Άποψη που τη βρίσκω κάπως -έως πολύ- υπερβολική, διότι άλλη συγκίνηση η μία και άλλη η άλλη. Προσωπικά βέβαια πάντα ντρεπόμουν όταν με πιάνανε να ρουθουνίζω μπροστά στο Συρανό, όταν η Ρωξάνη καταλαβαίνει ποιος της έγραφε τα γράμματα, αλλά με κάποιον μυστήριο τρόπο, ποτέ δεν ντράπηκα να μείνω εκστατική μπροστά σε μια παλιά αγάπη ντυμμένη με καινούργια ρούχα.
Μιας και το μπλογκ ακόμη δεν τρέχει σε φυσιολογικούς ρυθμούς κι αφού η μαγειρική μου δεινότητα σταμάτησε στο άνοιγμα μιας κονσέρβας καλαμάρια ετούτη την Καθαρά Δευτέρα, είπα να σας μιλήσω για μια μικρή μου νηστίσιμη αμαρτία: το παστέλι. Όχι ότι νηστεύω δηλαδή, αν και θα έπρεπε μπας και καταφέρω να φορέσω εκείνη τη φούστα από μουσελίνα, αλλά να, επειδή βρήκα την ευκαιρία να το πω, τώρα που θα υπάρχουν και ευήκοα ώτα.
Το παστέλι ήταν λοιπόν πάντα η μεγάλη μου αγάπη και ταυτόχρονα το μεγαλυτερο βασανιστήριο. Όσο κι αν περιφανεύομαι ότι τα δόντια μου είναι γερά, πάντα μια δαγκωματιά παστέλι τα έφερνε στα όριά τους. Για να το κόψω με το χέρι ούτε λόγος: κολλάς μετά και δεν το φχαριστιέσαι και πρέπει να πληθείς κιόλας, δράμα. Κι όπως το έβλεπα πάντα στο διαφανές του σακουλάκι, μικρά-μικρά σουσαμάκια, σφιχταγκαλιασμένα, πίσω από τη γυάλινη, κεχριμπαρένια διαφάνεια του μελιού, ή στην πιο θεία των περιπτώσεων πρασινοκόκκινα φυστίκια Αιγίνης, τρυφερά και μυρωδάτα, με τις καμπύλες και τις στρογγυλάδες τους να φουσκώνουν προκλητικά, ε, ναι λοιπόν, πάντα μου 'ρχότανε να κλάψω, πάντα με συγκινούσε αυτό το θέαμα, που πάντα δυσκολευόμουν να κατακτήσω.
Και να όμως που κάποιος στην εταιρία Μουζάκης -την ευχή μου να 'χει!- με σκέφτηκε κι είπε: "Ας φτιάξω ένα παστέλι για να το τρώει κι η καημένη η Ευθυμία, χωρίς να σπάει τα δόντάκια της και χωρίς να λερώνει τα δαχτυλάκια της!" Κι έφτιαξε το Παστέλι Snack.
Τι είναι; Ο παράδεισος για κάθε παστελόφιλο και ιδίως για τους παππουδογιαγιάδες με μασέλα. Είναι τέσσερα λεπτότατα φυλλαράκια από σουσάμι, ούτε μισό εκατοστό παχιά, τραγανά και γλυκύτατα, που ούτε σε ταλαιπωρούν, ούτε σε μπουκώνουν, ούτε σε λιγώνουν με την υπερβολική τους ποσότητα. Κοστίζουν ελάχιστα -η συσκευασία της φωτογραφίας έχει λιγότερο από 0,50 ευρώ- και έχουν σκάσει μύτη στα περισσότερα περίπτερα και ψιλικατζίδικα της πρωτευούσης.
Βέβαια, η εταιρία Μουζάκης δεν πρέπει να χρησιμοποιεί Μελόσταγμα (παραδοσιακό μέλι, από τη Λέσβο), αλλά μου φάνηκε καλό σαν συνοδευτικό στη φωτογραφία. Το οποίο Μελόσταγμα, μιας και το ανέφερα, είναι εξαιρετικά αρωματικό και κάπως παχύ, σε σημείο να έχει χάσει τη ρευστότητα του μελιού, αλλά είναι και σκέτη αμαρτία αν το ανακατέψεις σε αναλογία 1:1 με ταχίνι και το αλείψεις σε χωριάτικο ψωμί...
Ω. Θέλω γλυκό. Πάω να τραγανίσω ένα Παστέλι Snack (και δεύτερο και τρίτο κι αν τα καταφέρω να σταματήσω στο τέταρτο ίσως και να μου χωράνε τα ρούχα μου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου