Λέω σ' ετούτο το μπλογκ να αποφύγω τις ενδοσκοπήσεις και να μπω κατευθείαν στο θέμα: Φαγητό.
Ο άνθρωπος είναι ον τρισυπόστατο: έχει λογική, έχει συναισθήματα, έχει και ορμές. Η λογική, το πνεύμα είναι εκείνο που στις μέρες μας φαίνεται να προσπαθεί να κυριαρχήσει. Όλοι θεωρούν ότι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να απορρίψει τη ζωώδη του φύση και να ενδυθεί τη λάμψη του καθαρού πνεύματος. Το συναίσθημα πάλι αντιμετωπίζεται σαν κάποιο αστείο φορτίο. Κλαις με μια ταινία και όλοι γελάνε μαζί σου. Κι η σάρκα είναι η πλέον κατακριτέα πλευρά μας, που την κρύβουμε επιμελώς ή την καλλωπίζουμε με ταπεινά φτιασίδια ή τη βασανίζουμε για να εξαϋλωθεί, λες κι είναι κάτι μιαρό και αφύσικο.
Ε, λοιπόν εγώ ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα θεωρούσα ότι μιας και υπάρχουν όλα αυτά σα στοιχεία της οντότητάς μου -πνεύμα, συναίσθημα, σάρκα- τότε θα πρέπει να υπάρχει μια σοφή ισορροπία μεταξύ τους, κανέναν να μην υποσκελίζει τα άλλα δύο. Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι υποχρεωμένα αυτά τα τρία στοιχεία να συνυπάρχουν για να μπορώ να υφίσταμαι εγώ σαν Ευθυμία.
Η ευγενής τέχνη της γαστρονομίας είναι μια ευκαιρία για να αποδείξω ότι όντως ισχύει αυτή μου η πεποίθηση. Ίσες ποσότητες από λογική (αναλογίες υλικών), συναίσθημα (ομορφιά που αποπνεέι ένα καλοστολισμένο πιάτο) και σάρκα (η ίδια η τροφή) απαιτούνται από τον μάγειρα ώστε να καταφέρει να προσφέρει στους συνδαιτημόνες μια ολοκληρωμένη τροφή, κάτι που θα τους ικανοποιήσει και στις τρεις τους υποστάσεις, κάτι που θα τους φανεί φυσιολογικό (λογική), ωραίο (συναίσθημα) και θρεπτικό (σάρκα). Κι αυτή η σοφή ισορροπία θα είναι από μόνη της παράγοντας ψυχικής ανύψωσης.
Είναι τυχαίο που όλες οι ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν και τροφή; Οι τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι, στη μινωική Θήρα, αυτό μας δείχνουν: Όμορφες νεαρές κοπέλες, που μέσα στα παλίασια της εισαγωγής τους σαν ώριμες γυναίκες στην κοινωνία, μαζεύουν κρόκο, το λουλούδι που παράγει το ακριβότερο μπαχαρικό του κόσμου. Θα μου πείτε πού είναι η λογική εδώ; Υπάρχει, στην επινοητικότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί κάθε δυνατή πηγή τροφής που μπορούσε να βρει, αλλά και στην ομαδικότητα, στην κοινωνικότητα που αποπνεέι μια τέτοια τελετή.
Είναι τυχαίο που όλες οι ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν και τροφή; Οι τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι, στη μινωική Θήρα, αυτό μας δείχνουν: Όμορφες νεαρές κοπέλες, που μέσα στα παλίασια της εισαγωγής τους σαν ώριμες γυναίκες στην κοινωνία, μαζεύουν κρόκο, το λουλούδι που παράγει το ακριβότερο μπαχαρικό του κόσμου. Θα μου πείτε πού είναι η λογική εδώ; Υπάρχει, στην επινοητικότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί κάθε δυνατή πηγή τροφής που μπορούσε να βρει, αλλά και στην ομαδικότητα, στην κοινωνικότητα που αποπνεέι μια τέτοια τελετή.
Δεν απαιτώ ούτε προσπαθώ να δρέψω δάφνες θεωρητικού της γαστρονομίας. Μάλλον για θεωρητικός της μάσας μπορώ να κατηγορηθώ. Θέλω όμως να μπορώ να δώσω, όπως ο κύριος της φωτογραφίας (ναι, είναι clipart των Windows), ένα πιάτο ζεστή λαχταριστή σούπα σε όλους όσους αγαπώ. Κι ίσως έτσι να καταφέρουμε εκείνη την ισορροπία που λέγαμε εξαρχής.
-English please?
Starting this blog, I should consider avoiding the introspections part and get straight into the business: Food.
Man is a being in three parts: he has reason, he has feelings and he has urges. Mind and logic appear to dominate us nowadays. It is common sense that the absolute aim of a person is to reject his or her animal nature and put on the sparkling costume of pure logic. On the other hand, feelings are considered as an awkward burden. You cry watching a movie and everyone’s laughing at you. Finally, matters of the flesh are thought of being our most reprehensible side, the one that we try very hard to hide or beautify with makeup or we torture it to make it dematerialize, as if it was something unclean and unnatural.
Well, I never thought like that. I always thought that since all of these exist as elements of my being an entity - mind, feelings, flesh -, then there should be a wise balance between them, so none of them could overwhelm the other two. The bottom line is that these three elements are compelled to coexist, in order for me to be Efthimia*.
The noble art of gastronomy is a chance for me to prove that indeed my belief is valid. Equal quantities of logic (ingredient’s proportions), feelings (beauty that exudes from a dish well-presented) and flesh (the food itself) are required by the cook so that he manages to offer to the dinners a holistic food, something that will satisfy all three parts of them, something that will look normal (reason), beautiful (feeling) and nutritious (flesh). And this wise balance will be a factor of mental elevation by itself.Is it accidental that all the rituals do include food? The frescoes from Akrotiri, Minoan Thera, show this: Beautiful young girls that during their initiation to womanhood gather crocus, the flower that produces the most expensive spice of the world. You might ask, where is the logic here? It does exist, in the resourcefulness of man to use each possible source of food that he can find, but also in the team spirit, in the sociability that produces a ceremony of such.
I do not require neither try to be a theorist of gastronomy. I should rather be accused of being an eating-up theorist. I want to be able to give, as the gentleman in the above photograph (yes, it is a Windows clipart), a bawl of warm, sustaining soup to all people I love. And perhaps thus we could accomplish that balance that we talked about to begin with.
*For the non-Greek readers, that’s my first name, Efthimia. Means “In a good mood” and describes that particular feeling, when you just had a couple (but no more than a couple) of drinks and you start to think life is good, birds are singing, etc. My last name is Despotaki and it means more or less “offspring of a bishop”. Naughty people, my family…
Man is a being in three parts: he has reason, he has feelings and he has urges. Mind and logic appear to dominate us nowadays. It is common sense that the absolute aim of a person is to reject his or her animal nature and put on the sparkling costume of pure logic. On the other hand, feelings are considered as an awkward burden. You cry watching a movie and everyone’s laughing at you. Finally, matters of the flesh are thought of being our most reprehensible side, the one that we try very hard to hide or beautify with makeup or we torture it to make it dematerialize, as if it was something unclean and unnatural.
Well, I never thought like that. I always thought that since all of these exist as elements of my being an entity - mind, feelings, flesh -, then there should be a wise balance between them, so none of them could overwhelm the other two. The bottom line is that these three elements are compelled to coexist, in order for me to be Efthimia*.
The noble art of gastronomy is a chance for me to prove that indeed my belief is valid. Equal quantities of logic (ingredient’s proportions), feelings (beauty that exudes from a dish well-presented) and flesh (the food itself) are required by the cook so that he manages to offer to the dinners a holistic food, something that will satisfy all three parts of them, something that will look normal (reason), beautiful (feeling) and nutritious (flesh). And this wise balance will be a factor of mental elevation by itself.Is it accidental that all the rituals do include food? The frescoes from Akrotiri, Minoan Thera, show this: Beautiful young girls that during their initiation to womanhood gather crocus, the flower that produces the most expensive spice of the world. You might ask, where is the logic here? It does exist, in the resourcefulness of man to use each possible source of food that he can find, but also in the team spirit, in the sociability that produces a ceremony of such.
I do not require neither try to be a theorist of gastronomy. I should rather be accused of being an eating-up theorist. I want to be able to give, as the gentleman in the above photograph (yes, it is a Windows clipart), a bawl of warm, sustaining soup to all people I love. And perhaps thus we could accomplish that balance that we talked about to begin with.
*For the non-Greek readers, that’s my first name, Efthimia. Means “In a good mood” and describes that particular feeling, when you just had a couple (but no more than a couple) of drinks and you start to think life is good, birds are singing, etc. My last name is Despotaki and it means more or less “offspring of a bishop”. Naughty people, my family…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου