

Τέταρτον, η λαδόκολλα δεν είναι απαραίτητη, ειδικά αν το ταψάκι είναι πήλινο, όμως εγώ που είμαι κάπως τεμπέλα στο πλύσιμο των κατσαρολικών, την προτιμώ για να γλιτώνω το τρίψιμο του ταψιού με το συρματάκι, για να βγει το λειωμένο τυρί που τυχόν θα πέσει.

If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.

Κροκέτες λάχανο / Cabbage Cakes

Καθαρά Δευτέρα, σου λέει. Νηστεία, σου λέει. Αποτοξίνωση, σου λέει.

Ναι, καλά.

Πώς τα βλέπετε όλα αυτά να συνδιάζονται, μου λέτε; Γιατί εγώ χρόνια τέσσερα και τριάντα που ζω (και σιγά μην κρύψω την ηλικία μου) κάθε Καθαρά Δευτέρα μου 'ρχεται να βάλω τις φωνές.

Πέρα από το έθιμο που θέλει το τραπέζι να στρώνεται το ξημέρωμα κι όλη μέρα να παραμένει στρωμένο (και γεμάτο, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε λίγο και λιγάκι η μάνα σκάει μύτη με νέες προμήθειες), το μενού της ημέρας είναι αρκούντως επιβαρυντικό σε διάφορα διατροφικά επίπεδα: θες διαβήτη; Χαλβάδες και λαγάνες και ταραμοσαλάτες και φασόλια γίγαντες. Θες χοληστερίνη; θαλασσινά και οστρακοειδή με τις χούφτες. Θες αρτηριακή πίεση; φάε λίγο τουρσάκι ακόμη και καμμιά ελίτσα, και λίγη ρέγκα καπνιστή σαλάτα (απίθανη συνταγή θα τη δοκιμάσω μια μέρα να σας τη δώσω κι εσάς). Ή μήπως ενδιαφέρεσαι για ολίγον από τριγλυκερίδια -βλέπε ξηροκάρπια και τσίπουρα-;

Ξέρω, ξέρω. Βλασφημία. Το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας, ό,τι κι αν περιέχει, στρώνεται πρώτα και κύρια για να καθήσουμε όλοι γύρω του. Κι όπως ήταν μια υπέροχη μέρα ετούτη η Δευτέρα, να το στρώσουμε έξω, πάνω σε τίποτε χορτάρια -όποιος τα έχει πρόχειρα- δίπλα στο επίσης στρωμένο έξω τραπέζι των γειτόνων και των ανθρώπων της παρακάτω γειτονιάς. Κι αντί για χοληστερίνες και τριγλυκερίδια θα βλέπουμε μόνο μεζεδάκια και μπουκίτσες από τραγανιστά λαχανικά και βουνά από ψιλοκομμένες σαλάτες και κροκετάκια από διάφορα νηστίσιμα υλικά. Κάπου κοντά στο τραπεζομάντιλο το απλωμένο στο γρασίδι, κάποιο πιτσιρίκι θα τρέχει ακολουθώντας την ουρά του χαρταετού με ένα κομμάτι χαλβά με μέλι κι αμύγδαλα στο ένα χέρι, στρουμπουλά τυλιγμένο στο κόκκινο μπουφάν του. Και πιο κει ίσως -ίσως- ν' ακουστεί και κάποιο τραγούδι, όπως ακουγόταν παλιότερα, για την άνοιξη που έρχεται χωρίς να λογαριάζει αν θέλει να φύγει ο χειμώνας.

Άντε, Καλή Σαρακοστή να 'χουμε. Και του χρόνου με υγεία.


Κροκέτες Λάχανο

Μερίδες: περίπου 20 κομμάτια
Χρόνος: 30 λεπτά

Υλικά

2 φλυτζάνια λάχανο (ωμό ή βρασμένο)
2 κουταλιές της σούπας σέλινο ή σέλερυ ψιλοκομμένο
1 μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη
3/4 του φλιτζανιού φαρινάπ
αλάτι, πιπέρι
λάδι για το τηγάνισμα

Εκτέλεση

1. Κόβουμε το λάχανο κομμάτια και το βάζουμε στο μούλτι να γίνει ψίχουλα.

2. Σε βαθύ μπολ ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί (λάχανο, σέλινο, κρεμμύδι, σκόρδο, αλεύρι, αλάτι και πιπέρι).

3. Βάζουμε το λάδι σε τηγάνι να κάψει και ρίχνουμε κουταλιές από το μείγμα στο καυτό λάδι.

4. Τηγανίζουμε ως να ροδίσουν, γυρίζουμε από την άλλη μεριά και τα αφήνουμε να ροδίσουν κι από 'κει (περίπου 4-5 λεπτά από την μια πλευρά και 3-4 από τη δεύτερη).

5. Βγάζουμε από το τηγάνι τις κροκέτες και τις αφήνουμε για λίγο σε χαρτί κουζίνας, να απορροφήσει το πολύ λάδι.

6. Σερβίρουμε με σκορδάτο λαδόξιδο και φρέσκια σαλάτα



Φαίνεται περίεργο σε κάποιους το ότι η συνταγή δε διευκρινίζει αν το λάχανο πρέπει να είναι βρασμένο ή ωμό. Αυτό συμβαίνει γιατί το λάχανο είναι ένα υλικό που μαλακώνει και βράζει σε απίστευτα μικρό χρόνο. Οπότε αν χρησιμοποιήσετε λάχανο βρασμένο έχει καλώς, αν χρησιμοποιήσετε ωμό, θα προλάβει να βράσει κι αυτό και να μαλακώσει πριν βγάλετε τις κροκέτες από τη φωτιά. Εγγυώμαι προσωπικά γι' αυτό.

Επίσης μπορείτε να παραλείψετε το σκόρδο -για πιο ελαφρύ αποτέλεσμα- ή να αντικαταστήσετε τη φαρινάπ με απλό αλεύρι. Θα γίνουν απλά πιο "πατικωτοί". Με τη φαρινάπ παίρνουν έναν κάποιον όγκο και γίνονται πιο εντυπωσιακές.

Προσωπικά φτιάχνω αυτό το μεζεδάκι όταν φτιάχνω λαχανοντολμάδες. Πάντα θα περισσέψουν κομμάτια από το λάχανο που θα έχουν μισοβράσει (σκισμένα φύλλα που δε μπορώ να χρησιμοποιήσω ή κοτσάνια που τα κόβω για να μπορέσω να τυλίξω τις ντολμάδες). Αλλά κι όταν θέλω έναν νόστιμο ψευτοκεφτέ, είναι ιδανικό. Κι απ' όσο ξέρω αρέσει και στα παιδιά, που γενικά δεν το πολυθέλουν το λάχανο. Ευκαιρία να τα πείσετε -ή να τα ξεγελάσετε- να το φάνε.

Σκορδάτο Λαδόξιδο*

Μερίδες: 1 φλιτζάνι του τσαγιού
Χρόνος: 2-3 λεπτά


Εκτέλεση

Υλικά

3/4 φλιτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι βαλσαμικό
1 σκελίδα σκόρδο λιωμένη


1. Χτυπάμε όλα τα υλικά μαζί σε σέικερ ή στο μούλτι, να ανακατευτούν καλά και να πάρουν μια πιο παχιά υφή. Σερβίρουμε αμέσως.

Μπορείτε να αντικαταστήσετε το βαλσαμικό με ξύδι από κρασί.

*Ξέρω, η φωτογραφία του λαδόξιδου είναι κακή, αλλά δεν είχα άλλη.


If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.

Σοκολατάκια με μπισκότο σε διάφορες γεύσεις-2

Έχω σκάσει από το κακό μου, για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τα σοκολατάκια αυτά τα αγαπώ πολύ και αναγκάστηκα για λόγους που άπτονται της νοστιμιάς τους να ποστάρω τη συνταγή χωρίς φωτογραφίες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι σήμερα που τα έφτιαξα ξανά και είχα και φωτογραφική μηχανή, οι φωτογραφίες είναι άθλιες! Και τρίτον δε μου πέτυχαν κιόλας. Μοιάζουν με τη Σκουπιδόμαζα από το Φράγκολ Ροκ. (Αλλά παρ' όλ' αυτά τα πατώσαμε και πάλι....)



Πάρτε λοιπόν μια εικόνα, θολή και χάλια καδραρισμένη και με φόντο για κλάματα.

Σοκολατάκια με μπισκότο σε διάφορες γεύσεις

Η ονομαστική μου εορτή (20 Ιανουαρίου, Ευθυμίου του Μεγάλου, βοήθειά σας) ήρθε και πέρασε και δεν κατάφερα να τη γιορτάσω όσο θα ήθελα ή με τον τρόπο που θα ήθελα. Εντάξει, πήρα μερικά πολύ ενδιαφέροντα δώρα, μεταξύ άλλων, ένα φιλί, τα νέα της εγκυμοσύνης μιας πολύ καλής μου φίλης και το ότι η γιαγιά μου βγήκε από το νοσοκομείο εκείνη τη μέρα, αλλά γενικά ήταν μια ήρεμη, σχετικά υποτονική γιορτή.

Καθόλου ταιριαστή με την ιδιοσυγκρασία μου δηλαδή.

Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να δημιουργήσω φασαρία. Κάτι που να με ταλαιπωρήσει αλλά και να το ευχαριστηθώ και ταυτόχρονα να κάνω και τζέρτζελο και να στρέψω την προσοχή του κόσμου επάνω μου. Μιας και δεν είχαν τη δυνατότητα (ούτε και το κουράγιο ή τη διάθεση φυσικά, λόγω της κατάστασης της υγείας της γιαγιάς) να κάνω κάποιο πάρτυ στο σπίτι, το δύσκολο αυτό εγχείρημα έπρεπε να λάβει χώρα στο χώρο της δουλειάς μου.

Αλλά όπως όλος ο κόσμος (ή ο περισσότερος, εν πάσει περιπτώσει) στη δουλειά δουλεύουμε, δεν τζερτζελεύουμε. Τι σόι φασαρία θα μπορούσα να κάνω στη δουλειά, χωρίς να τη χάσω βεβαίως-βεβαίως;

Μούμπλε-μούμπλε δηλαδή, που θα έλεγε κι ο Ντόναλντ Ντακ.

Και την απάντηση μου την έδωσε μια από τις πλεόν αγαπημένες μου ζαχαροπλάστισσες. Η δεσποινίς Bakerella με τα περίφημα peanut butter balls της. Ελάχιστος κόπος, μεγάλη ποικιλία, εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Εγγυημένα!

Βέβαια, σαν γνήσιο τέκνο της Ελλάδος δεν έχω ιδέα τι γεύση θα είχε ένα σοκολατάκι με γέμιση φυστικοβούτυρο. Όμως μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ τι γεύση θα είχε ένα σοκολατάκι με γέμιση Γεμιστά Μπισκότα με κρέμα σοκολάτα Παπαδοπούλου ή Γεμιστά Μπισκότα με κρέμα φράουλα, ή κρέμα βανίλια. Και οι γεύσεις που μπορεί κανείς να δοκιμάσει είναι κι άλλες, πορτοκάλι, μπανάνα, λεμόνι ή μπορείς ακόμη ν’ αλλάξεις και εταιρία, προς Θεού, δεν είναι μόνο ο Παπαδόπουλος που φτιάχνει γεμιστά μπισκότα με κρέμα…

Έκατσα λοιπόν, πήρα και πληροφορίες από την αξιέραστο δεσποινίδα, και έφτιαξα τα σοκολατάκια μου. Πήρα και στολίδια, sprinkles, πολύχρωμα μικροσκοπικά μπιλάκια από ζάχαρη και άλλα που έχουν την όψη κομφετί και τα στόλισα, τα έβαλα και σε ένα κουτί που πήρα από το φούρνο και τα έφερα στη δουλειά να τα κεράσω.

80 σοκολατάκια για περίπου 30 άτομα. Δεν επιβίωσε ούτε ένα για την επόμενη μέρα (καμμιά φορά όταν περισσεύουν τα γλυκά από τα κεράσματα, τα βάζουμε στο ψυγείο, στο κουζινάκι και τα μασουλάμε το άλλο πρωί). Τίποτε. Ψίχουλο. Κι αυτή ήταν και η απορία της επόμενης μέρα, «μα καλά, ούτε ένα δεν έμεινε;» Τα έψαχναν ακόμα…

Σοκολατάκια με μπισκότο σε διάφορες γεύσεις

Μερίδες: περίπου 20 κομμάτια
Χρόνος: 30 λεπτά + 1 ώρα για να σφίξει η σοκολάτα +προαιρετικά 1 ώρα για ψυγείο

Υλικά

2 πακέτα Γεμιστά Μπισκότα με κρέμα φράουλα των 200 gr (σύνολο 400 gr)
150 gr τυρί κρέμα τύπου Φιλαδέλφεια
300 gr σοκολάτα κουβερτούρα
Χρωματιστά στολίδια από ζάχαρη (sprinkles)

Εκτέλεση

1. Βάζουμε τα μπισκότα στο μούλτι ολόκληρα, μαζί με τη γέμισή τους, και τα δουλεύουμε ως να γίνουν σκόνη.

2. Σε ένα μπολ, ζυμώνουμε με το χέρι τη σκόνη μπισκότου και το τυρί κρέμα ως να γίνει μια ομογενής απαλή ζύμη.

3. Πλάθουμε μικρές μπαλίτσες, περίπου 20 ή 24, και τις αφήνουμε σε αντικολλητικό χαρτί. (αν το μείγμα δεν είναι αρκετά σφιχτό ή κάνει πολύ ζέστη, μπορούμε να βάλουν τις μπαλίτσες για μια ώρα στο ψυγείο να σφίξουν λίγο).

4. Λυώνουμε σε μπεν μαρί την κουβερτούρα και βουτάμε τις μπαλίτσες μια-μια, να καλυφθούν από όλες τις μεριές. Τις ακουμπάμε στο αντικολλητικό και τις διακοσμούμε με τα ζαχαρωτά.

5. Αφήνουμε τα σοκολατάκια για μία ή δύο ώρες (αναλόγως της θερμοκρασίας που επικρατεί στο δωμάτιο) ως να σφίξει εντελώς η κουβερτούρα. Βάζουμε σε τρουφόχαρτα και κερνάμε τον έκπληκτο κόσμο, που αναρωτιέται να τα φτιάξαμε εμείς στ’ αλήθεια ή τα αγοράσαμε από κάποιο σικάτο ζαχαροπλαστείο… J

Είναι ή δεν είναι το πιο εύκολο και ταυτόχρονα το πιο γκλαμουράτο κέρασμα στον κόσμο; Και το πιο πολυπρόσωπο, έξι γεύσεις έχει μόνο ο Παπαδόπουλος, φανταστείτε πόσες άλλες γεύσεις μπορείτε να ανακαλύψετε κάνοντας μια επιδρομή σ’ ένα σούπερ-μάρκετ. Και σε συνδιασμό με διαφορετικά ζαχαρωτά κάθε φορά ή με λίγο τριμμένο καρύδι, αμύγδαλο ή φουντούκι, ουουουου, ποιος μας πιάνει…

(Δυστυχώς δεν ΠΡΟΛΑΒΑ να τραβήξω φωτογραφίες. Εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Σχεδιάζω όμως να φτιάξω μερικά σε λίγες μέρες για τα γενέθλια μιας φίλης. Εκεί θα είμαι προετοιμασμένη…)

If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.

Διαφημίσεις...

Αν σας άρεσαν οι τρούφες καρότου-καρύδας που είχα φτιάξει πριν από, χμ, καιρό (περισσότερο καιρό απ' όσο νόμιζα) ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το μπλογκ και πιο συγκεκριμένα σε αυτό το ποστ. Οι φωτογραφίες της Τζοάνα είναι πολύ όμορφες και ατμοσφαιρικές, άσε που λέει πολύ ωραία πράγματα (για όσους δε μιλάνε Βουλγάρικα, όπως εγώ, υπάρχει και το Google Translate) .