25 Μαρτίου... / 25 March...

…Και Χρόνια Πολλά επί της Εθνικής μας Εορτής.


Η 25η Μαρτίου είναι για τους Έλληνες μια υπενθύμιση της ψυχικής τους δύναμης. Πόσοι λαοί κατάφεραν να αποκτήσουν ανεξαρτησία και εθνική συνείδηση μετά από 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς σε ξένο λαό;


Δε θα πω την ιστορία, άλλωστε η Ιστορία είναι γραμμένη στα βιβλία κι αν δεν είναι εκεί, τότε θα μπορέσετε να τη διαβάσετε στην καρδιά του καθενός μας. Μόνο να θυμίσω σε όσους ακούσουν τον Εθνικό Ύμνο σήμερα, ότι οι στίχοι του ετούτη τη γιορτή υμνούν και αποθανατίζουν.


Στο εδώδιμο της υπόθεσης τώρα: Είναι γεγονός ότι πάντα μα πάντα η 25η Μαρτίου πέφτει μέσα στην Ορθόδοξη Σαρακοστή. Και μιας σαν λαός ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να καταλύσουμε τη νηστεία, βασιζόμαστε στη σύμπτωση της θρησκευτικής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου για να πέσουμε με τα μούτρα στο μη-νηστίσιμο ψάρι. Παραδοσιακά, το ψάρι αυτό θα είναι μπακαλιάρος και μάλιστα όχι φρέσκος, αλλά υγράλατος, παραδοσιακά θα μαγειρευτεί πλακί στο φούρνο με πατάτες ή τηγανητός με μπόλικο κουρκούτι ή μπραντάδα με σάλτσα ντομάτας και παραδοσιακά θα συνοδεύεται από σκορδαλιά και μαρουλοσαλάτα.


Βασικά υπάρχουν πολλές συνταγές για τα παραπάνω πιάτα, αλλά εγώ ξέρω να σας πω εκείνες που ξέρω να μαγειρεύω. Κάποιοι ίσως έχουν αντιρρήσεις σχετικά με τις ποσότητες του σκόρδου, τόσο στο πλακί όσο και στην σκορδαλιά. Τι να πω; Προσαρμόστε το στο γούστο σας και στο πόσο αντέχει το στομάχι σας.


Μπακαλιάρος παστός πλακί
Μερίδες: 6
Χρόνος: 1 ώρα και 15 λεπτά + 1 μέρα για την προετοιμασία του μπακαλιάρου

Υλικά
6 μερίδες μπακαλιάρος υγράλατος
1 ½ kgr πατάτες
3 μέτρια κρεμμύδια
7 σκελίδες σκόρδο
2 φλιτζάνια του τσαγιού χυμός ντομάτας
1 φλιτζάνι μαϊντανός ψιλοκομμένος
1 ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
ελάχιστο αλάτι
μαύρο πιπέρι τριμμένο


Εκτέλεση
1. Από την προηγούμενη μέρα: Αφαιρούμε την πέτσα του μπακαλιάρου και τον βάζουμε σε άφθονο κρύο νερό. Τον αφήνουμε έτσι να ξαλμυρίσει για 24 ώρες, αλλάζοντας κάθε 4-5 ώρες το νερό.
2. Καθαρίζουμε και κόβουμε σε φέτες τις πατάτες, το σκόρδο και τα κρεμμύδια. Μαραίνουμε σε ελάχιστο ελαιόλαδο τα κρεμμύδια και το σκόρδο και προσθέτουμε τη ντομάτα. Σκεπάζουμε το τηγάνι και αφήνουμε περίπου 5 λεπτά να βράσει.
3. Βάζουμε σε μεταλλική γάστρα τις πατάτες, από πάνω το ψάρι, περιχύνουμε με τη σάλτσα, πασπαλίζουμε με το μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι, σκεπάζουμε με το καπάκι της γάστρας και βάζουμε στο φούρνο, στους 250ο C, για περίπου 1 ώρα, ως να ψηθούν καλά οι πατάτες.




Σε περίπτωση που δεν έχετε γάστρα με καπάκι, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα απλό ταψί, το οποίο θα σκεπάσετε με αλουμινόχαρτο σε όλη τη διάρκεια του ψησίματος. Η γάστρα όμως θα διατηρήσει όλο το ζωμό του φαγητού και θα το κάνει πιο μαλακό και πιο ζουμερό. Ακόμη καλύτερο θα γίνει αν αντί της μεταλλικής χρησιμοποιήσετε πήλινη γάστρα ή δοχείο πυρέξ με καπάκι, απλά θα πρέπει να προσαρμόσετε και το χρόνο μαγειρέματος.





Σκορδαλιά
Μερίδες: 4
Χρόνος: 40 λεπτά





Υλικά
4 πατάτες
5 σκελίδες σκόρδο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι από κρασί
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι


Εκτέλεση
1. Σε αλατισμένο νερό που βράζει ρίχνουμε τις πατάτες με τη φλούδα τους, αφού τις πλύνουμε πολύ καλά. Όταν βράσουν και μαλακώσουν καλά –θα πάρει περίπου 30 λεπτά-, τις βγάζουμε, τις ξεφλουδίζουμε και τις περνάμε από τη μηχανή του πουρέ.
2. Καθαρίζουμε το σκόρδο, το λιώνουμε στην πρέσα και το προσθέτουμε στον πουρέ πατάτας, μαζί και το ξύδι και λίγο λάδι. Ανακατεύουμε προσθέτοντας κάθε τόσο λάδι, μέχρι η πατάτα να μην μπορεί να «πιει» άλλο. Αν χρειαστεί προσθέτουμε κι άλλο ελαιόλαδο, μέχρι η σκορδαλιά να αποκτήσει βελούδινη υφή.
3. Αλατίζουμε και σερβίρουμε.




Η σκορδαλιά συνοδεύει παραδοσιακά τον τηγανητό μπακαλιάρο. Μάλιστα σε πολλές ταβέρνες και μαγειρεία θα δείτε να αναφέρεται έτσι «μπακαλιάρος σκορδαλιά». Είναι όμως υπέροχη και σαν ντιπ για λαχανικά και δίνει τα ρέστα της με βραστά παντζάρια και κεφτέδες. Παιδικά απωθημένα, ε;





-English please?


… And A Happy National Holiday.


25 March is for the Greeks a reminder of power of their souls. Not many people have accomplished to gain their independence and national conscience after 400 and more years of slavery under a foreign nation?


I won’t be telling you the whole story, after all History is written on the books and if it is not there, then you might read it in each one us’ heart. I may only remind to those who will hear our National Anthem today that its verses praise and glorify this particular Holiday.


Now, to the comestible part: It is a iron-solid fact that 25 March always coincides with the Orthodox Lent. And it is also a fact that Greeks always search to find ways to cheat on the fast. So standing on the ground of the coincidence of the religious holiday of Our Lady’s Annunciation, we simply devour tons and tons of non-fast fish. Traditionally, the consumed fish will be cod –not fresh or frozen, but salted- traditionally will be cooked plaki (pronounced pla′ki) with potatoes or dipped in gruel and deep-fried or brandade with tomato sauce and will be traditionally accompanied by skordalia (pronounced skorðali′a) and lettuce salad.


There are actually hundreds of different recipes for the above dishes, but I only know to give you those that I know how to cook. Some people might have objections regarding the amount of garlic used in plaki as well as in skordalia. What can I say? You may adapt it to your taste and to the strength of your stomach.


Salted cod plaki
Servings: 6
Time: 1 hour and 15 minutes + 1 day for the preparation of cod




Ingredients
6 pieces of salted cod
1 ½ kgr potatoes
3 medium onions
7 garlic cloves
2 cups tomato juice
1 cup finely chopped parsley
1 ½ cup olive oil
a pinch of salt
black ground pepper


Directions
1. A day before: Remove the cod’s skin and put the fish filet in cold water. Let I t desalt like that for 24 hours, changing the water every 4-5 hours.
2. Peel and slice the potatoes, garlic and onions, slices 1 cm thick. Put a splash of olive oil in a saucepan and simmer the onions and garlic for 5 minutes. Add the tomato, cover the saucepan and leave to cook for about 5 minutes.
3. Put the potato slices in a metallic Pyrex, layer the fish above them, add the tomato sauce and the parsley, salt and pepper, cover with the Pyrex lid and put it in preheated oven, 250 degrees Celcius, for about 1 hour, until the potatoes are done.




In case don’t have metallic Pyrex with a lid, you may use a simple pan, which you have to cover with tinfoil throughout the cooking procedure. The lidded Pyrex, however, will maintain all the juices of the food and will make it more tender and more juicy. Better still, you may use a clay pot or heat-resistant glass Pyrex with a lid, keeping in mind that you will have to adapt cooking time.





Skordalia
Servings: 4
Time: 40 minutes




Ingredients
4 potatoes
5 garlic cloves
2 tablespoons of red wine vinegar
1 cup olive oil
½ teaspoon salt


Directions
1. Wash the potatoes with their skin on thoroughly and put them in boiling salted water. When they are cooked and tender –it takes about 30 minutes-, drain the water, peel the potatoes and mash them.
2. Peel the garlic, mash it in the garlic press and add it to the mashed potatoes, along with the vinegar and a splash of olive oil. Mix them all together, adding the rest of the olive oil bit by bit, until the potato stops absorbing it. If it’s necessary use more olive oil, for the skordalia must reach a smooth and velvet texture.
3. Add salt to taste and serve.




Traditionally, skordalia accompanies fried cod. There are lots of taverns and food spots where you might see it being reported as “cod skordalia”. Moreover it is splendid used as a dip for vegetables and boosts dramatically, the taste of boiled beetroots and meatballs. This is actually one of the dearest eating memories I have as a child…

Κόκκινες φακές / Red lentils

Ο πειραματισμός είναι μια καθ’ όλα θεμιτή διαδικασία για να ανακαλύψεις τις δυνατότητες ενός υλικού. Απλά σιγουρευτείτε ότι έχετε μια ιδέα ως προς τα αποτελέσματα του πειράματος, πριν το ξεκινήσετε, γιατί μπορεί να βρεθείτε προ εκπλήξεων.

Όπως εγώ για παράδειγμα, πριν από δύο μέρες, που ξεκίνησα να μαγειρέψω κόκκινες φακές χωρίς να κάνω την έρευνά μου προηγουμένως. Σκέφτηκα «τι στο καλό, φακές είναι. Στη χειρότερη περίπτωση θα τις κάνω ντιπ για νάτσος.»

Κι έτσι εφήρμοσα τις τεχνικές που ξέρω για τις μαύρες φακές, σε ένα σακουλάκι κόκκινες. Και το αποτέλεσμα; Αυτό της φωτογραφίας: μια σούπα που στην καλύτερη περίπτωση θύμιζε φάβα και στη χειρότερη χοντροαλεσμένο πουρέ ρεβύθι. Όχι ότι δεν την φάγαμε, όχι, άλλωστε η φάβα είναι ένα πιάτο που εκτιμάται πολύ στην οικογένειά μου. Αλλά πώς να το κάνουμε, άλλο να σου τάζουν φακές κι άλλο να σε ταΐζουν φάβα…

Κόκκινες φακές μαγειρεμένες σαν μαύρες

Μερίδες: 8
Χρόνος παρασκευής: 30-45 λεπτά (αναλόγως της ποιότητας των οσπρίων)

Υλικά
200 gr κόκκινες φακές
1 μεγάλο κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
3 φύλλα δάφνη
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
Αλάτι
Για το σερβίρισμα: Ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ρίγανη, πάπρικα, λεμόνι, ελαιόλαδο

Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις φακές από τυχόν σκουπιδάκια και τις ξεβγάζουμε ένα χέρι νερό. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και πλένουμε τα φύλλα δάφνης.
2. Σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο βάζουμε νερό ως τη μέση, τις φακές, το κρεμμύδι, το σκόρδο και τη δάφνη και βράζουμε χωρίς να σκεπάσουμε την κατσαρόλα για περίπου 30 με 45 λεπτά, αναλόγως του πόσο βραστερές είναι οι φακές.
3. Κάποια στιγμή, λίγο πριν πάρει την πρώτη βράση θ’ αρχίσει ν’ αφρίζει. Προσωπικά δεν το ξάφρισα (δεν ήξερα καν αν χρειαζόταν ξάφρισμα). Υποθέτω πως θα ‘πρεπε…



4. Όταν οι φακές μαλακώσουν κι είναι σχεδόν έτοιμες, προσθέτουμε το ελαιόλαδο και αλάτι σύμφωνα με το γούστο μας και συνεχίζουμε το βράσιμο για πέντε λεπτά ακόμη.
5. Σε περίπτωση που χρειαστεί να προσθέσουμε νερό, ποτέ δε βάζουμε κρύο. Ζεσταίνουμε πρώτα την ποσότητα που θέλουμε σε κατσαρολάκι ή βραστήρα κι έπειτα το ρίχνουμε στην κατσαρόλα. Σε αντίθετη περίπτωση, οι φακές θα σκλήρυνουν και δε θα βράσουν ποτέ.
6. Σερβίρουμε σε πιάτο (ή φλιτζάνι του κονσομέ), προσθέτουμε ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, λίγη ρίγανη και πάπρικα, ελάχιστο ωμό ελαιόλαδο και λεμόνι όσο θέλουμε και συνοδεύουμε με μια ωραία μαρουλοσαλάτα και φρέσκο ψωμί. Για όσους αρέσκονται στα καυτερά, μπορούν να προσθέσουν κόκκινο καυτερό πιπέρι ή λίγες σταγόνες ταμπάσκο.

-English please?

Experimenting is a process much suggested for discovering a material’s potentials. Just be sure that you have an idea as to the results of the experiment you’re bound to perform, otherwise you will have to face quite a wide range of surprises.

Which is exactly my case, two days ago, when I set off to cook red lentils without any prior research whatsoever. I thought, “What the heck, it’s lentils. Sou;d it go wrong I’ll turn them into nacho dip.”

So I used black lentils’ techniques on a package of red ones. Results? As presented in the picture: A soup-like thing, that looked like either mashed fava beans or coarse ground chick peas. It’s not that we didn’t eat it, no, after all mashed fava beans is a dish highly evaluated by my family. Buy it’s a different thing, being promised a lentil soup and being presented with a bawl of mashed fava beans …

Red lentils soup, cooked as if they were black ones

Servings: 8
Time: 30-45 minutes (depending on lentil quality)

Ingridients
200 gr red lentils
1 big onion
3 garlic cloves
3 bay leaves
1 cup of olive oil
Salt
For decoration: Finely chopped onion, oregano, paprika, lemon juice, olive oil

Directions
1. Remove whatever dirt the lentils might have and wash them. Finely chop the onion and garlic and wash the bay leaves.
2. Fill a thick-base pan with water up to the middle of its height and add the lentils, onion, garlic and bay leaves. Bring to boil, leaving the lid off and boil for 30 to 45 minutes, depending on how easily the lentils are cooked.
3. Just before it starts to boil, there will appear some froth. I didn’t remove it (for I didn’t know if it needed to be removed). I suggest I should have…
4. When the lentils are soft and almost cooked, add olive oil and salt to your taste and continue boiling for another five minutes.
5. In case more water is needed, during the cooking, never add cold or tap water. You need to bring it to boiling temperature first, in a pan or boiler and then add it to the lentils. Otherwise, the lentils will go stiff and will never get cooked properly.
6. Serve in a plate (or bawl), add finely chopped onion, a pinch of oregano, paprika, just a few drops of olive oil and lemon to your taste and accompany with a nice lettuce and spring onion salad and fresh bread. For those enjoying a hot taste, a pinch of ground chili pepper of a few drops tabasco sauce might do the trick.

Φράουλες! / Strawberries!

Ποτέ στη ζωή μου δεν ευχαριστήθηκα φράουλες.

Όχι ότι δεν είχα ποτέ αρκετές, αλλά να, όσες και να ήταν πάντα συγκρατούσα τον εαυτό μου να μη φάει τόσες όσες ήθελα. Βλέπετε η μικρότερη αδελφή μου έχει πραγματική μανία με αυτές κι όταν έρχεται στο σπίτι ένα κεσεδάκι από τη λαϊκή αγορά, πάντα σκέφτομαι ότι θα είναι μεγάλη αδικία να της στερήσω έστω και μία φράουλα. Είναι και το ότι δεν πρέπει να τρώω πολλές, έχω μια μικρής έκτασης αλλεργία… Δράμα.

Σήμερα όμως ήρθε στο σπίτι μια ολόκληρη σακούλα, πάνω από 1,5 κιλό κόκκινες, τραγανές κι ολόγλυκες φράουλες. Και μιας κι η αδελφή μου λείπει στην επαρχία για τις σπουδές της, έκατσα μπροστά στο αγαπημένο μου κινούμενο σχέδιο κι έφαγα τόσες, όσες να μη χωράω άλλες.

Λέτε να την πατήσω τελικά σαν το Ζορμπά; Λαχταρούσε πόσο πολύ τα κεράσια που ένιωθε σκλάβος κι έτσι έφαγε μια μέρα ένα ολόκληρο καφάσι για να τα σιχαθεί. Λέτε να είμαι κι εγώ σκλάβα σε μια φράουλα;

Γουστάρω!

-English please?

Never in my life have I fulfill my craving for strawberries.

It’s not like I never had enough of them, but I have always kept myself from eating the amount I wanted. You see, my younger sister is really head over heals with them and when a little box of strawberries comes in our house from the local open market, I think that it will be unfair for her if I left her with even one strawberry less than her appetite wants. Not to mention I shouldn’t be eating too many strawberries, due to a mild allergy that I have to them… Dreadful.

But today a bag full of them came in the house, more than 1,5 kilo of red, firm and as sweet as candy strawberries. Since my sister is out of town for her studies, I sat in front of my favourite cartoon and ate so many that my stomach could bear no more.

Do you think I might be getting it like Zorba the Greek? He liked cherries so much he felt enslaved by them and so, one day he ate a whole basket so that he might stop liking them. So perhaps I’m myself a slave of a strawberry?

Me likes!

Και αγγλικά παρακαλώ / English please?

Αρχής γενομένης από σήμερα και σε μια προσπάθεια ελεεινής αυτοπροβολής, το μπλογκ θα εμφανίζεται δίγλωσσο. Η αγγλική βερσιόν της κάθε ανάρτησης θα έρχεται μετά από τα μπλε γράμματα. Διασκεδάστε.

-English please?

Starting today, I embark on a fairly lame try to self-advertise myself. Thus the blog will go bilingual. The english version of every post will be coming just after the letters in blue. Enjoy.


Oh, and do tell me when my grammar, structure or vocabulary sucks. I'd appreciate that.

Κεκάκια Λεβάντας

Μ’ έχουν πιάσει οι πειραματισμοί μου αυτές τις μέρες και πώς θα μπορούσε αυτή η κατάσταση να μην υπακούει στο αρχαίο ρητό: Μια επιτυχία ακολουθεί από πολλές αποτυχίες. Και ειδικά όταν πρόκειται για γλυκό τύπου κέικ που θέλει φούρνο κι υπομονή και μέτρημα κι εγώ είμαι μάλλον ανάξια λόγου στο όλο θέμα.

Για να φτάσω να προσφέρω στην οικογένειά μου αυτά τα κεκάκια (cupcakes αγγλιστί) έφαγα τα μούτρα μου και τέσσερις μέρες φούρνισε-ξεφούρνισε αηδεστάτων σβώλων ψημένης αλευρόκολλας. Μια δεν ήταν εντάξει το αλεύρι, μια έπεφτε πολλή η ζάχαρη, μια πίκραινε από την υπερβολική λεβάντα, μια βρώμαγε το αυγό...

Ρίχνω μεγάλη ευθύνη στην κοπέλα που μου έδωσε τη συνταγή, αλλά και πάλι τι να της πεις, αφού εκείνης δεν της μπόχαρε η αυγουλίλα, γιατί να την αντιμετωπίσει; Για την ιστορία και για το του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αρχική συνταγή εμφανίζεται σε αυτήν τη σελίδα στο πολύ ενδιαφέρον site Recipezaar. Το παράξενο είναι ότι ούτε οι σχολιαστές της συνταγής παρατήρησαν στη βρώμα του ωμού αυγού στο γλάσο. Μπλιεκ.

Η συνταγή λέει για χρώμα λιλά το γλάσο, αλλά εγώ είχα μόνο λίγο πράσινο, οπότε προτίμησα να πρασινίσω το όλο θέμα. Ύστερα ανακάλυψα και λίγο κόκκινο, οπότε πρόσθετα μια βουλίτσα κόκκινου πάνω από το πράσινο. Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχω τελειώσει με τα κεκάκια αυτά. Θα επανέλθω, αφού όμως πρώτα ξεκουραστώ ένα-δυο μήνες από την υπερπροσπάθεια…

Κεκάκια Λεβάντας


Μερίδες: 12 ατομικά κεκάκια

Χρόνος παρασκευής: 50 λεπτά (30 λεπτά προετοιμασία + 20 λεπτά για το ψήσιμο)



Υλικά
Για τα κεκάκια:
100 gr ζάχαρη
¼ κουταλάκι του γλυκού αποξηραμένα άνθη λεβάντας
120 gr βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 αυγά
100 gr αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2 κουταλιές της σούπας γάλα
2 φυσίγγια βανιλίνη

Για το γλάσο:
1 ½ φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
2 φυσίγγια βανιλίνης
1 ασπράδι αυγού
4-5 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής

Εκτέλεση
Για τα κεκάκια:

1. Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς και ντύνουμε μια φόρμα για μάφιν, δώδεκα θέσεων με χαρτάκια για ατομικά κέικ.

2. Βάζουμε τη ζάχαρη και τη λεβάντα στο μούλτι και τα χτυπάμε να ανακατευτούν. Δεν πειράζει αν η ζάχαρη γίνει άχνη.

3. Σε ένα μπωλ βάζουμε την αρωματισμένη ζάχαρη και το βούτυρο και τα χτυπάμε με μίξερ μέχρι το μίγμα να ασπρίσει και να αφρατέψει.

4. Προσθέτουμε τα αυγά ένα-ένα, χτυπώντας συνεχώς, έπειτα το αλεύρι κοσκινισμένο, τη βανιλίνη και τελευταίο το γάλα.

5. Μοιράζουμε το μίγμα στα χαρτάκια για ατομικά κέικ και ψήνουμε στους 180 για 20 λεπτά, ως να βγαίνει καθαρό το μαχαίρι. Όταν τα βγάλουμε από το φούρνο, τα αφήνουμε σε σχάρα να κρυώνουν.

Για το γλάσο:

1. Χτυπάμε το ασπράδι και προσθέτουμε λίγη-λίγη τη ζάχαρη άχνη και τη βανιλίνη. Προσθέτουμε το χρώμα (κατά προτίμηση στο χρώμα της λεβάντας) και ανακατεύουμε.

2. Ρίχνουμε από μια κουταλιά της σούπας πάνω στα κεκάκια και το αφήνουμε να κρυώσει και να σταθεροποιηθεί.

18

Δεύτερη ανάρτηση, πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ, πόσοι θεωρήσατε ελεεινή τη φωτογραφία της γαλοπούλας; Θέλω να πω, πόσοι αναρωτηθήκατε αν ήταν στην πραγματικότητα γαλοπούλα εκ προαστείων Τσέρνομπιλ ή καλύτερα κατεψυγμένο μπροστινό πτερόσαυρου, που ξέμεινε από την προ-προ-προ-προ-τελευταία εποχή των παγετώνων;

Ήταν επειδή η συγκεκριμένη φτερούγα ήταν από μια συγκεκριμένη γαλοπούλα, που ζύγιζε ούτε λίγο ούτε πολύ 18 κιλά. Ούτε οχτώ ούτε δέκα. Δεκαοχτώ (και ολογράφως). Αν παλεύαμε εγώ κι αυτή, με είχε στο χερί.

Αυτά για να μάθουμε να σφάζουμε τα ζωντανά όταν επιτάσσει η λαϊκή παράδοση κι όχι όποτε μας καπνήσει.

Μανιτάρια στιφάδο

Εντάξει, δεν είναι η εποχή των μανιταριών, αλλά ο οικιακός μας προμηθευτής μαναβικής (ο πατέρας μου στη λαϊκή) καταφέρνει να ξετρυπώνει ωραία μεγάλα μανιτάρια τύπου Πόρτο Μπέλο ή/και Μπράουν. Φυσικά, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται: "Γρήγορα, γρήγορα, να κάνουμε τα μανιτάρια, θα χαλάσουν," λες και είναι τίποτα σπανάκι μπέιμπυ ή υπερώριμος αρακάς ή ντομάτες διαλογής κι όπου να 'ναι γίνονται πελτές από μόνες τους.

Αποτέλεσμα είναι να παλεύουμε να ταιριάξουμε στο διαιτολόγιό μας μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα ένα πιάτο με μανιτάρια, και μάλιστα με τη σχετική παράλογη γκρίνια ("πάλι ριζότο; πάλι ομελέτα μανιτάρια;" κλπ, κλπ, κλπ). Μια στο τόσο εισακούονται και οι δικές μου παρακλήσεις για ένα ελαφρύ-ελαφρύ (χεχε) στιφαδάκι, που αγαπώ πολύ, κι ας νερουλιάζει αν μείνει παραπάνω από τρεις ώρες.

Μανιτάρια στιφάδο

Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 45 λεπτά

Υλικά
1/2 kgr μανιτάρια
1 kgr κρεμμμύδια ξερά, μέτρια στο μέγεθος
2 σκελίδες σκόρδο
200 gr χυμός ντομάτας
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
1 φύλλο δάφνης
4 κόκκοι μπαχάρι
4 κόκκοι μαύρο πιπέρι
Αλάτι

Εκτέλεση

1. Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε όγδοα, όπως στη χωριάτικη σαλάτα αλλά πιο χοντρά. Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο.

2. Καθαρίζουμε τα μανιτάρια και τα κόβουμε σε κομμάτια αναλόγως του μεγέθους τους: αν είναι τα μεγάλα των δέκα εκατοστών τα κόβουμε στα έξι, αν είναι τα μικρότερα των πέντε εκατοστών στα δύο. Βάζουμε τα μανιτάρια πάνω από τα κεμμύδια.

3. Καθαρίζουμε το σκόρδο και το κόβουμε λεπτές φέτες. Το βάζουμε κι αυτό στην κατσαρόλα.

4. Περιχύνουμε τα λαχανικά στην κατσαρόλα με το λάδι, κατόπιν με το χυμό ντομάτας και τελευταία με το ξύδι. Προσθέτουμε και τη δάφνη, το μπαχάρι και το πιπέρι και μία πρέζα αλάτι.

5. Ανάβουμε το μάτι της κουζίνας στη μεγαλύτερη σκάλα και περιμένουμε μέχρι ν' αρχίζει να βγάζει ατμούς, σημάδι ότι πηρε την πρώτη βράση. Τότε κατεβάζουμε τη φωτιά στη μισή της δύναμη, καπακώνουμε την κατσαρόλα κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτούν τα υλικά για περίπου ένα τέταρτο.

6. Ελέγχουμε αν το φαγητό έχει αρκετό υγρό για να μην κολλήσει και διορθώνουμε το αλάτι. Ταράζουμε λίγο την κατσαρόλα για να ανακατευτούν τα υλικά μεταξύ τους και αφήνουμε να βράσουν άλλο ένα τέταρτο, πάντα με το καπάκι κλειστό και στη μισή δύναμη της φωτιάς.

7. Σερβίρουμε ζεστό με φρέσκο χωριάτικο ψωμί και ξηρό κόκκινο κρασί. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνοδευτεί με μικρές, όχι πολύ λιπαρές ομελετίτσες, σκέτο αυγό με πιπέρι κι αλάτι (εντάξει, ίσως και μια σταλίτσα γάλα), τηγανισμένο σε ελάχιστο λάδι.

Σημειώσεις
α) Μη δοκιμάσετε να κάνετε στιφάδο με μικρά μανιτάρια, τύπου Παρισίων. Θα βγάλουν πολύ νερό και θα δείχνουν κι άσχημα και τα κρεμμύδια θα λυώσουν ενώ τα Παριζιέν θα στέκονται στο δόντι και θα κριτσανάνε. Τα μεγάλα μανιτάρια έχουν πιο απαλή σάρκα και ταιριάζουν λαύτερα με τη γλύκα του κρεμμυδιού και του μπαχαριού.

β) Μπορείτε να αντικαταστήσετε το ξύδι από κρασί με βαλσαμικό. Το φαγητό θα σκουρύνει κάπως και τα κρεμμύδια θα "καραμελώσουν" καλύτερα.

γ) Η αδελφή μου θέλει κι ένα ρυζάκι πιλάφι δίπλα. Θεωρεί ότι είναι περισσότερο σάλτσα παρά στιφάδο. Επίσης κι ένα ζυμαρικό δεν θα του πήγαινε άσχημα, αρκεί να είναι από τα κοντά ζυμαρικά, πένες, φιογκάκια, βίδες ή κάτι ανάλογο.

δ) Στο στιφάδο με κρέας οι παλιές νοικοκυρές συνήθιζαν να βάζουν το κρέας κάτω-κάτω κι από πάνω τα κρεμμύδια, με τη λογική ότι το κρέας μαγειρεύεται δυσκολότερα και γι' αυτό πρέπει να είναι κοντύτερα στη φωτιά. Την ίδια λογική ακολούθησα κι εγώ: εφόσον τα κρεμμύδια μαγειρεύονται δυσκολότερα από τα μανιτάρια, έβαλα τα κρεμμύδια κάτω, ώστε η ευαίσθητη σάρκα του μανιταριού να μην ταλαιπωρηθεί από τη θερμότητα.

Τεστ Προσωπικότητας: What Spice Are You?

Μια βόλτα στο διαδίκτυο και να που βρίσκει κανείς ενδιαφέροντα τεστάκια προσωπικότητας... Τα δικά μου αποτελέσματα και το λινκ αν δε βαριέστε να το κάνετε.

You Are Black Pepper

You may be considered ordinary by some, but you're far from boring. You elevate the mood of any discussion, and people miss you when you're not around. You are secretly very dominant and powerful. Most can only take you in small doses.

What Spice Are You?

Παστέλι σνακ

Διάβασα κάπου, κάποτε, ότι μπορείς να μην κλάψεις για την ηρωίδα της ταινίας που έχει μια ανίατη ασθένεια, αλλά πώς μπορείς να μην κλάψεις μπροστά σε ένα κομψό κουτί λουκούμια Σύρου;


Άποψη που τη βρίσκω κάπως -έως πολύ- υπερβολική, διότι άλλη συγκίνηση η μία και άλλη η άλλη. Προσωπικά βέβαια πάντα ντρεπόμουν όταν με πιάνανε να ρουθουνίζω μπροστά στο Συρανό, όταν η Ρωξάνη καταλαβαίνει ποιος της έγραφε τα γράμματα, αλλά με κάποιον μυστήριο τρόπο, ποτέ δεν ντράπηκα να μείνω εκστατική μπροστά σε μια παλιά αγάπη ντυμμένη με καινούργια ρούχα.


Μιας και το μπλογκ ακόμη δεν τρέχει σε φυσιολογικούς ρυθμούς κι αφού η μαγειρική μου δεινότητα σταμάτησε στο άνοιγμα μιας κονσέρβας καλαμάρια ετούτη την Καθαρά Δευτέρα, είπα να σας μιλήσω για μια μικρή μου νηστίσιμη αμαρτία: το παστέλι. Όχι ότι νηστεύω δηλαδή, αν και θα έπρεπε μπας και καταφέρω να φορέσω εκείνη τη φούστα από μουσελίνα, αλλά να, επειδή βρήκα την ευκαιρία να το πω, τώρα που θα υπάρχουν και ευήκοα ώτα.


Το παστέλι ήταν λοιπόν πάντα η μεγάλη μου αγάπη και ταυτόχρονα το μεγαλυτερο βασανιστήριο. Όσο κι αν περιφανεύομαι ότι τα δόντια μου είναι γερά, πάντα μια δαγκωματιά παστέλι τα έφερνε στα όριά τους. Για να το κόψω με το χέρι ούτε λόγος: κολλάς μετά και δεν το φχαριστιέσαι και πρέπει να πληθείς κιόλας, δράμα. Κι όπως το έβλεπα πάντα στο διαφανές του σακουλάκι, μικρά-μικρά σουσαμάκια, σφιχταγκαλιασμένα, πίσω από τη γυάλινη, κεχριμπαρένια διαφάνεια του μελιού, ή στην πιο θεία των περιπτώσεων πρασινοκόκκινα φυστίκια Αιγίνης, τρυφερά και μυρωδάτα, με τις καμπύλες και τις στρογγυλάδες τους να φουσκώνουν προκλητικά, ε, ναι λοιπόν, πάντα μου 'ρχότανε να κλάψω, πάντα με συγκινούσε αυτό το θέαμα, που πάντα δυσκολευόμουν να κατακτήσω.


Και να όμως που κάποιος στην εταιρία Μουζάκης -την ευχή μου να 'χει!- με σκέφτηκε κι είπε: "Ας φτιάξω ένα παστέλι για να το τρώει κι η καημένη η Ευθυμία, χωρίς να σπάει τα δόντάκια της και χωρίς να λερώνει τα δαχτυλάκια της!" Κι έφτιαξε το Παστέλι Snack.

Τι είναι; Ο παράδεισος για κάθε παστελόφιλο και ιδίως για τους παππουδογιαγιάδες με μασέλα. Είναι τέσσερα λεπτότατα φυλλαράκια από σουσάμι, ούτε μισό εκατοστό παχιά, τραγανά και γλυκύτατα, που ούτε σε ταλαιπωρούν, ούτε σε μπουκώνουν, ούτε σε λιγώνουν με την υπερβολική τους ποσότητα. Κοστίζουν ελάχιστα -η συσκευασία της φωτογραφίας έχει λιγότερο από 0,50 ευρώ- και έχουν σκάσει μύτη στα περισσότερα περίπτερα και ψιλικατζίδικα της πρωτευούσης.

Βέβαια, η εταιρία Μουζάκης δεν πρέπει να χρησιμοποιεί Μελόσταγμα (παραδοσιακό μέλι, από τη Λέσβο), αλλά μου φάνηκε καλό σαν συνοδευτικό στη φωτογραφία. Το οποίο Μελόσταγμα, μιας και το ανέφερα, είναι εξαιρετικά αρωματικό και κάπως παχύ, σε σημείο να έχει χάσει τη ρευστότητα του μελιού, αλλά είναι και σκέτη αμαρτία αν το ανακατέψεις σε αναλογία 1:1 με ταχίνι και το αλείψεις σε χωριάτικο ψωμί...

Ω. Θέλω γλυκό. Πάω να τραγανίσω ένα Παστέλι Snack (και δεύτερο και τρίτο κι αν τα καταφέρω να σταματήσω στο τέταρτο ίσως και να μου χωράνε τα ρούχα μου).

Πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ

Η πιο εντυπωσιακή μαγειρική είναι εκείνη που γίνεται με την έμπνευση της στιγμής. Κι αυτό δεν το λέω γιατί το κάνω τακτικά, αλλά γιατί το ακούω τακτικά. Ειλικρινά, τίποτε δεν είναι πιο ευχάριστο από ένα «ωωωω…» όταν έχεις ξεκινήσει να μαγειρεύεις με υπόλοιπα.


Έχουμε την απίστευτη τύχη να έχουμε κουμπάρους στην επαρχία. Και μάλιστα ανθρώπους μερακλήδες, που πιάνουν τα χέρια τους και που αγαπούν να μοιράζονται με τους άλλους εκείνα με τα οποία τους ευλόγησε η φύση. Έτσι λοιπόν, μια στο τόσο, από ένα χωριό έξω από την Αμαλιάδα, ξεκινάει το ταξίδι της μια τροφαντή γαλοπούλα, που καταλήγει στο τσουκάλι μας. Κι εκτός από τη γαλοπούλα, ταξιδεύουν και πάπιες, χήνες, γουρουνάκια, αρνάκια, πορτοκάλια και λεμόνια, σαγκουίνια που δεν έχεις ξαναδεί τέτοια, ζουμερά κουκιά και πικάντικες καυκαλήθρες, φασολάκια και μπάμιες τόσο μεγάλες που μοιάζουν με κουζινομάχαιρα.


Υπάρχει ωστόσο ένα μικρό πρόβλημα, ειδικά με τις γαλοπούλες. Ο κουμπάρος έχει διαλέξει μια τέτοια ράτσα ν’ αναθρέψει, που κάλλιστα την περνάς για στρουθοκάμηλο, ειδικά αν τη δεις μετά την δύσκολη στιγμή του θανάτου της και ξεπουπουλιασμένη. Οπότε εγείρονται προβλήματα καθαρά χωροταξικά, όπως το πέταγμα όλων των παγακίων από την κατάψυξη για να χωρέσει ή η αφαίρεση ενός ραφιού από την ψύξη για τον ίδιο λόγο, αν το μαγείρεμα έχει προγραμματιστεί για την ίδια μέρα. Για να μη μιλήσω για την κατσαρόλα, που τα βλέπει όλα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και απορώ πώς δεν έχει κατεβεί ακόμη σε απεργία για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας…


Οι λύσεις είναι δύο: είτε αναβαθμίζεις την κατσαρόλα σε μαρμίτα (την οποία αδυνατείς να αποθηκεύσεις όταν δεν υπάρχουν γαλοπούλες κι επίσης αδυνατείς να πλύνεις αφού τελειώσει το μαγείρεμα) είτε τεμαχίζεις τη γαλοπούλα και την αποθηκεύεις/μαγειρεύεις κομμάτι-κομμάτι.


Αυτή η δεύτερη λύση ήταν που επέτρεψε στις φτερούγες της εν λόγω γαλοπούλας να παραπέσουν και να ξεχαστούν σε κάποιο πιάτο στο ψυγείο. Και εφόσον η συχωρεμένη η γιαγιά μου φρόντισε να με φορτώσει με όλα της τα κατοχικά σύνδρομα, πήρα να τις μαγειρέψω, έχοντας επίσης στη διάθεσή μου μερικά σαγκουίνια που είχαν ταξιδέψει σε διπλανές τσάντες με το εύγευστο πουλερικό-γίγας.

Να σημειωθεί βεβαίως-βεβαίως ότι οι φωτογραφικές μου ικανότητες είναι ελεεινές και τρισάθλιες κι ότι επίσης δεν έχω γαρνίρει το πιάτο όταν περιγράφω στη συνταγή. Επίσης, καίτοι λατρεύω το κρασί, δεν έχω γνώσεις σομελιέ, οπότε η προτίμησή μου σε μια ελαφρά κρύα Μαντίνεια Αντωνοπούλου είναι μάλλον υποκειμενική. Διορθώστε με, πολύ θα το χαρώ.
Περίμενα το ρύζι να είναι λίγο πιο κόκκινο, με το σαγκουίνι, αλλά μάλλον προς το πρασινοκαφέ βγήκε. Την επόμενη φορά θα προσθέσω μισή πρέζα κιτρινόρριζα (κουρκουμάς, τουρμέρικ, πείτε το όπως θέλετε) για χρώμα. Βέβαια θα προσθέσει λίγο στο φρουτώδες του θέματος, αλλά δε μας πειράζει, μας πειράζει;


Πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ

Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 1,5 ώρα (αναλόγως του ζώου μπορεί και περισσότερο)

Υλικά
2 φτερούγες γαλοπούλας χωρίς την πέτσα
2 φλυτζάνια ρύζι για πιλάφι
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο Κερκύρας
1 μικρό πράσο
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 λεμόνι
1 σαγκουίνι
1 κουταλάκι του γλυκού κοφτό αλάτι
¼ κουταλάκι του γλυκού πιπέρι μαύρο τριμμένο
Μια πρέζα μπαχάρι τριμμένο
Μια πρέζα τζίντζερ τριμμένο

Εκτέλεση


1. Καθαρίζουμε τα κρεμμυδάκια και το πράσο και τα βάζουμε στο μπλέντερ, μέχρι να γίνουν χυλός.


2. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το λάδι και το βούτυρο σε δυνατή φωτιά. Όταν λυώσει το βούτυρο ρίχνουμε τον πολτό των κρεμμυδιών και αφήνουμε να πιει τα υγρά του ανακατεύοντας. Δε θα πάρει περισσότερο από 3 λεπτά.


3. Ρίχνουμε το πιπέρι, το αλάτι, το μπαχάρι και το τζίντζερ και ανακατεύουμε μέχρι να καβουρδιστούν ελαφρά τα μπαχαρικά και να βγάλουν τα αρώματά τους.


4. Βάζουμε στην κατσαρόλα τις φτερούγες της γαλοπούλας και τις ροδίζουμε απ΄ όλες τις μεριές, προσέχοντας να μην καούν τα κρεμμυδάκια και το πράσο.


5. Καθαρίζουμε το σαγκουίνι και το λεμόνι από τις φλούδες τους και αφαιρούμε και όση περισσότερη από την μεμβράνη που καλύπτει τη σάρκα τους. τα βάζουμε μαζί στο μπλέντερ και παίρνουμε έναν πολύ αρωματικό πουρέ εσπεριδοειδών.


6. Σβήνουμε τις φτερούγες με τον πουρέ εσπεριδοειδών και χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο να σιγομαγειρευτεί το κρέας. Ανάλογα με το είδος της γαλοπούλας και το μέγεθος του ζώου, μπορεί να πάρει από μισή ώρα έως και μία ώρα κι ένα τέταρτο. Κάθε δέκα λεπτά περίπου ελέγχουμε αν έχει πιει τα υγρά του και προσθέτουμε λίγο νερό.


7. Μόλις το κρέας μαλακώσει ως να ξεκολλάει από το κόκκαλο, βγάζουμε τις φτερούγες σε μια πιατέλα και προσθέτουμε νερό στη σάλτσα ως να γίνουν πέντε φλιτζάνια υγρό. Ανεβάζουμε τη φωτιά να πάρει βράση.


8. Καθαρίζουμε το ρύζι, το πλένουμε και το ρίχνουμε στο νερό που βράζει. Ανακατεύουμε τακτικά, και ξαναχαμηλώνουμε τη φωτιά στο μισό μέχρι να πιει το ρύζι τα υγρά. Προσέχουμε, γιατί κολλάει εύκολα. Διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί.


9. Πέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί το βράσιμο, τραβάμε την κατσαρόλα από τη φωτιά, βάζουμε μια καθαρή πετσέτα στο άνοιγμά της και σκεπάζουμε με το καπάκι. Περιμένουμε τουλάχιστον δέκα λεπτά να ηρεμήσει η βράση του ρυζιού.
10. Σερβίρουμε το ρύζι σε ένα στρογγυλό βουναλάκι, βάζουμε από πάνω ένα κομμάτι γαλοπούλας και γαρνίρουμε με σουμάκι, φετούλες από σαγκουίνι και ψιλοκομμένο μαϊντανό.

Το έτοιμο και το νόστιμο

Ζω με έναν συνταξιούχο, αν και κάπως νέο πατέρα, μια μητέρα που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ και μια αδελφή που πηγαινοέρχεται στην επαρχία για σπουδες. Είναι λογικό λοιπόν, μιας και εγώ είμαι η μόνη στο σπίτι με τακτική παρουσία από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 6 το επόμενο πρωί, να επωμίζομαι την παρασκευή του καθημερινού φαγητού.

Είναι όμως ώρες και φορές που απλά ΔΕΝ θες να μπεις στην κουζίνα. ΔΕΘΕΣΝΑΜΠΕΙΣ βρε παιδί μου, έτσι, κολλητά οι λέξεις η μια στην άλλη και με κεφαλαία γράμματα. Και τότε η μόνη σου λύση είναι ή το σουβλατζίδικο ή το έτοιμο φαγητό.

Ωστόσο ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, το να πετάξεις μια έτοιμη προψημένη πίτσα στο φούρνο μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή, ειδικά όταν οι γευστικοί κάλυκες έχουν συνηθίσει σε πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις (δηλαδή σε κάτι λιγότερο ετοιματζίδικο και κατεψυγμένο/ψυγμένο...) Οπότε...

ΠΙΤΣΑ ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ

Υλικά

1 πακέτα Pizza Fresca Jambon-Bacon Νίκας

1/2 πακέτο κομματάκια καπνιστό μπαίηκον Νίκας

10 φέτες τυρί Τρικαλινό Φάγε

μισή πράσινη πιπεριά


Εκτέλεση

1. Ανοίγουμε το πακέτο της πίτσας.
2. Ρίχνουμε πασπαλιστά τα κυβάκια του μπαίηκον πάνω από τα υλικά της πίτσας.
3. Κόβουμε την πιπεριά σε ροδέλες και στολίζουμε τις ροδέλες πάνω από την πίτσα. 4. Σκεπάζουμε την πίτσα με τις φέτες του κασεριού.
5. Ψήνουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή της πίτσας.
6. Τρώμε με άνεση, ελπίζοντας να μη βαριόμαστε να μαγειρέψουμε αύριο.

Σχετικά με τις μερίδες που βγαίνουν, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αξιώματα της μάσας. Το προψημένο φαγητό, όση κι αν είναι η ποσότητά του, πάντα χορταίνει λιγότερο από την ίδια ποσότητα φαγητού που θα μαγείρευες ο ίδιος ή θα σου έφερνε το ντελίβερυ. Αποτέλεσμα της θεωρίας αυτής είναι ότι μπορεί με μια ανάλογη πίτσα να χορταίνουν δύο άτομα στην πιτσαρία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση για δύο άτομα θα χρειαστούν 1,3333333 πίτσες. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται. Απλά παρατηρήστε το...

Νέα Ανάρτηση, Πρώτη Ανάρτηση/New Post, First Post

Λέω σ' ετούτο το μπλογκ να αποφύγω τις ενδοσκοπήσεις και να μπω κατευθείαν στο θέμα: Φαγητό.

Ο άνθρωπος είναι ον τρισυπόστατο: έχει λογική, έχει συναισθήματα, έχει και ορμές. Η λογική, το πνεύμα είναι εκείνο που στις μέρες μας φαίνεται να προσπαθεί να κυριαρχήσει. Όλοι θεωρούν ότι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να απορρίψει τη ζωώδη του φύση και να ενδυθεί τη λάμψη του καθαρού πνεύματος. Το συναίσθημα πάλι αντιμετωπίζεται σαν κάποιο αστείο φορτίο. Κλαις με μια ταινία και όλοι γελάνε μαζί σου. Κι η σάρκα είναι η πλέον κατακριτέα πλευρά μας, που την κρύβουμε επιμελώς ή την καλλωπίζουμε με ταπεινά φτιασίδια ή τη βασανίζουμε για να εξαϋλωθεί, λες κι είναι κάτι μιαρό και αφύσικο.

Ε, λοιπόν εγώ ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα θεωρούσα ότι μιας και υπάρχουν όλα αυτά σα στοιχεία της οντότητάς μου -πνεύμα, συναίσθημα, σάρκα- τότε θα πρέπει να υπάρχει μια σοφή ισορροπία μεταξύ τους, κανέναν να μην υποσκελίζει τα άλλα δύο. Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι υποχρεωμένα αυτά τα τρία στοιχεία να συνυπάρχουν για να μπορώ να υφίσταμαι εγώ σαν Ευθυμία.

Η ευγενής τέχνη της γαστρονομίας είναι μια ευκαιρία για να αποδείξω ότι όντως ισχύει αυτή μου η πεποίθηση. Ίσες ποσότητες από λογική (αναλογίες υλικών), συναίσθημα (ομορφιά που αποπνεέι ένα καλοστολισμένο πιάτο) και σάρκα (η ίδια η τροφή) απαιτούνται από τον μάγειρα ώστε να καταφέρει να προσφέρει στους συνδαιτημόνες μια ολοκληρωμένη τροφή, κάτι που θα τους ικανοποιήσει και στις τρεις τους υποστάσεις, κάτι που θα τους φανεί φυσιολογικό (λογική), ωραίο (συναίσθημα) και θρεπτικό (σάρκα). Κι αυτή η σοφή ισορροπία θα είναι από μόνη της παράγοντας ψυχικής ανύψωσης.

Είναι τυχαίο που όλες οι ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν και τροφή; Οι τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι, στη μινωική Θήρα, αυτό μας δείχνουν: Όμορφες νεαρές κοπέλες, που μέσα στα παλίασια της εισαγωγής τους σαν ώριμες γυναίκες στην κοινωνία, μαζεύουν κρόκο, το λουλούδι που παράγει το ακριβότερο μπαχαρικό του κόσμου. Θα μου πείτε πού είναι η λογική εδώ; Υπάρχει, στην επινοητικότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί κάθε δυνατή πηγή τροφής που μπορούσε να βρει, αλλά και στην ομαδικότητα, στην κοινωνικότητα που αποπνεέι μια τέτοια τελετή.

Δεν απαιτώ ούτε προσπαθώ να δρέψω δάφνες θεωρητικού της γαστρονομίας. Μάλλον για θεωρητικός της μάσας μπορώ να κατηγορηθώ. Θέλω όμως να μπορώ να δώσω, όπως ο κύριος της φωτογραφίας (ναι, είναι clipart των Windows), ένα πιάτο ζεστή λαχταριστή σούπα σε όλους όσους αγαπώ. Κι ίσως έτσι να καταφέρουμε εκείνη την ισορροπία που λέγαμε εξαρχής.

-English please?

Starting this blog, I should consider avoiding the introspections part and get straight into the business: Food.

Man is a being in three parts: he has reason, he has feelings and he has urges. Mind and logic appear to dominate us nowadays. It is common sense that the absolute aim of a person is to reject his or her animal nature and put on the sparkling costume of pure logic. On the other hand, feelings are considered as an awkward burden. You cry watching a movie and everyone’s laughing at you. Finally, matters of the flesh are thought of being our most reprehensible side, the one that we try very hard to hide or beautify with makeup or we torture it to make it dematerialize, as if it was something unclean and unnatural.

Well, I never thought like that. I always thought that since all of these exist as elements of my being an entity - mind, feelings, flesh -, then there should be a wise balance between them, so none of them could overwhelm the other two. The bottom line is that these three elements are compelled to coexist, in order for me to be Efthimia*.

The noble art of gastronomy is a chance for me to prove that indeed my belief is valid. Equal quantities of logic (ingredient’s proportions), feelings (beauty that exudes from a dish well-presented) and flesh (the food itself) are required by the cook so that he manages to offer to the dinners a holistic food, something that will satisfy all three parts of them, something that will look normal (reason), beautiful (feeling) and nutritious (flesh). And this wise balance will be a factor of mental elevation by itself.Is it accidental that all the rituals do include food? The frescoes from Akrotiri, Minoan Thera, show this: Beautiful young girls that during their initiation to womanhood gather crocus, the flower that produces the most expensive spice of the world. You might ask, where is the logic here? It does exist, in the resourcefulness of man to use each possible source of food that he can find, but also in the team spirit, in the sociability that produces a ceremony of such.

I do not require neither try to be a theorist of gastronomy. I should rather be accused of being an eating-up theorist. I want to be able to give, as the gentleman in the above photograph (yes, it is a Windows clipart), a bawl of warm, sustaining soup to all people I love. And perhaps thus we could accomplish that balance that we talked about to begin with.



*For the non-Greek readers, that’s my first name, Efthimia. Means “In a good mood” and describes that particular feeling, when you just had a couple (but no more than a couple) of drinks and you start to think life is good, birds are singing, etc. My last name is Despotaki and it means more or less “offspring of a bishop”. Naughty people, my family…