Τσάι Αναρρώσεως - Τσάι Αναψυχής

Σας αρέσει το τσάι; Εμένα προσωπικά... Δεν ξέρω. Ίσως είναι τα σύνδρομα τα παιδικά, όπου τσάι ίσον αρρώστια, φιδές, ντεπόν σιρόπι, καταπίεση. Από την άλλη, ειδικά τις μέρες που έρχονται, γιορτινές, μέρες ηρεμίας στο σπίτι, είναι ωραία να έχεις κάτι ζεστό να πιεις κοιτώντας από το παράθυρο, με τις παντόφλες-ζωάκια στα πόδια και τις πιτζάμες φλις. Έχω άδικο;



Για να πω την αλήθεια μου, το παλιό σκούρο, "ευρωπαϊκό" τσάι που με πότιζε η γιαγιά μου στην παραμικρή υποψία σιναχιού δεν μοιάζει σε τίποτε με τις λεπτές γεύσεις που υπάρχουν πλέον διαθέσιμες στην αγορά. Εκείνο το παλιό μαύρο τσάι, το κλασσικό Λίπτον, το επονομαζόμενο και "τσάι αναρρώσεως", ήταν μια αηδία και μισή, ένα πράμμα με γεύση σα στουπέτσι, πικρό σα διάολος και φαρμακευτικό όσο δεν παίρνει. Το ελληνικό τσάι, του βουνού που λέμε, ήταν πιο υποφερτό, αλλά και πάλι η παρουσία του είχε συνδυαστεί με πρησμένες αμυγδαλές και απουσία από τη χορωδία του σχολείου (ένα από τα πράγματα για τα οποία μισώ τις αμυγδαλές μου είναι και αυτό, μιας και η χορωδία ήταν η αγαπημένη μου τεμπελιά εκείνη την εποχή).



Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα. Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε μια πληθώρα γεύσεων, που κάνει το μαυριδερό νερόπλυμα να καταπίνεται αγόγγυστα. Υπάρχουν στιγμές το χειμώνα που ένα καλό φλιτζάνι Earl Grey (μαύρο τσάι με άρωμα περγαμόντο) μπορεί να αντικαταστήσει τον απογευματινό μου καφέ. Και μάλιστα χωρίς να χρειάζομαι ταυτοχρόνως αντιπυρετικό.



Ακόμη κι αν υπάρχει στο σπίτι μόνο το παλιό στουπέτσι Λίπτον, ακόμη και τότε, έχουμε μάθει πια να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση από μόνοι μας κι από τσάι αναρρώσεως να το μετατρέπουμε εύκολα σε τσάι αναψυχής. Με μια φέτα λεμόνι ας πούμε, ή ανακατεύοντας το τσάι αντί με το κουταλάκι, με ένα ξυλάκι κανέλας. Το άρωμα που παίρνει από την κανέλα είναι πολύ διακριτικό και το λεμόνι, οσοδήποτε λίγο κι αν ρίξεις, ξανοίγει κάπως το απαίσιο μαυριδερό χρώμα του τσαγιού.



Κανέλα, λεμόνι, ζάχαρη. Υπάρχει και το γάλα θα μου πείτε. Εντάξει, αλλά όπως είπε κι ο Νταν Μπράουν στον Κώδικα Νταβίντσι -κι όλες οι νεόπλουτες κι αισθαντικές κυράδες αναφώνησαν εκστασιασμένες "ωωωωω, μα τι τσέτερμαν είναι αυτός ο Μπράουν που ξέρει και βάζει τέτοια κομψά πράγματα στα βιβλία του;"- αλλά όχι για το Earl Grey. Το άρωμα των εσπεριδοειδών δεν ταιριάζει με το γάλα...



Και φυσικά, μιας και με το τσάι αναψυχής διασκεδάζουμε την αίσθηση της γεύσης, γιατί να μην το συνοδεύσουμε και με ένα μικρό γλυκάκι, διακριτικό στη γεύση του όσο και τα αρώματα του τσαγιού; Όχι τίποτε βαρύ, με κρέμες και μαρμελάδες, όπως συνηθίζουν έξω, αλλά κάτι πιο κομψό, πιο λεπτεπίλεπτο, πιο...



Ακριβώς αυτό έψαχνα τελικά. Δεν είναι τέλειο το παλμιέ με το τσάι; Ένα μικροσκοπικό μπισκοτάκι, που δεν είναι καν μπισκοτάκι, με τραγανή ζάχαρη ανάμεσα στις πτυχές του κι ένα απαλό άρωμα κανέλας. Βουτυράτη ζύμη, φουσκωτή, σφολιατένια.



Κι έχει και σχήμα καρδούλας. Να το μοιραστείς με τον αγαπημένο σου, χουχουλιάζοντας αγκαλιά. Τι άλλο είναι οι γιορτές από αυτό;

Αυγά με σάλτσα μανιταριών / Eggs in mushroom sauce

Τελικά αποδείχτηκε ότι η αδελφή μου είχε ένα μικρό δίκιο, όταν μου έλεγε ότι τα μανιτάρια στιφάδο είναι πιο πολύ σάλτσα παρά πιάτο από μόνα τους. Αποδείχτηκε... τέλος πάντων. Εμένα μου αρέσουν και σκέτα. Ήρθε όμως μια μέρα, τις προάλλες, που δεν έφτανε μια κουταλίτσα στιφάδο για να χορτάσουν δυο ξελιγωμένες από την πείνα εργαζόμενες τριαντάρες. Οπότε, τι κάνουμε τώρα, κυρία μου;

Απλό. Βράζουμε λίγο περισσότερο το στιφάδο να πήξει καλά σαν σάλτσα, βράζουμε και δύο ή τρία αυγά για τον κάθε συνδαιτυμόνα, φροντίζουμε να υπάρχει και μια ντοματοσαλάτα με μπόλικη φέτα και έτοιμο το γκουρμέ πιάτο. Αν κι έχω την υποψία, ότι πριν από το γκουρμέ της Ευθυμίας έχουν προηγηθεί αιώνες νοτιοασιατικής κουζίνας. Τα περισσότερα πιάτα στο Foodgawker και το Tastespotting έχουν για στολίδι τους μισό βραστό αυγό...

Τέλος πάντων, εμένα μου άρεσε πολύ. Η γλυκιά, πλούσια γεύση του μανιταριού και της σάλτσας έδεσε τέλεια με το χορταστικό κρόκο του αυγού. Ήρθε και το φρέσκο ψωμί κι η δροσερή σαλατούλα κι έγινε ένα γεύμα, τεφαρίκι. Όπως θα έλεγε κι η μακαρίτισσα η Ποντία μου γιαγιά, αραήκα. Χόρτασα αλλά να 'χα κι άλλο, θα πει.

Μανιτάρια στιφάδο

Μερίδες: 2
Χρόνος παρασκευής: 10 λεπτά (+45 λεπτά για τη σάλτσα)

Υλικά

6 αυγά
6 κουταλιές της σούπας μανιτάρια στιφάδο (η συνταγή εδώ)
Αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση

1. Βράζουμε τα αυγά σε κατσαρολάκι, τα σκεπάζουμε με νερό, προσθέτουμε μια καλή πρέζα αλάτι και τα βάζουμε σε δυνατή φωτιά. Μόλις το νερό βράσει, μετράμε 8 λεπτά και τα αποσύρουμε. Ρίχνουμε αμέσως κρύο νερό στα αυγά, τα ξεφλουδίζουμε τα κόβουμε στη μέση και τα μοιράζουμε σε δύο πιάτα. Αλατοπιπερώνουμε ελαφρά.
2. Όσο να βράσουν τα αυγά, βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι το στιφάδο και το ζεσταίνουμε ως να πάρει βράση. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να πιει τα πολλά υγρά του, ως να γίνει μια μετρίως πηχτή σάλτσα. Μοιράζουμε το στιφάδο πάνω στα κομμένα αυγά και σερβίρουμε.

Συμβουλές, τώρα -αν και η εκτέλεση είναι φανερά ευκολότατη, αλλά έτσι για να έχω κάτι παραπάνω να γράψω: πρώτον για τα αυγά. Σελίδες και μελάνι και πίξελ έχουν καταναλωθεί προκειμένου να βρεθεί επιτέλους η συνταγή για το τέλειο βραστό αυγό. Χαλάλι τους, και δε θέλω να γίνω ο μέγιστος αυγοσέφ (υπάρχει ένας τέτοιος, Γάλλος, αλλά ξεχνάω το όνομά του). Το μόνο που κάνω είναι να έχω τα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου πριν τα βάλω να βράσουν ή/και να ρίξω λίγο αλάτι στο νερό τους. Το αλάτι τα βοηθάει να μην σκάσουν πολύ κι αν σκάσουν συνήθως δεν χύνονται σε εκτρωματικά σχήματα... Επίσης το κρύο νερό βοηθάει να τα ξεφλουδίσουμε πιο εύκολα. Και τα 8 λεπτά είναι ο χρόνος στον οποίο θέλει ο κρόκος του αυγού για να φτάσει σ' εκείνη την κιτρινοπορτοκαλί κατάσταση, ένα χιλιοστό του βήματος πριν σφίξει εντελώς.

Σε κάθε περίπτωση, γράψτε με κανονικά αν σας κάνει κέφι και βράστε τρία αυγά. Δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ.

Για τη σάλτσα, καλό θα ήταν τα μανιτάρια να μην είναι κομμένα σε όγδοα όπως λέει η συνταγή του στιφάδου, αλλά σε πιο μικρά κομμάτια. Κι επίσης να κρατήσουμε λίγο το χέρι στο αλατοπίπερο που ρίχνουμε στα αυγά, γιατί η σάλτσα είναι κάπως πικάντικη και δε θα χρειαστεί περισσότερο.

Θέλει, όπως είπα και στην αρχή, φρέσκο ψωμί, κατά προτίμηση χωριάτικο -και γιατί να μην πάρετε μια μπαγκέτα, να την κόψετε κατά μήκος και να τη γεμίσετε με αυγά και σάλτσα; Σάντουιτς εκλεκτό και για το γραφείο μοναδικό...- και μια σαλατούλα, χωριάτικη με φέτα. Το τυρί θα το βοηθήσει πολύ. Κι ένα μαρουλάκι βέβαια δε θα του κάτσει κι άσχημα, με το φρέσκο του το κρεμμυδάκι. Πιείτε κι ένα κρασάκι κόκκινο, ξηρό, με μπόλικες τανίνες να ξεβγάλετε το στόμα κι είστε έτοιμοι ν' αντιμετωπίσετε άλλο ένα δραστήριο απόγευμα.

If you don't read Greek, use Google Translate or ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail(dot)com.

Σεσκουλοντολμάδες / Stuffed Swiss Chard Leaves

Να 'ναι άραγε η εποχή που αρχίζουν να βγαίνουν τα σέσκουλα; Δεν είμαι και πολύ σίγουρη, κυρίως διότι υποψιάζομαι ότι πρέπει να έχουν τα ίδια χούγια με το σπανάκι και να σκάνε μύτη προς άνοιξη μεριά. Το γεγονός παραμένει ότι έπεσαν στα χέρια μου τρία μάτσα σέσκουλα τις προάλλες κι η μεγάλη αδυναμία βρήκε επιτέλους τη γιατριά της.

Σεσκουλοντολμάδες.

Διότι η ευφυής εκμετάλλευση των λιγοστών πρώτων υλών επί της ελληνικής επικράτειας επικουρευομένης από το μεράκι του καλοφαγά καταλήγουν πάντα σε γαστρονομικές πανδαισίες.

Και για να το πω στα νέα ελληνικά, άμα τα υλικά σου είναι περιορισμένα και φτωχά, μαγειρεύεις με ό,τι έχεις. Όταν δεν έχεις πιπεριές και ώριμες ντομάτες, γεμίζεις αμπελόφυλλα. Όταν δεν έχεις αμπελόφυλλα, γεμίζεις φύλλα λάχανο. Κι όταν δεν έχεις λάχανο, γεμίζεις μαρούλι, σπανάκι ή σέσκουλο.

Ομολογουμένως το γεμιστό σπανάκι δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη, αλλά τα υπόλοιπα σίγουρα. Και το καθένα τους έχει τη νοστιμιά του και τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, σε σημείο που ξεγελιέσαι και νομίζεις ότι τρως αλλιώτικο φαΐ κάθε φορά.


Σεσκουλοντολμάδες

Μερίδες: 6
Χρόνος: 1 ώρα + άλλη 1 ώρα για την προετοιμασία

Υλικά

3 μάτσα σέσκουλα (περίπου 1 kgr)
3-4 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 1/2 φλιτζάνι ρύζι για σούπα
150 gr κιμά μοσχαρίσιο
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο + 1/2 ακόμη
2 κουταλιές της σούπας δυόσμο ξερό τριμμένο
3 κουταλιές της σούπας άνιθο φρέσκο ψιλοκομμένο
αλάτι, μαύρο πιπέρι τριμμένο

Εκτέλεση

1. Καθαρίζουμε και πλένουμε τα σέσκουλα σε κρύο νερό. Κρατάμε κατά μέρος τα μικρά φύλλα, που δε μπορούν να τυλιχτούν και κόβουμε τα κοτσάνια από τα μεγαλύτερα.

2. Σε φαρδιά κατσαρόλα βάζουμε νερό να βράσει -χωρίς αλάτι- και μόλις αρχίζει ν' αχνίζει βουτάμε μέσα τα φύλλα από τα σέσκουλα λίγα-λίγα. Τα αφήνουμε για περίπου 15-20 δευτερόλεπτα και τα αφαιρούμε αμέσως. Τοποθετούμε τα ζεματισμένα σέσκουλα σε τρυπητό, να στραγγίξουν.

3. Διαλέγουμε τα μεγαλύτερα από τα μικρά φύλλα και με αυτά καλύπτουμε τον πάτο μιας κατσαρόλας με χοντρό πάτο.

4. Σε μεγάλο μπωλ ψιλοκόβουμε τα κρεμμυδάκια, τα κοτσάνια από τα σέσκουλα και τα υπόλοιπα φυλλαράκια (μη σαν τρομάξει η ποσότητά τους, όσα έχετε τόσα βάζετε), το ρύζι καθαρισμένο και πλυμένο μια-δυο φορές, τον κιμά, το δυόσμο, τον άνιθο, το 1/2 φλιτζάνι λάδι, αλάτι και πιπέρι κατά βούληση. Ζυμώνουμε τη γέμιση καλά και τέλος προσθέτουμε ένα φλιτζάνι νερό. Ανακατεύουμε με κουτάλι ως να γίνει νερουλή κι ομοιόμορφη.

5. Τυλίγουμε τα σέσκουλα ως εξής: Κρατάμε στην παλάμη μας ένα ζεματισμένο φύλλο με τα νεύρα του φύλλου προς τα πάνω. Βάζουμε κοντά στο κοτσάνι του φύλλου ένα κουταλάκι του γλυκού γέμιση ή και περισσότερη, αναλόγως του μεγέθους του φύλλου. Διπλώνουμε από πάνω πρώτα το υπόλοιπο του κοτσανιού, μετά ό,τι περισσεύει αριστερά και δεξιά και στο τέλος ρολάρουμε το ντολμά να κλείσει Τοποθετούμε τα ντολμαδάκια στην κατσαρόλα σφιχτά το ένα κοντά στο άλλο, σε όχι περισσότερες από δύο στρώσεις.



6. Όταν τελειώσουμε με το τύλιγμα, πασπαλίζουμε με λίγο επιπλέον αλάτι, και προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι και νερό ως ίσα να σκεπαστούν τα ντολμαδάκια. Βάζουμε πάνω από το ντολμαδάκια ένα ρηχό πιάτο, σκεπάζουμε την κατσαρόλα με το καπάκι της και το βάζουμε στο μάτι σε μέτρια σκάλα. Το αφήνουμε να σιγοβράζει, ανοίγοντας το καπάκι όσο το δυνατόν λιγότερες φορές, ίσα για να προσθέσουμε νεράκι, αν σωθεί. Σε περίπου μία ώρα είναι έτοιμο.

Για να δούμε τι θα μπορούσαμε να πούμε σαν έξτρα πληροφορίες σχετικά με τους σεσκουλοντολμάδες. Χμ.

-Τα τρυφερά και μικρά φυλλαράκια από τα σέσκουλα γίνονται καταπληκτική ωμή σαλάτα, να προσθέσουμε ίση ποσότητα ψιλοκομμένου μαρουλιού, ένα ή δύο κρεμμυδάκια φρέσκα, αλάτι, λάδι και ξύδι.
-Μπορούμε να παραλείψουμε το στρώμα φύλλων στον πάτο της κατσαρόλας, όμως εγώ δεν το κάνω, γιατί οι ντολμάδες κολλάνε εύκολα και τα έξτρα φύλλα τούς προστατεύουν από τέτοιες ατυχίες. Αν δε σας περισσέψουν, βάλτε φύλλα μαρουλιού ή λάχανου.
-Τι ήταν αυτό με τα νεύρα του φύλλου; Λοιπόν, αυτό είναι ένα κόλπο για καλύτερη εμφάνιση. Αν το κάνετε, τότε η πάνω γυαλιστερή και λαχταριστή πλευρά του φύλλου, μένει απ' έξω και δίνει "λάμψη" και "γυαλάδα" στο ντολμά. Κι αν γίνει ένα από την ανάποδη, μην στεναχωρηθείτε, δεν τρέχει κάστανο.
-Δε βάζουμε παραπάνω από δύο στρώσεις στην κατσαρόλα, για να μπορέσουν να μαγειρευτούν ομοιόμορφα. Και τα βάζουμε σφιχτά-σφιχτά για να μην ανοίξουν όσο μαγειρεύονται και το ρύζι ξεχειλίσει.
-Την ίδια δουλειά κάνει και το πιάτο. Τα βοηθάει να μένουν στη θέση τους και να μη χοροπηδάνε μέσα στην κατσαρόλα, όσο βράζει το νερό.
-Με τι να συνοδευτούν. Ωραία ερώτηση. Καταρχήν μόνο με λεμονάκι μπόλικο, είναι ο ωραιότερος μεζές. Ύστερα όλα τα σχετικά με τους ντολμάδες, αυγολέμονο, σάλτσα ντομάτας, ό,τι σας κάνει κέφι. Εγώ να πω την αμαρτία μου τους θέλω σκέτους, με μια σταλίτσα γιαούρτι στραγγιστό ή λίγη μαγιονέζα στην άκρη Ακόμη και με μουστάρδα τα έχω φάει, πολύ απαλή όμως, κι είναι τέλεια.
Κι ένα σνιτσελάκι κοτόπουλου από δίπλα κι είμαι στο παράδεισο.