Χρόνια Πολλά!!!
...και φαγιά περισσότερα!
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Κι άλλο τεστ προσωπικότητας
Όταν ξεκίνησα το μπλογκ το τεστάκι έδειξε αυτό. Σήμερις που το ξαναέκανα βγήκα...:
Τώρα ποιο από τα δύο να πιστέψεις; Κι αν τα πιστέψεις και τα δύο, τι με άλλαξε το αναμεταξύ;
| You Are Cilantro |
 The good news is that most people love you more than anything else in the world. You are distinct, unusual, fresh, and very controversial. And you wouldn't have it any other way. |
Τώρα ποιο από τα δύο να πιστέψεις; Κι αν τα πιστέψεις και τα δύο, τι με άλλαξε το αναμεταξύ;
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Τρούφες καρότου-καρύδας / Carrot & Coconut Truffles
Είναι ώρες και φορές που γουστάρω ένα γλυκό. Κάτι μας είπες τώρα. Εντάξει, ας διορθώσω προς το ειλικρινέστερο: είναι ώρες και φορές που γουστάρω ένα ασυνήθιστο γλυκό. Ούτε μπακλαβούδια, ούτε κρεμούλες, ούτε κρουασάν σοκολάτα. Ούτε παγωτό. Κάτι που να μου αρέσει και να το φάω, αλλά και να μη μου αρέσει, για να μην το καταβροχθίσω.
Τη λύση μου έδωσε ένα περιοδικό, το οποίο θα αναφέρω όταν θυμηθώ. Μικρά τρουφάκια καρύδας (για την οποία δεν τρελαίνομαι) και καρότου (για το οποίο επίσης δεν πολυτρελαίνομαι). Όμως ο συνδυασμός τελικά σκοτώνει…
Και είναι και πολύ εμφανίσιμο γλυκάκι, νηστίσιμο, χωρίς πολλά υλικά, γίνεται ταχύτατα, και λερώνεις μόνο μια κατσαρολίτσα κι ένα πιάτο. Κι αν τα βάλεις στη σειρά στα τρουφόχαρτά τους μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα, κάνεις ένα δώρο, που ούτε στη φαντασία τους δεν έχουν ξαναδεί τέτοιο. Πιστέψτε με. Όπου τα εμφάνισα, κανείς δεν πίστεψε με τη μία ότι τα έφτιαξα με τα δυο μου χεράκια.
Τρούφες καρότου-καρύδας
Μερίδες: περίπου 24 κομμάτια
Χρόνος: 1 ώρα
Τη λύση μου έδωσε ένα περιοδικό, το οποίο θα αναφέρω όταν θυμηθώ. Μικρά τρουφάκια καρύδας (για την οποία δεν τρελαίνομαι) και καρότου (για το οποίο επίσης δεν πολυτρελαίνομαι). Όμως ο συνδυασμός τελικά σκοτώνει…
Και είναι και πολύ εμφανίσιμο γλυκάκι, νηστίσιμο, χωρίς πολλά υλικά, γίνεται ταχύτατα, και λερώνεις μόνο μια κατσαρολίτσα κι ένα πιάτο. Κι αν τα βάλεις στη σειρά στα τρουφόχαρτά τους μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα, κάνεις ένα δώρο, που ούτε στη φαντασία τους δεν έχουν ξαναδεί τέτοιο. Πιστέψτε με. Όπου τα εμφάνισα, κανείς δεν πίστεψε με τη μία ότι τα έφτιαξα με τα δυο μου χεράκια.
Τρούφες καρότου-καρύδας
Μερίδες: περίπου 24 κομμάτια
Χρόνος: 1 ώρα
Υλικά
400 gr ζάχαρη
Το ξύσμα ενός πορτοκαλιού
2 κουτάκια βανιλίνη
200 gr τριμμένη καρύδα συν 100gr για το γαρνίρισμα
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τα καρότα και τα τρίβουμε στον ψιλό τρίφτη.
2. Βάζουμε τα καρότα, τη ζάχαρη το ξύσμα πορτοκαλιού και τη βανιλίνη σε μια κατσαρολίτσα και τα ζεσταίνουμε ανακατεύοντας σε δυνατή φωτιά, ως τα σωθούν τα υγρά που βγάζει το καρότο. Αυτό μπορεί να πάρει και ένα τέταρτο. Θέλει όμως αρκετό ανακάτεμα, για να εξατμιστεί το υγρό πιο γρήγορα και για να μην καραμελώσει η ζάχαρη.
3. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει πέντε λεπτά. Προσθέτουμε τα 200gr καρύδας, ανακατεύουμε, και το αφήνουμε να κρυώσει εντελώς.
4. Πλάθουμε μικρές μπαλίτσες από το μείγμα καρότου καρύδας και τις ρολάρουμε πάνω στην υπόλοιπη τριμμένη καρύδα. Στολίζουμε σε τρουφόχαρτα και σερβίρουμε.
Γενικά δύο είναι αυτά που πρέπει να προσέξει κανείς. Πρώτον να μην τα αφήσει να ξεραθούν. Πρέπει να μείνουν υγρά και μαλακά, κι αυτό θα γίνει αν τους απαγορέψετε να κυκλοφορούν χωρίς σκέπασμα. Εγώ τα βάζω στην τουρτιέρα και τα σκεπάζω με το καπάκι της, αλλά και ένα οποιοδήποτε μπολ την ίδια δουλειά θα κάνει. Το δεύτερο είναι ότι το ψυγείο δεν τα ενοχλεί, αλλά θα πρέπει να είναι καλά κλεισμένα στο κουτί τους, γιατί τραβάνε μυρωδιές και δε θέλετε το τρουφάκι σας να μυρίζει τζατζίκι…
Κι επίσης αντί για καρύδα μπορείτε να τα ρολάρετε σε σοκολάτα ή sprinkles ή να τα περιχύσετε με λυωμένη σοκολάτα.
Και κάτι πολύ-πολύ-πολύ μαγκιώρικο: αντί για ξύσμα πορτοκαλιού, καμμιά φορά (κι όταν έχω) βάζω αποξηραμένη φλούδα περγαμόντου, τριμμένη σε σκόνη. Η ελαφρά πικρή της γεύση είναι το κάτι άλλο.
Δεν την απέφυγα τελικά τη μεγάλη μου αδυναμία… τι αν κάνεις. Ή είσαι σοκολατομανής ή δεν είσαι.
Δεν την απέφυγα τελικά τη μεγάλη μου αδυναμία… τι αν κάνεις. Ή είσαι σοκολατομανής ή δεν είσαι.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008
Μια παραλία στη Σαμόα / A Beach In Samoa
Πριν από κάποιες εβδομάδες, η Nicole από το For The Love Of Food δημιούργησε ένα νέο κοκτέηλ, αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει τι όνομα να του δώσει. Προκύρηξε, λοιπόν, ένα μίνι διαγωνισμό μεταξύ των αναγνωστών της για να να το βαφτήσει. Για καλή μου τύχη το κοκτέηλ περιείχε δυο από τις μεγάλες μου αγάπες: Blue Curacao και χυμό ανανά, καλά παγωμένο. Έτσι θεώρησα πρόκληση και ευχαρίστησή μου να της κάνω κι εγώ μια πρόταση.
Και, ω, τι τιμή, η Nicole πίστεψε ότι ένα ποτό με Blue Curacao και χυμό ανανά δε θα μπορούσε παρά να λέγεται Samoan Beach!
Περιττό να σας πω ότι η παρουσίασή της με άφησε καταϋποχρεωμένη... Και με φόρτισε μ' ένα σωρό θετική ενέργεια!
Καλές διακοπές, καλή μας Nicole και να επιστρέψεις γερή κι ορεξάτη!
English please?
A few weeks ago, Nicole of For The Love Of Food created a new kind of cocktail, but she couldn't decide on its name. She therefor proclaimed a mini on-line contest among her readers, to find a proper name. My good luck said that the cocktail consisted of my two favorite drink ingridients: Blue Curacaoa and chilled pineapple juice. So I thought of it as a personal challenge both and a great pleasure to give it a try.
And, thus, oh, what an honour, Nicole believed that a cocktail with Blue Curacao and pineapple juice could have no other name than Samoan Beach!
Nedless to say her presentation was so moving... Not to mention the loads of possitive energy it gave me!
Have a nice holiday, Nicole dearest, and come back to us strong and full of new ideas!
Και, ω, τι τιμή, η Nicole πίστεψε ότι ένα ποτό με Blue Curacao και χυμό ανανά δε θα μπορούσε παρά να λέγεται Samoan Beach!
Περιττό να σας πω ότι η παρουσίασή της με άφησε καταϋποχρεωμένη... Και με φόρτισε μ' ένα σωρό θετική ενέργεια!
Καλές διακοπές, καλή μας Nicole και να επιστρέψεις γερή κι ορεξάτη!
English please?
A few weeks ago, Nicole of For The Love Of Food created a new kind of cocktail, but she couldn't decide on its name. She therefor proclaimed a mini on-line contest among her readers, to find a proper name. My good luck said that the cocktail consisted of my two favorite drink ingridients: Blue Curacaoa and chilled pineapple juice. So I thought of it as a personal challenge both and a great pleasure to give it a try.
And, thus, oh, what an honour, Nicole believed that a cocktail with Blue Curacao and pineapple juice could have no other name than Samoan Beach!
Nedless to say her presentation was so moving... Not to mention the loads of possitive energy it gave me!
Have a nice holiday, Nicole dearest, and come back to us strong and full of new ideas!
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Παντσέτα τηγανητή / Fried Pancetta
Δεν υπάρχει τίποτε απλούστερο από ένα τηγάνι, λίγο ελαιόλαδο και ένα κομμάτι κρέας. Ειδικά όταν πρόκειται για παντσέτα, εκείνο το κομμάτι από το γουρουνάκι που φτιάχει το λατρεμένο μας μπέηκον... Το παίρνεις λοιπόν, το αλατοπιπερώνεις και το τηγανίζεις σε δυνατούτσικη φωτιά, χωρίς κανένα άλλο μυρωδικό, ως να καραμελώσει καλά το λιπάκι του. Κι αν του βάλεις και λίγο λεμονάκι μετά στο πιάτο σου, η μόνη λέξη που περιγράφει την αίσθηση είναι σλουρπ. Απλά.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Μπιφτέκια με πατάτες / Beef patties and potatoes
Το πιο γρήγορο και το πιο παιδικό-τραύμα-που-δεν-πρόκειται-επουλωθεί-ποτέ φαγητό του κόσμου είναι τα μπιφτέκια με τις πατάτες.
Πώς να το πω δηλαδή, με πιότερες λέξεις; Μπιφτέκια με πατάτες. Μπιφτέκια με πατάτες, ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ με ΠΑΤΑΤΕΣ. Μπιφτέκια. Πατάτες. Τέρμα και τελείωσε κι όποιος πει ότι δεν έχει παιδικό τραύμα με τα μπιφτέκια και τις πατάτες, δεν είναι άνθρωπος φυσιολογικός και να το κοιτάξει σε κανέναν γιατρό, παρακαλώ.
Τι μπορεί ένα παιδάκι να ζητήσει πιο πολύ; Ένα μπιφτεκάκι, ξεροψημένο χωρίς πολλά λάδια απ’ έξω, ζουμερό από μέσα, μαλακό όσο πρέπει για τα δοντάκια, διαλύεται σχεδόν όταν το βάζεις στο στόμα, η γεύση του απαλή, ούτε σκόρδα, ούτε κύμινα, ούτε τίποτε, λίγος μαϊντανός μονάχα και λίγος δυόσμος, βοηθάει και το μουσκεμένο ψωμάκι στην τρυφεράδα του, μούρλια, μούρλια σκέτη. Κι οι πατατούλες στο πλάι, καλές κι οι τηγανητές, αλλά κι οι ψητές στο φούρνο τι σου λένε, ειδικά αν έχουν ψηθεί με λίγο γάλα μέσα στο ταψί αντί για νερό, να απαλύνουν κι αυτές, να πάρουν ένα άρωμα που αμυδρά, αμυδρότατα σου φέρνει στο νου σου τον πουρέ.
Κι είναι για το μάγειρα βοήθεια μεγάλη, τα μπιφτέκια με τις πατάτες, η εύκολη λύση, αλλά κι η ευκαιρία του να δείξει την τέχνη του, γιατί στα απλά πιάτα φαίνεται η τέχνη του μάγειρα κι όχι στα πολύπλοκα και τα γκουρμέ και τα στολισμένα λες και θα πάνε στο Καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο, με μπανάνες και ανανάδες στο κεφάλι σαν την Κάρμεν Μιράντα.
(Είπα Μιράντα και θυμήθηκα τα μπισκότα τα Μιράντα. Λες να έφτιαχνα κανέναν κορμό ψυγείου, σα να λένε τα τελευταίο καλοκαιριάτικο γλυκό; Λέω, μήπως;)
Μπιφτέκια
Μερίδες: 15-18 μπιφτέκια
Χρόνος: 30 λεπτά
Υλικά
300 gr κιμά μοσχαρίσιο, περασμένο δύο φορές από τη μηχανή
Μπαγιάτικο ψωμί*
1 αυγό
1 μεγάλο κρεμμύδι
3 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
2 κουταλιές της σούπας γάλα
Αλάτι, πιπέρι, πάπρικα γλυκειά
1 φλυντζανάκι του καφέ ελαιόλαδο
*Το ψωμί πρέπει να είναι ίσου όγκου με τον κιμά. Υπολογίστε με το μάτι.
Εκτέλεση
1. Σε ένα μπολ βάζουμε το ψωμί και το σκεπάζουμε με νερό βρύσης. Το αφήνουμε να μουλιάσει καλά. Ύστερα το στύβουμε, και το περνάμε από τον χοντρό τρίφτη.
2. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι και το τρίβουμε στον τρίφτη του κρεμμυδιού ή στο μούλτι, ως να γίνει πολτός.
3. Σε δεύτερο μπολ, βάζουμε, τον κιμά, το τριμμένο ψωμί, το κρεμμύδι, το αυγό, το μαϊντανό, το δυόσμο, το ξύδι, το ελαιόλαδο και αλάτι, πιπέρι και γλυκειά πάπρικα όσο μας αρέσει.
4. Ζυμώνουμε καλά.
5. Προσθέτουμε το γάλα και ξαναζυμώνουμε. Αυτό ο ελιγμός είναι για να μην κόψει το γάλα από το ξύδι.
6. Πλάθουμε μπιφτέκια σε μέγεθος όσο μισή γροθιά και τα βάζουμε σε ελαφρά λαδωμένο ταψί. Δε χρειάζεται να έχουν απόσταση μεταξύ τους, γιατί στο ψήσιμο θα «μαζέψουν» και δεν θα κολλήσουν μεταξύ τους. Αναλόγως το μέγεθος που θα τα πλάσουμε, μπορεί να βγουν από δεκαπέντε έως είκοσι.
7. Ψήνουμε στον αέρα στους 250 βαθμούς για περίπου είκοσι λεπτά, ή στον φούρνο αντίστασης στους 300 βαθμούς για μισή ώρα, γυρίζοντάς τα δέκα λεπτά πριν τα βγάλουμε, για να ροδίσουν κι από την άλλη πλευρά.
Σερβίρουμε ζεστά.
Πατάτες στο φούρνο με ελαφριά σάλτσα με γάλα και ντομάτα
Μερίδες: 6-8
Χρόνος: 45 λεπτά
Υλικά
1 Kgr πατάτες
1 μεγάλο κρεμμύδι
μισή πιπεριά
δύο σκελίδες σκόρδο
1 μέτρια ντομάτα
½ κουτί γάλα εβαπορέ (200 gr)
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
Αλάτι, πιπέρι
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε ακανόνιστα κομμάτια, λίγο μεγαλύτερα από ένα καρύδι. Τις βάζουμε σε ένα πυρέξ και τις αλατοπιπερώνουμε.
2. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και το περνάμε από το μούλτι ή τον τρίφτη του κρεμμυδιού, μαζί με την πιπεριά και τη ντομάτα.
3. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε, το κρεμμύδι, την πιπεριά, τη ντομάτα, το σκόρδο, το γάλα, το λάδι, το μαϊντανό και τον άνηθο. Ανακατεύουμε καλά και με το μείγμα αυτό περιχύνουμε τις πατάτες.
4. Σκεπάζουμε τις πατάτες με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για περίπου μισή ώρα με σαράντα πέντε λεπτά, στον αέρα, στους 300 βαθμούς. Δοκιμάζουμε με ένα πιρούνι, γιατί ο χρόνος εξαρτάται από το είδος της πατάτας. Πέντε λεπτά πριν το τέλος, τις ξεσκεπάζουμε να ροδίσουν. Καλό θα είναι η σάλτσα να μην έχει στεγνώσει εντελώς. Αν αυτό συμβεί προσθέτουμε ελάχιστο νεράκι.
5. Σερβίρουμε τις πατάτες ως συνοδευτικό στα μπιφτέκια, τα οποία και περιχύνουμε με τη σαλτσούλα.
Και παρακαλάμε να έχει περισσέψει δεύτερη μερίδα.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
Πώς να το πω δηλαδή, με πιότερες λέξεις; Μπιφτέκια με πατάτες. Μπιφτέκια με πατάτες, ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ με ΠΑΤΑΤΕΣ. Μπιφτέκια. Πατάτες. Τέρμα και τελείωσε κι όποιος πει ότι δεν έχει παιδικό τραύμα με τα μπιφτέκια και τις πατάτες, δεν είναι άνθρωπος φυσιολογικός και να το κοιτάξει σε κανέναν γιατρό, παρακαλώ.
Τι μπορεί ένα παιδάκι να ζητήσει πιο πολύ; Ένα μπιφτεκάκι, ξεροψημένο χωρίς πολλά λάδια απ’ έξω, ζουμερό από μέσα, μαλακό όσο πρέπει για τα δοντάκια, διαλύεται σχεδόν όταν το βάζεις στο στόμα, η γεύση του απαλή, ούτε σκόρδα, ούτε κύμινα, ούτε τίποτε, λίγος μαϊντανός μονάχα και λίγος δυόσμος, βοηθάει και το μουσκεμένο ψωμάκι στην τρυφεράδα του, μούρλια, μούρλια σκέτη. Κι οι πατατούλες στο πλάι, καλές κι οι τηγανητές, αλλά κι οι ψητές στο φούρνο τι σου λένε, ειδικά αν έχουν ψηθεί με λίγο γάλα μέσα στο ταψί αντί για νερό, να απαλύνουν κι αυτές, να πάρουν ένα άρωμα που αμυδρά, αμυδρότατα σου φέρνει στο νου σου τον πουρέ.
Κι είναι για το μάγειρα βοήθεια μεγάλη, τα μπιφτέκια με τις πατάτες, η εύκολη λύση, αλλά κι η ευκαιρία του να δείξει την τέχνη του, γιατί στα απλά πιάτα φαίνεται η τέχνη του μάγειρα κι όχι στα πολύπλοκα και τα γκουρμέ και τα στολισμένα λες και θα πάνε στο Καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο, με μπανάνες και ανανάδες στο κεφάλι σαν την Κάρμεν Μιράντα.
(Είπα Μιράντα και θυμήθηκα τα μπισκότα τα Μιράντα. Λες να έφτιαχνα κανέναν κορμό ψυγείου, σα να λένε τα τελευταίο καλοκαιριάτικο γλυκό; Λέω, μήπως;)
Μπιφτέκια
Μερίδες: 15-18 μπιφτέκια
Χρόνος: 30 λεπτά
Υλικά
300 gr κιμά μοσχαρίσιο, περασμένο δύο φορές από τη μηχανή
Μπαγιάτικο ψωμί*
1 αυγό
1 μεγάλο κρεμμύδι
3 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας δυόσμο ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
2 κουταλιές της σούπας γάλα
Αλάτι, πιπέρι, πάπρικα γλυκειά
1 φλυντζανάκι του καφέ ελαιόλαδο
*Το ψωμί πρέπει να είναι ίσου όγκου με τον κιμά. Υπολογίστε με το μάτι.
Εκτέλεση
1. Σε ένα μπολ βάζουμε το ψωμί και το σκεπάζουμε με νερό βρύσης. Το αφήνουμε να μουλιάσει καλά. Ύστερα το στύβουμε, και το περνάμε από τον χοντρό τρίφτη.
2. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι και το τρίβουμε στον τρίφτη του κρεμμυδιού ή στο μούλτι, ως να γίνει πολτός.
3. Σε δεύτερο μπολ, βάζουμε, τον κιμά, το τριμμένο ψωμί, το κρεμμύδι, το αυγό, το μαϊντανό, το δυόσμο, το ξύδι, το ελαιόλαδο και αλάτι, πιπέρι και γλυκειά πάπρικα όσο μας αρέσει.
4. Ζυμώνουμε καλά.
5. Προσθέτουμε το γάλα και ξαναζυμώνουμε. Αυτό ο ελιγμός είναι για να μην κόψει το γάλα από το ξύδι.
6. Πλάθουμε μπιφτέκια σε μέγεθος όσο μισή γροθιά και τα βάζουμε σε ελαφρά λαδωμένο ταψί. Δε χρειάζεται να έχουν απόσταση μεταξύ τους, γιατί στο ψήσιμο θα «μαζέψουν» και δεν θα κολλήσουν μεταξύ τους. Αναλόγως το μέγεθος που θα τα πλάσουμε, μπορεί να βγουν από δεκαπέντε έως είκοσι.
7. Ψήνουμε στον αέρα στους 250 βαθμούς για περίπου είκοσι λεπτά, ή στον φούρνο αντίστασης στους 300 βαθμούς για μισή ώρα, γυρίζοντάς τα δέκα λεπτά πριν τα βγάλουμε, για να ροδίσουν κι από την άλλη πλευρά.
Σερβίρουμε ζεστά.
Πατάτες στο φούρνο με ελαφριά σάλτσα με γάλα και ντομάτα
Μερίδες: 6-8
Χρόνος: 45 λεπτά
Υλικά
1 Kgr πατάτες
1 μεγάλο κρεμμύδι
μισή πιπεριά
δύο σκελίδες σκόρδο
1 μέτρια ντομάτα
½ κουτί γάλα εβαπορέ (200 gr)
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανό ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι του τσαγιού λάδι
Αλάτι, πιπέρι
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε ακανόνιστα κομμάτια, λίγο μεγαλύτερα από ένα καρύδι. Τις βάζουμε σε ένα πυρέξ και τις αλατοπιπερώνουμε.
2. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και το περνάμε από το μούλτι ή τον τρίφτη του κρεμμυδιού, μαζί με την πιπεριά και τη ντομάτα.
3. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε, το κρεμμύδι, την πιπεριά, τη ντομάτα, το σκόρδο, το γάλα, το λάδι, το μαϊντανό και τον άνηθο. Ανακατεύουμε καλά και με το μείγμα αυτό περιχύνουμε τις πατάτες.
4. Σκεπάζουμε τις πατάτες με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για περίπου μισή ώρα με σαράντα πέντε λεπτά, στον αέρα, στους 300 βαθμούς. Δοκιμάζουμε με ένα πιρούνι, γιατί ο χρόνος εξαρτάται από το είδος της πατάτας. Πέντε λεπτά πριν το τέλος, τις ξεσκεπάζουμε να ροδίσουν. Καλό θα είναι η σάλτσα να μην έχει στεγνώσει εντελώς. Αν αυτό συμβεί προσθέτουμε ελάχιστο νεράκι.
5. Σερβίρουμε τις πατάτες ως συνοδευτικό στα μπιφτέκια, τα οποία και περιχύνουμε με τη σαλτσούλα.
Και παρακαλάμε να έχει περισσέψει δεύτερη μερίδα.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Τσιπς Πατάτας στην Ψηστιέρα/Grilled Potato Chips
Σήμερα είχα μια πελώρια λαχτάρα για πατατάκια, αλλά ο καιρός με έκανε να μη θέλω να βγω από το σπίτι. Δεν υπήρχε άλλη λύση παρά να τα φτιάξω μόνη μου, αλλά πόσο βαρετό είναι το τηγάνισμα μερικές φορές; Το μυαλό μου πήρε μερικές στροφές, όταν ανακάλυψα ότι η αδελφή μου είχε μόλις ψήσει μπέηκον στην ψηστιέρα/τοστιέρα μας και δεν είχε προλάβει να καθαρίσει το λίπος. Μια και δυο λοιπόν και με περισσή χαρά για την ιδέα έκοψα μια πατατούλα σε λεπτές φέτες, την πασπάλισα με ρίγανη, αλάτι και μαύρο πιπέρι και την άπλωσα πάνω στο λίπος του μπέηκον να ψηθεί.
Πήρε λίγη ώρα, ίσως δεκαπέντε λεπτά, μέχρι να ψηθούν και ροδίσουν τα πατατάκια μου. Έγιναν και λίγο στεγνά, παρόλο το λίπος που τσιτσίριζε από κάτω τους. Αλλέ εμένα μ' αρέσανε. Πήρα το πιατο μου, έσταξα στην κάθε πατατούλα μια σταγονίτσα κέτσαπ, πήρα κι ένα βιβλίο και κάθισα να απολαύσω τους κόπους μου. Και το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς.
If you don't read Greek, ask me for the recipe at effiegis(at)hotmail dot com.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
Ημέρα Ημεροδρομείου (ρύζι με λαχανικά και γαρίδες)
Κάνοντας μια περιήγηση στην ιστορία μου ως μέλος της διαδικτυακής κοινότητας www.sff.gr ανακάλυψα ένα παλιό τόπικ με τίτλο Σουφουφίτικη Γαστρονομία, όπου για ένα μικρό χρονικό διάστημα ανεβάζαμε συνταγές σχετικές με τις ιστορίες που γράφαμε.
(Η μεγάλη μου αγάπη για το φαγητό μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη μεγάλη αγάπη για το διάβασμα και το γράψιμο. Έχω εκδόσει μαι συλλογή διηγημάτων φαντασίας και κάποιες ισοτρίες μου έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες διηγημάτων -βλ. παραπλεύρως για λεπτομέρειες. Έχω επίσης κερδίσει διάκριση σε έναν online διαγωνισμό διηγήματος, του οποίου οι δώδεκα πρώτες ιστορίες -της δικής μου συμπεριλαμβανομένης- έχουν επίσης εκδοθεί.)
Εκείνη την εποχή λοιπόν έγραφα μια ιστορία, ή καλύτερα μια σειρά από ιστορίες, με κεντρικό ήρωα έναν βάρβαρο τύπου Κόναν, που ακούει στο όνομα Κόμπες ο Ντερλικοτής. Ο Κόμπες -όπως φανερώνει και το όνομά του- πέρα από τις όποιες άλλες σκανδαλιστικές πτυχές της προσωπικότητάς του, έχει και μια ψύχωση με το φαγητό. Η ερωμένη του, μια μικροπαντρεμένη που τη λένε Ινολίκ, είναι ιδιοκτήτρια ταβέρνας στην πόλη Ζουμζερί κι έχει συνήθειο κάθε φορά που είναι Ημέρα Ημεροδρομείου -ταχυδρομείου δηλαδή- να μαγειρεύει το παρακάτω ρυζότο σε ποσότητες, για να καλοπιάνει τους ημεροδρόμους και προσέχουν τα γράμματά της. Φυσικά κι ο Κόμπες επωφελείται από το γεγονός για να ξεκοιλιάζεται στο φαΐ...
Μια από τις φαν του Κόμπες -διότι έχει και τέτοιες, τρομάρα του- με πίεσε να γράψω τη συνταγή για το ρυζότο της Ινολίκ. Ύστερα το δοκίμασα να το μαγειρέψω κι εγώ και βγήκε απρόσμενα καλό. Το παραθέτω εδώ, χωρίς φωτό, έτσι για την τιμή των όπλων.
Ημέρα Ημεροδρομείου
Σπεσιαλιτέ της Ινολίκ από το Ζουμζερί
Μερίδες: 4
Χρόνος: 1 ώρα
Υλικά
2 φλιτζάνια ρύζι μπασμάτι
3 αυγά
16 γαρίδες μέτριες, καθαρισμένες
½ φλιτζάνι φυστίκια κάσιους κοπανισμένα σε μεγάλα κομμάτια
1 μεγάλη ντομάτα, αγουρωπή
1 μεγάλο καρότο με κυβάκια
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανός ψιλοκομμένος
6 φλιτζάνια ζωμός κότας
2 κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικο
Για το μασάλα:
1 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα γλυκειά
1/4 κουταλάκι του γλυκού κιτρινόρριζα (τουρμέρικ)
1/4 κουταλάκι του γλυκού τζίντζερ τριμμένο
½ κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο τριμμένο
1 ½ κουταλάκι του γλυκού σκόνη μουστάρδας
1 ½ κουταλάκι του γλυκού σουσάμι1 κουταλιά της σούπας φυτίνη
Για το άχνισμα των γαρίδων:
Δυο τρία κλωνάρια μαϊντανό
Μισό λεμόνι κομμένο σε φέτες
Τρία ή τέσσερα φύλλα πράσινο τσάι (ή ένα φακελάκι τριμμένο)
Εκτέλεση
1. Ξεκινάμε με το μασάλα: Λυώνουμε τη φυτίνη σε ένα βαθύ τηγάνι ή γουόκ και καβουρντίζουμε όλα τα υλικά της μαζί (πάπρικα γλυκειά, κιτρινόρριζα, τζίντζερ, κόλιανδρο, σκόνη μουστάρδας, σουσάμι).
2. Μόλις αρχίσουν και βγάζουν τα αρώματά τους προσθέτουμε μισό φλυτζάνι λάδι και το κρεμμύδι. Όταν το κρεμμύδι τσιγαριστεί αρκετά (δε θα ξανθίνει, διότι όλο το μείγμα έχει ήδη πολύ σκούρο χρώμα από τα μπαχαρικά) προσθέτουμε ένα φλιτζάνι ζωμό κότας και το καρότο.
3. Όσο να βράσει το καρότο, και να μαλακώσει λίγο, ετοιμάζουμε τη ντομάτα: πρέπει να την κόψουμε σε κυβάκια σε μέγεθος ρεβιθιού και να την αφήσουμε σε σουρωτήρι για περίπου δέκα λεπτά, να στραγγίσουν τα υγρά της.
4. Αχνίζουμε τις γαρίδες πάνω από νερό στο οποίο έχουμε βάλει τα υλικά για το άχνισμα (μαϊντανό, λεμόνι, πράσινο τσάι).
5. Ο ζωμός έχει πια σωθεί στο τηγάνι και το καρότο έχει κάπως μαλακώσει. Σβήνουμε το μίγμα με ξύδι μπαλσάμικο κι όταν εξατμιστεί προσθέτουμε το ρύζι.
6. Ανακατεύουμε το ρύζι να «γυαλίσει» κι ύστερα προσθέτουμε το ζωμό, ζεστό, κουταλιά-κουταλιά, περιμένοντας να απορροφήσει τη μία πριν ρίξουμε την επόμενη.
7. Σε αυτή τη φάση μπορούμε να δοκιμάσουμε το φαγητό και να το αλατίσουμε κατά βούληση.
8. Όταν το ρύζι πιει πολύ καλά τα υγρά του κι είναι σχεδόν στεγνό -στα όρια να πιάσει δηλαδή- χτυπάμε τα αυγά και τα προσθέτουμε στο ρυζότο. Ανακατεύουμε συνέχεια να πάει παντού το αυγό και να ψηθεί καλά.
9. Σ' ένα μεγάλο μπολ, ανακατεύουμε το ρυζότο, τη ντοματούλα και τα φιστίκια, να πάνε παντού κι ύστερα σερβίρουμε σε τέσσερα πιάτα. Βάζουμε σε κάθε πιάτο από τέσσερις γαρίδες και τρώμε όσο το ρύζι είναι ακόμη ζεστό και η ντομάτα ακόμη παγωμένη.
10. Καλή όρεξη.
Μικρά τρικ: Αν βάλουμε τη ντομάτα να στραγγίζει στο ψυγείο, η αντίθεση ανάμεσα στο καυτό ρύζι και την δροσερή ντομάτα μένει αξέχαστη. Μπορούμε επίσης την ώρα που είναι να την ανακατέψουμε με το ρύζι, να την πασπαλίζουμε με άμχουρ (σκόνη από αποξηραμένο άγουρο μάνγκο) που θα το απογειώσει κυριολεκτικά. Προσωπικά λατρεύω το άμχουρ και βάζω και στα λάχανα και δεν είναι και πολύ ακριβό για μπαχαρικό. Η μέγιστη προσοχή πρέπει να δωθεί στην παρασκευή του μασάλα: Τα μπαχαρικά δεν πρέπει να τσιγαριστούν πολύ γιατί θα μαυρίσουν και η γεύση θα θυμίζει αποκαΐδια. Αμέσως μόλις μας σκουντουλίσει η μύτη μας -ποντιακό ρήμα το «σκουντουλίζω»- προχωράμε στο επόμενο βήμα. Τα κάσιους μπορούν να αντικατασταθούν με αράπικα φυστίκια, για πιο βιντισσαίο λουκ.
Η συνταγή μοιάζει κινέζικη, αλλά η λέξη μασάλα είναι ινδική και σημαίνει μίγμα μπαχαρικών. Κάθε φαγητό (και κάθε νοικοκυρά στην Ινδία) έχει τη δική του μασάλα. Τα πιο γνωστά μασάλα είναι το εγγλέζικο κάρυ (καμμία σχέση με τα φύλλα κάρυ, που είναι ξεχωριστό φυτό από μόνο του) και το γκαράμ μασάλα, που περιέχει ούτε λίγο ούτε πολύ καμμιά δεκαπενταριά διαφορετικά μπαχαρικά.
(Η μεγάλη μου αγάπη για το φαγητό μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη μεγάλη αγάπη για το διάβασμα και το γράψιμο. Έχω εκδόσει μαι συλλογή διηγημάτων φαντασίας και κάποιες ισοτρίες μου έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες διηγημάτων -βλ. παραπλεύρως για λεπτομέρειες. Έχω επίσης κερδίσει διάκριση σε έναν online διαγωνισμό διηγήματος, του οποίου οι δώδεκα πρώτες ιστορίες -της δικής μου συμπεριλαμβανομένης- έχουν επίσης εκδοθεί.)
Εκείνη την εποχή λοιπόν έγραφα μια ιστορία, ή καλύτερα μια σειρά από ιστορίες, με κεντρικό ήρωα έναν βάρβαρο τύπου Κόναν, που ακούει στο όνομα Κόμπες ο Ντερλικοτής. Ο Κόμπες -όπως φανερώνει και το όνομά του- πέρα από τις όποιες άλλες σκανδαλιστικές πτυχές της προσωπικότητάς του, έχει και μια ψύχωση με το φαγητό. Η ερωμένη του, μια μικροπαντρεμένη που τη λένε Ινολίκ, είναι ιδιοκτήτρια ταβέρνας στην πόλη Ζουμζερί κι έχει συνήθειο κάθε φορά που είναι Ημέρα Ημεροδρομείου -ταχυδρομείου δηλαδή- να μαγειρεύει το παρακάτω ρυζότο σε ποσότητες, για να καλοπιάνει τους ημεροδρόμους και προσέχουν τα γράμματά της. Φυσικά κι ο Κόμπες επωφελείται από το γεγονός για να ξεκοιλιάζεται στο φαΐ...
Μια από τις φαν του Κόμπες -διότι έχει και τέτοιες, τρομάρα του- με πίεσε να γράψω τη συνταγή για το ρυζότο της Ινολίκ. Ύστερα το δοκίμασα να το μαγειρέψω κι εγώ και βγήκε απρόσμενα καλό. Το παραθέτω εδώ, χωρίς φωτό, έτσι για την τιμή των όπλων.
Ημέρα Ημεροδρομείου
Σπεσιαλιτέ της Ινολίκ από το Ζουμζερί
Μερίδες: 4
Χρόνος: 1 ώρα
Υλικά
2 φλιτζάνια ρύζι μπασμάτι
3 αυγά
16 γαρίδες μέτριες, καθαρισμένες
½ φλιτζάνι φυστίκια κάσιους κοπανισμένα σε μεγάλα κομμάτια
1 μεγάλη ντομάτα, αγουρωπή
1 μεγάλο καρότο με κυβάκια
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανός ψιλοκομμένος
6 φλιτζάνια ζωμός κότας
2 κουταλιές της σούπας ξύδι μπαλσάμικο
Για το μασάλα:
1 κουταλάκι του γλυκού πάπρικα γλυκειά
1/4 κουταλάκι του γλυκού κιτρινόρριζα (τουρμέρικ)
1/4 κουταλάκι του γλυκού τζίντζερ τριμμένο
½ κουταλάκι του γλυκού κόλιανδρο τριμμένο
1 ½ κουταλάκι του γλυκού σκόνη μουστάρδας
1 ½ κουταλάκι του γλυκού σουσάμι1 κουταλιά της σούπας φυτίνη
Για το άχνισμα των γαρίδων:
Δυο τρία κλωνάρια μαϊντανό
Μισό λεμόνι κομμένο σε φέτες
Τρία ή τέσσερα φύλλα πράσινο τσάι (ή ένα φακελάκι τριμμένο)
Εκτέλεση
1. Ξεκινάμε με το μασάλα: Λυώνουμε τη φυτίνη σε ένα βαθύ τηγάνι ή γουόκ και καβουρντίζουμε όλα τα υλικά της μαζί (πάπρικα γλυκειά, κιτρινόρριζα, τζίντζερ, κόλιανδρο, σκόνη μουστάρδας, σουσάμι).
2. Μόλις αρχίσουν και βγάζουν τα αρώματά τους προσθέτουμε μισό φλυτζάνι λάδι και το κρεμμύδι. Όταν το κρεμμύδι τσιγαριστεί αρκετά (δε θα ξανθίνει, διότι όλο το μείγμα έχει ήδη πολύ σκούρο χρώμα από τα μπαχαρικά) προσθέτουμε ένα φλιτζάνι ζωμό κότας και το καρότο.
3. Όσο να βράσει το καρότο, και να μαλακώσει λίγο, ετοιμάζουμε τη ντομάτα: πρέπει να την κόψουμε σε κυβάκια σε μέγεθος ρεβιθιού και να την αφήσουμε σε σουρωτήρι για περίπου δέκα λεπτά, να στραγγίσουν τα υγρά της.
4. Αχνίζουμε τις γαρίδες πάνω από νερό στο οποίο έχουμε βάλει τα υλικά για το άχνισμα (μαϊντανό, λεμόνι, πράσινο τσάι).
5. Ο ζωμός έχει πια σωθεί στο τηγάνι και το καρότο έχει κάπως μαλακώσει. Σβήνουμε το μίγμα με ξύδι μπαλσάμικο κι όταν εξατμιστεί προσθέτουμε το ρύζι.
6. Ανακατεύουμε το ρύζι να «γυαλίσει» κι ύστερα προσθέτουμε το ζωμό, ζεστό, κουταλιά-κουταλιά, περιμένοντας να απορροφήσει τη μία πριν ρίξουμε την επόμενη.
7. Σε αυτή τη φάση μπορούμε να δοκιμάσουμε το φαγητό και να το αλατίσουμε κατά βούληση.
8. Όταν το ρύζι πιει πολύ καλά τα υγρά του κι είναι σχεδόν στεγνό -στα όρια να πιάσει δηλαδή- χτυπάμε τα αυγά και τα προσθέτουμε στο ρυζότο. Ανακατεύουμε συνέχεια να πάει παντού το αυγό και να ψηθεί καλά.
9. Σ' ένα μεγάλο μπολ, ανακατεύουμε το ρυζότο, τη ντοματούλα και τα φιστίκια, να πάνε παντού κι ύστερα σερβίρουμε σε τέσσερα πιάτα. Βάζουμε σε κάθε πιάτο από τέσσερις γαρίδες και τρώμε όσο το ρύζι είναι ακόμη ζεστό και η ντομάτα ακόμη παγωμένη.
10. Καλή όρεξη.
Μικρά τρικ: Αν βάλουμε τη ντομάτα να στραγγίζει στο ψυγείο, η αντίθεση ανάμεσα στο καυτό ρύζι και την δροσερή ντομάτα μένει αξέχαστη. Μπορούμε επίσης την ώρα που είναι να την ανακατέψουμε με το ρύζι, να την πασπαλίζουμε με άμχουρ (σκόνη από αποξηραμένο άγουρο μάνγκο) που θα το απογειώσει κυριολεκτικά. Προσωπικά λατρεύω το άμχουρ και βάζω και στα λάχανα και δεν είναι και πολύ ακριβό για μπαχαρικό. Η μέγιστη προσοχή πρέπει να δωθεί στην παρασκευή του μασάλα: Τα μπαχαρικά δεν πρέπει να τσιγαριστούν πολύ γιατί θα μαυρίσουν και η γεύση θα θυμίζει αποκαΐδια. Αμέσως μόλις μας σκουντουλίσει η μύτη μας -ποντιακό ρήμα το «σκουντουλίζω»- προχωράμε στο επόμενο βήμα. Τα κάσιους μπορούν να αντικατασταθούν με αράπικα φυστίκια, για πιο βιντισσαίο λουκ.
Η συνταγή μοιάζει κινέζικη, αλλά η λέξη μασάλα είναι ινδική και σημαίνει μίγμα μπαχαρικών. Κάθε φαγητό (και κάθε νοικοκυρά στην Ινδία) έχει τη δική του μασάλα. Τα πιο γνωστά μασάλα είναι το εγγλέζικο κάρυ (καμμία σχέση με τα φύλλα κάρυ, που είναι ξεχωριστό φυτό από μόνο του) και το γκαράμ μασάλα, που περιέχει ούτε λίγο ούτε πολύ καμμιά δεκαπενταριά διαφορετικά μπαχαρικά.
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Ζελέ Ουράνιο Τόξο
Έχω κολλήσει τελευταία να χαζεύω τις εικόνες τόσο στο foodgawker όσο και στο νέο ανανεωμένο TasteSpotting, αλλά και στο Photograzing, ένα από τα υπο-σαιτ του Serious Eats. Απίστευτες εικόνες, με απίστευτα φαγητά, που τα κοιτάς και λες «εγώ αυτό γιατί δε μπορώ να το κάνω;»
Και κάποια στιγμή θυμώνεις με τον εαυτό σου. «Και γιατί, παρακαλώ, να μην μπορώ να το κάνω;» Μαζεύεις λοιπόν τα υλικά, μαζεύεις και την υπομονή σου, και βάζεις μπρος.
Και τελικά το κάνεις «αυτό». Και το κοιτάς και το καμαρώνεις. Κι ύστερα, άμα έχεις δίπλα σου μια κάμερα της προκοπής, το τραβάς και καμμιά φωτογραφία. Έστω κι από το κινητό της αδελφής σου.
Το Ζελέ Ουράνιο τόξο είναι ένα καταπληκτικό και εντυπωσιακότατο επιδόρπιο που δεν θέλει πολύ δουλειά, αλλά πολύ υπομονή.
Οι ωραιότερες φωτογραφίες ήταν εδώ και εδώ και η πιο ακριβής συνταγή εδώ .Οι δικές μου φωτογραφίες δυστυχώς ήταν εξαιρετικά αποτυχημένες, αλλά δεν μπορώ να μην βάλω έστω μία, να καμαρώσω λιγάκι, έστω και εκτός focus...
Ζελέ Ουράνιο Τόξο
Μερίδες: 12
Χρόνος: περίπου 24 ώρες…
Υλικά
2 φακελάκια ζελέ φράουλα
2 φακελάκια ζελέ ροδάκινο
2 κύπελλα στραγγιστό γιαούρτι (~250 gr το καθένα)
2 ποτήρια Powerade, εκείνο που έχει μπλε χρώμα.
Εκτέλεση
1. Διαλύουμε τον ένα φάκελο ζελέ φράουλα σε ένα ποτήρι καυτό νερό και προσθέτουμε ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Βάζουμε το μισό σε ένα πυρέξ (36Χ20 εκατοστά) ή φόρμα για κέικ αντικολλητική.
2. Βάζουμε το πυρέξ στο ψυγείο για 30λεπτά. Για να δούμε αν είναι αρκετά σταθερό αγγίζουμε με το δάχτυλό μας την επιφάνεια. Πρέπει να κολλάει ελαφρά. Ρίχνουμε από πάνω το υπόλοιπο ζελέ, στο οποίο έχουμε ανακατέψει καλά το μισό κύπελλο από το γιαούρτι. Καλύτερα αυτό να γίνει κουταλιά-κουταλιά, αλλιώς μπορεί το ένα στρώμα να «σκάψει» το άλλο.
3. Μόλις βάζουμε το πυρέξ στο ψυγείο (για άλλα 30λεπτά) ετοιμάζουμε την επόμενη στρώση, ετοιμάζοντας το ζελέ ροδάκινο. Γενικά τα ζελέ πρέπει να γίνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να προλάβουν να κρυώσουν κάπως πριν πέσουν στο πυρέξ.
4. Όταν η στρώση φράουλα-γιαούρτι σταθεροποιηθεί, προσθέτουμε το μισό ζελέ ροδάκινο. Άλλα 30λεπτά ψυγείο.
5. Διαλύουμε το γιαούρτι στο υπόλοιπο ζελέ ροδάκινο και το προσθέτουμε στο πυρέξ. 30 λεπτά ψυγείο.
6. Και φτάσαμε στο σημείο όπου εγώ έκανα την απατεωνιά: Διαλύουμε το δεύτερο φάκελο το ζελέ ροδάκινο σε ένα ποτήρι καυτό νερό και προσθέτουμε, αντί για ένα ποτήρι κρύο νερό, ένα ποτήρι Powerade παγωμένο. Αυτό θα δώσει στο ζελέ το πράσινο χρώμα.
7. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με το πάγωμα και το γιαούρτωμα, +30λεπτά, +30 λεπτά…
8. Ετοιμάζοντας το δεύτερο φάκελο ζελέ φράουλα αντικαθιστώ και πάλι το ένα ποτήρι κρύο νερό με ένα ποτήρι παγωμένο Powerade. Έτσι παίρνουμε ένα ζελέ μωβέ. Ακολουθούμε και πάλι τα βήματα με το πάγωμα των 30 λεπτών και το γιαούρτωμα.
9. Το ζελέ είναι έτοιμο, αλλά: για να μπορέσει να κοπεί σε τετράγωνα κομμάτια και να φαγωθεί σαν finger dessert, θα πρέπει να μείνει στο ψυγείο για τουλάχιστον μια ολόκληρη μέρα. Τότε μόνο θα είναι αρκετά σταθερό, ώστε να κοπεί όπως πρέπει.
Φυσικά στο σπίτι μας κάτι που έχει ζάχαρη έχει μικρή διάρκεια ζωής… Στις 4 το απόγευμα έβαλα το τελευταίο στρώμα μωβ γιαουρτιού και στις 10 είχε μείνει μόνο ένα μικρό κομμάτι στο πυρέξ…
Και κάτι ακόμη: Μιας και τελευταία, ούτε η φωτογραφική μηχανή βρίσκεται στα χέρια μου, ούτε κι έχω πολύ διάθεση να αγγλίζω, απέφευγα να ποστάρω εδώ. Αλλά είπα ότι θα πατήσω πόδι στον ίδιο μου τον εαυτό και θα γράφω και θα μαγειρεύω και θα τρώω κι ούτε απούσες φωτογραφικές μηχανές θα με σταματήσουν, ούτε ελλείψεις στο λεξιλόγιό μου... Στην υγειά μας!
Και κάποια στιγμή θυμώνεις με τον εαυτό σου. «Και γιατί, παρακαλώ, να μην μπορώ να το κάνω;» Μαζεύεις λοιπόν τα υλικά, μαζεύεις και την υπομονή σου, και βάζεις μπρος.
Και τελικά το κάνεις «αυτό». Και το κοιτάς και το καμαρώνεις. Κι ύστερα, άμα έχεις δίπλα σου μια κάμερα της προκοπής, το τραβάς και καμμιά φωτογραφία. Έστω κι από το κινητό της αδελφής σου.
Το Ζελέ Ουράνιο τόξο είναι ένα καταπληκτικό και εντυπωσιακότατο επιδόρπιο που δεν θέλει πολύ δουλειά, αλλά πολύ υπομονή.
Οι ωραιότερες φωτογραφίες ήταν εδώ και εδώ και η πιο ακριβής συνταγή εδώ .Οι δικές μου φωτογραφίες δυστυχώς ήταν εξαιρετικά αποτυχημένες, αλλά δεν μπορώ να μην βάλω έστω μία, να καμαρώσω λιγάκι, έστω και εκτός focus...
Ζελέ Ουράνιο Τόξο
Μερίδες: 12
Χρόνος: περίπου 24 ώρες…
Υλικά
2 φακελάκια ζελέ φράουλα
2 φακελάκια ζελέ ροδάκινο
2 κύπελλα στραγγιστό γιαούρτι (~250 gr το καθένα)
2 ποτήρια Powerade, εκείνο που έχει μπλε χρώμα.
Εκτέλεση
1. Διαλύουμε τον ένα φάκελο ζελέ φράουλα σε ένα ποτήρι καυτό νερό και προσθέτουμε ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Βάζουμε το μισό σε ένα πυρέξ (36Χ20 εκατοστά) ή φόρμα για κέικ αντικολλητική.
2. Βάζουμε το πυρέξ στο ψυγείο για 30λεπτά. Για να δούμε αν είναι αρκετά σταθερό αγγίζουμε με το δάχτυλό μας την επιφάνεια. Πρέπει να κολλάει ελαφρά. Ρίχνουμε από πάνω το υπόλοιπο ζελέ, στο οποίο έχουμε ανακατέψει καλά το μισό κύπελλο από το γιαούρτι. Καλύτερα αυτό να γίνει κουταλιά-κουταλιά, αλλιώς μπορεί το ένα στρώμα να «σκάψει» το άλλο.
3. Μόλις βάζουμε το πυρέξ στο ψυγείο (για άλλα 30λεπτά) ετοιμάζουμε την επόμενη στρώση, ετοιμάζοντας το ζελέ ροδάκινο. Γενικά τα ζελέ πρέπει να γίνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να προλάβουν να κρυώσουν κάπως πριν πέσουν στο πυρέξ.
4. Όταν η στρώση φράουλα-γιαούρτι σταθεροποιηθεί, προσθέτουμε το μισό ζελέ ροδάκινο. Άλλα 30λεπτά ψυγείο.
5. Διαλύουμε το γιαούρτι στο υπόλοιπο ζελέ ροδάκινο και το προσθέτουμε στο πυρέξ. 30 λεπτά ψυγείο.
6. Και φτάσαμε στο σημείο όπου εγώ έκανα την απατεωνιά: Διαλύουμε το δεύτερο φάκελο το ζελέ ροδάκινο σε ένα ποτήρι καυτό νερό και προσθέτουμε, αντί για ένα ποτήρι κρύο νερό, ένα ποτήρι Powerade παγωμένο. Αυτό θα δώσει στο ζελέ το πράσινο χρώμα.
7. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με το πάγωμα και το γιαούρτωμα, +30λεπτά, +30 λεπτά…
8. Ετοιμάζοντας το δεύτερο φάκελο ζελέ φράουλα αντικαθιστώ και πάλι το ένα ποτήρι κρύο νερό με ένα ποτήρι παγωμένο Powerade. Έτσι παίρνουμε ένα ζελέ μωβέ. Ακολουθούμε και πάλι τα βήματα με το πάγωμα των 30 λεπτών και το γιαούρτωμα.
9. Το ζελέ είναι έτοιμο, αλλά: για να μπορέσει να κοπεί σε τετράγωνα κομμάτια και να φαγωθεί σαν finger dessert, θα πρέπει να μείνει στο ψυγείο για τουλάχιστον μια ολόκληρη μέρα. Τότε μόνο θα είναι αρκετά σταθερό, ώστε να κοπεί όπως πρέπει.
Φυσικά στο σπίτι μας κάτι που έχει ζάχαρη έχει μικρή διάρκεια ζωής… Στις 4 το απόγευμα έβαλα το τελευταίο στρώμα μωβ γιαουρτιού και στις 10 είχε μείνει μόνο ένα μικρό κομμάτι στο πυρέξ…
Και κάτι ακόμη: Μιας και τελευταία, ούτε η φωτογραφική μηχανή βρίσκεται στα χέρια μου, ούτε κι έχω πολύ διάθεση να αγγλίζω, απέφευγα να ποστάρω εδώ. Αλλά είπα ότι θα πατήσω πόδι στον ίδιο μου τον εαυτό και θα γράφω και θα μαγειρεύω και θα τρώω κι ούτε απούσες φωτογραφικές μηχανές θα με σταματήσουν, ούτε ελλείψεις στο λεξιλόγιό μου... Στην υγειά μας!
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Ο αντικαταστάτης / The Substitute
Και πριν προλάβουμε να θρηνήσουμε για την απώλεια του Tastespotting.com (που μάλλον θα επανέλθει οσονούπω) νέο σημείο πρόκλησης σιελόρροιας παρουσιάστηκε: http://foodgawker.com/ Νέο ακόμη από πλευράς οργάνωσης, αλλάπιστεύω πως ήρθε για να μείνει! Καλή αρχή!
-English please?
Hardly had we started moarning Tastespotting.com (which is probably back on air in due time) that a new all-drooling site appeared: http://foodgawker.com/ Still young in organising things, but I believe it's here to stay. Good luck guys!
-English please?
Hardly had we started moarning Tastespotting.com (which is probably back on air in due time) that a new all-drooling site appeared: http://foodgawker.com/ Still young in organising things, but I believe it's here to stay. Good luck guys!
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
No spotting any more?
Το Tastespotting, ένα από τα πλέον αγαπημένα μου food sites κατέβασε από σήμερα ρολλά. Νομικοί λόγοι, λέει. Τι να κάνεις; Ευτυχώς τσίμπισα μερικά μπλογκ που αξίζουν τον κόπο, πριν χάσω την επαφή μαζί τους.
-English please?
Tastespoting, one of the food sites that I was really fond of, is out of bussiness. Legal complications, it says. What now? Thank God, I managed to keel track of some blogs that really rock, before I loose contact.
-English please?
Tastespoting, one of the food sites that I was really fond of, is out of bussiness. Legal complications, it says. What now? Thank God, I managed to keel track of some blogs that really rock, before I loose contact.
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Μπακαλιάρος βραστός με λαχανικά σούπα
Έχω την εντύπωση ότι η μεγαλύτερη «αποθήκη» αναμνήσεων από την παιδική ηλικία είναι συνδεδεμένη με το φαγητό.
Δεν είναι και πολύ παράξενο βέβαια, αν σκεφτεί κανείς, ότι ένα παιδάκι σπάνια απολαμβάνει κάτι που να μην έχει σχέση με το φαγητό. Ακόμη κι οι αναμνήσεις που έχουμε από τους γονείς ή τους αγαπημένους μας, όταν είμαστε παιδιά, περιγράφονται με όρους γαστρονομικούς. Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που θυμούνται τη μητέρα τους «με μια μυρωδιά βανίλιας» και τη γιαγιά που «μύριζε λεμόνι».
Σήμερα είχα την τύχη να ανασύρω (και γι’ αυτό και να ξαναζωντανέψω ετούτο το ψόφιο μπλογκ) μια από εκείνες τις γεύσεις, τις συνδεδεμένες με παιδικές αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις μου γράφτηκαν μια σειρά από ανοιξιάτικα μεσημέρια Σαββάτου, μετά από κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, Στρουμφάκια, Μάγια Μέλισσα, Σπορτ Μπίλλυ κι έχοντας μόλις επιστρέψει από το φούρνο, με τη φρατζόλα το ψωμί ζεστό ακόμη. Τότε καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας εγώ στη μία κεφαλή, η γιαγιά στην άλλη, η αδελφή μου ανάμεσά μας και τρώγαμε ψαρόσουπα.
Ίσως φταίει αυτό που όταν θέλω να ξανανιώσω παιδί, διαλέγω ένα όμορφο ξεκοκαλισμένο κομμάτι φρέσκου μπακαλιάρου και το βράζω για λίγη ώρα σε ζωμό λαχανικών. Δε με νοιάζει τόσο η σούπα, που την τρώω σκέτη στην αρχή («κονσομέ το έκανες», με πειράζει κάποιες φορές η μητέρα μου). Εκείνο που θέλω είναι να βάλω σ’ ένα ρηχό πιάτο μια βραστή πατάτα, ένα βραστό καρότο, λίγο σέλινο (το οποίο δεν τρώω, αλλά το θέλω να υπάρχει εκεί δίπλα) κι ένα λευκό τρυφερό κομμάτι ψαριού. Έπειτα λίγο αλάτι από πάνω, όχι τόσο για το αλμυρό του θέματος, όσο για την τραγανή υφή που δίνει.
Ακολουθούν μερικές ευχάριστες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές, αν τύχει να είστε δίπλα μου, θα παρατηρήσετε ότι χαμογελάω αλλιώς. Χαμογελάω σαν μόλις να τελείωσε το αγαπημένο μου επεισόδιο των Στρουμφ.
Μπακαλιάρος βραστός με λαχανικά σούπα
Μερίδες: 4
Χρόνος: 1 ώρα (πάνω-κάτω, εξαρτάται από το ψάρι)
Υλικά
4 μπακαλιαράκια φρέσκα (περίπου 1 kgr σύνολο)
4 μεγάλες πατάτες
1 μέτριο κρεμμύδι
4 μέτρια καρότα
3 κλαράκια σέλινο
1 φλιτζάνι ρύζι καρολίνα
1 πρέζα αλάτι
4 κόκκοι μαύρο πιπέρι, ολόκληροι
¾ του φλιτζανιού ελαιόλαδο
Για το αυγολέμονο:
1 αυγό σε θερμοκρασία δωματίου
χυμό από μισό λεμόνι
Για το λαδολέμονο:
Χυμό ενός λεμονιού
¾ του φλιτζανιού ελαιόλαδο
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις πατάτες και τα καρότα και τα κόβουμε στα δύο. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι αλλά δεν το κόβουμε καθόλου, το αφήνουμε ολόκληρο. Πλένουμε πολύ καλά το σέλινο.
2. Καθαρίζουμε τα ψάρια, χωρίς να αφαιρέσουμε το κεφάλι τους.
3. Βάζουμε σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο 2 ½ με 3 lt νερό, το αλάτι, τους κόκκους πιπεριού και το λάδι. Μόλις πάρει βράση, χαμηλώνουμε στη μισή ένταση της κουζίνας, προσθέτουμε τα λαχανικά και τα αφήνουμε με σκεπασμένο το καπάκι για 20 min να βράσουν ως να γίνουν τρυφερά.
4. Όταν τα λαχανικά είναι έτοιμα σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας, τα αφαιρούμε από την κατσαρόλα και τα κρατάμε κατά μέρος. Προσθέτουμε τα ψάρια και βράζουμε σε δυνατή φωτιά για περίπου δέκα λεπτά ή και λίγο περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθος των ψαριών. Καλύτερα σε αυτήν τη φάση να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ένα παραβρασμένο ψάρι δεν το τρώνε ούτε οι γάτες.
5. Αφαιρούμε τους μπακαλιάρους από την κατσαρόλα και σουρώνουμε το ζωμό, για τυχόν κοκκαλάκια ή άλλα ατυχή γεγονότα. Ξαναβάζουμε το ζωμό στη φωτιά και όταν πάρει βράση, προσθέτουμε το ρύζι. Ανακατεύουμε και το αφήνουμε να βράσει.
6.Λίγο πριν το ρύζι αρχίσει να χυλώνει, κατεβάζουμε από τη φωτιά και ετοιμάζουμε το αυγολέμονο.
7. Χωρίζουμε τον κρόκο από το ασπράδι του αυγού. Σε καθαρό βαθύ πιάτο, το οποίο έχουμε βρέξει με ελάχιστο νερό και το έχουμε στραγγίξει, χτυπάμε με τον αυγοδάρτη το ασπράδι. Μόλις ασπρίσει αλλά πριν αρχίσει να πήζει (δε θέλουμε να κάνουμε μαρέγκα, αλλά αυγολέμονο) προσθέτουμε τον κρόκο και τον χτυπάμε κι αυτόν καλά. Προσθέτουμε λίγο-λίγο το χυμό λεμονιού κι έπειτα, ενώ συνεχίζουμε το χτύπημα, προσθέτουμε στο μίγμα κουταλιά-κουταλιά περίπου 1 με 2 φλιτζάνια από την ζεστή σούπα. Αδειάζουμε στην κατσαρόλα το αυγολέμονο με μιας και ανακατεύουμε πολύ καλά, κουνώντας την κουτάλα όχι μόνο γύρω-γύρω αλλά και πάνω κάτω, για να ενσωματωθεί σωστά.
8. Σερβίρουμε με δύο τρόπους: είτε πρώτα τη σούπα και μετά σε ρηχό πιάτο τα λαχανικά με το ψάρι, από ένα για κάθε συνδαιτυμόνα, είτε λιώνουμε στο μπλέντερ τα λαχανικά, τα ενσωματώνουμε στη σούπα και σερβίρουμε χωριστά μόνο το ψάρι. Και στις δύο περιπτώσεις καλό θα είναι το ψάρι να σερβιριστεί με σάλτσα λαδολέμονο, την οποία φτιάχνουμε χτυπώντας στο μπλέντερ ή με αναδευτήρα κοκτέιλ ή σέικερ το χυμό λεμονιού και το λάδι, μέχρι να γίνει κιτρινόλευκο.
English please?
I am under the impression that the biggest recollections’ "repository" from one’s childhood is connected with food.
It certainly is not that strange, if you come to think that a child seldom enjoys anything that would not relate to food. Even the memories we have from our parents or our loved ones, when we are children, are described with gastronomic terms. I know an awful lot of people that remember their mother "carrying a vanilla smell" and their grand mother who "smelled like lemon".
Today I had the chance of pulling out (and as a consequence reanimate this dead blog) one from those flavours, connected with childhood memories. These memories were acquired through a long series of spring Saturday noons, just after watching cartoons on TV, Smurfs, Maya the Bee, Sport Billy and having just returned from the bakery, with the loaf of bread still hot. I then sate on the kitchen table, taking the head seat, my grand mother on the other head seat, my sister in between us and we ate fish soup, psarosoupa.
Perhaps all these memories are to blame for when I want to feel like a child, I choose a beautiful no-bones piece of fresh cod and I boil it for a while in vegetables stock. I don’t care much of the soup, I eat it alone as a starter (“Is it consommé your having?”, my mother laughes). What I want is to put a boiled potato, a boiled carrot, a bit of celery (which I do not eat, but I just want it to be there in the plate) and a white tender piece of fish in a shallow plate. Then I add a little salt, not so much for its “saltiness”, but for the crispy texture that it gives to the veggies.
Then, some pleasant moments follow. Those moments, if it so happens and you are standing next to me, you will observe that I smile somehow differently. I smile just as if my favourite Smurf episode has finished a few minutes ago.
Cod soup with vegetables
Servings: 4
Time: 1 hour (give and take, depending on the fish)
Ingredients
4 fresh small cods (about 1 kgr)
4 big potatoes
1 medium onion
4 medium carrots
3 pieces of celery
1 cup Carolina rice
1 pinch of salt
4 black pepper grains
¾ cup olive oil
For avgolemono:
1 egg in room temperature
Juice from half lemon
For ladolemono:
Juice of lemon
¾ cup olive oil
Directions
1. Peel and wash the potatoes and carrots and cut them in two. Peel and wash the onion but do not cut it, leave it whole. Wash the celery thoroughly.
2. Wash the fish and remove all the unpleasant stuff, but not the head.
3. Put in a heavy bottom pot 2 ½ to 3 lt of water, salt, pepper grains and oil. As soon as it starts to boil, lower it to the half the heat of the kitchen, add the vegetables and leave covered to boil for 20 minutes, until they get tender.
4. When the vegetables are ready according to your preferences, remove them from the pot and keep them in a plate. Add the fish to the broth and boil in high temperature for about ten minutes or even more, depending on the size of the fish. Better be very careful through this phase, because an overcooled fish would be refused even from a starving cat.
5. Remove cod from the pot and strain the broth, to prevent little bones or other unlucky encounters to be found in your plate. Put the broth on the fire again and when it starts to boil, add the rice. Stir and leave to boil.
6. Just before the rice begins to “risottofy” (start get cream, like in a risotto), remove the pot from the heat and prepare the avgolemono.
7. Separate yolk from white. In a clean deep dish, which we have wetted with a few drops of water and then strain, we beat the egg white with an eggbeater. As soon as it starts getting white but before it begins to solidify (you don’t want to make meringue, but avgolemono), add the yolk and beat them together. Then add little by little the lemon juice and, while beating, add to the mix spoonful by spoonful about 1 or 2 cups of the still hot soup. Empty avgolemono into the pot all at once and stir very well, moving the ladle not only round and round but up and down as well, in order to incorporate it correctly.
8. Serve two ways: soup first, the vegetables with the fish in a shallow plate after, or puree vegetables in a blender, stir them in the soup and serve the fish separately. In both cases, it would be ideal if the fish is served with ladolemono sauce, which you can make by beating the juice of lemon and the oil in a blender or a cocktail stirrer or shaker, until it gets an olive-white colour.
Δεν είναι και πολύ παράξενο βέβαια, αν σκεφτεί κανείς, ότι ένα παιδάκι σπάνια απολαμβάνει κάτι που να μην έχει σχέση με το φαγητό. Ακόμη κι οι αναμνήσεις που έχουμε από τους γονείς ή τους αγαπημένους μας, όταν είμαστε παιδιά, περιγράφονται με όρους γαστρονομικούς. Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που θυμούνται τη μητέρα τους «με μια μυρωδιά βανίλιας» και τη γιαγιά που «μύριζε λεμόνι».
Σήμερα είχα την τύχη να ανασύρω (και γι’ αυτό και να ξαναζωντανέψω ετούτο το ψόφιο μπλογκ) μια από εκείνες τις γεύσεις, τις συνδεδεμένες με παιδικές αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις μου γράφτηκαν μια σειρά από ανοιξιάτικα μεσημέρια Σαββάτου, μετά από κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, Στρουμφάκια, Μάγια Μέλισσα, Σπορτ Μπίλλυ κι έχοντας μόλις επιστρέψει από το φούρνο, με τη φρατζόλα το ψωμί ζεστό ακόμη. Τότε καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας εγώ στη μία κεφαλή, η γιαγιά στην άλλη, η αδελφή μου ανάμεσά μας και τρώγαμε ψαρόσουπα.
Ίσως φταίει αυτό που όταν θέλω να ξανανιώσω παιδί, διαλέγω ένα όμορφο ξεκοκαλισμένο κομμάτι φρέσκου μπακαλιάρου και το βράζω για λίγη ώρα σε ζωμό λαχανικών. Δε με νοιάζει τόσο η σούπα, που την τρώω σκέτη στην αρχή («κονσομέ το έκανες», με πειράζει κάποιες φορές η μητέρα μου). Εκείνο που θέλω είναι να βάλω σ’ ένα ρηχό πιάτο μια βραστή πατάτα, ένα βραστό καρότο, λίγο σέλινο (το οποίο δεν τρώω, αλλά το θέλω να υπάρχει εκεί δίπλα) κι ένα λευκό τρυφερό κομμάτι ψαριού. Έπειτα λίγο αλάτι από πάνω, όχι τόσο για το αλμυρό του θέματος, όσο για την τραγανή υφή που δίνει.
Ακολουθούν μερικές ευχάριστες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές, αν τύχει να είστε δίπλα μου, θα παρατηρήσετε ότι χαμογελάω αλλιώς. Χαμογελάω σαν μόλις να τελείωσε το αγαπημένο μου επεισόδιο των Στρουμφ.
Μπακαλιάρος βραστός με λαχανικά σούπα
Μερίδες: 4
Χρόνος: 1 ώρα (πάνω-κάτω, εξαρτάται από το ψάρι)
Υλικά
4 μπακαλιαράκια φρέσκα (περίπου 1 kgr σύνολο)
4 μεγάλες πατάτες
1 μέτριο κρεμμύδι
4 μέτρια καρότα
3 κλαράκια σέλινο
1 φλιτζάνι ρύζι καρολίνα
1 πρέζα αλάτι
4 κόκκοι μαύρο πιπέρι, ολόκληροι
¾ του φλιτζανιού ελαιόλαδο
Για το αυγολέμονο:
1 αυγό σε θερμοκρασία δωματίου
χυμό από μισό λεμόνι
Για το λαδολέμονο:
Χυμό ενός λεμονιού
¾ του φλιτζανιού ελαιόλαδο
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις πατάτες και τα καρότα και τα κόβουμε στα δύο. Καθαρίζουμε το κρεμμύδι αλλά δεν το κόβουμε καθόλου, το αφήνουμε ολόκληρο. Πλένουμε πολύ καλά το σέλινο.
2. Καθαρίζουμε τα ψάρια, χωρίς να αφαιρέσουμε το κεφάλι τους.
3. Βάζουμε σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο 2 ½ με 3 lt νερό, το αλάτι, τους κόκκους πιπεριού και το λάδι. Μόλις πάρει βράση, χαμηλώνουμε στη μισή ένταση της κουζίνας, προσθέτουμε τα λαχανικά και τα αφήνουμε με σκεπασμένο το καπάκι για 20 min να βράσουν ως να γίνουν τρυφερά.
4. Όταν τα λαχανικά είναι έτοιμα σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας, τα αφαιρούμε από την κατσαρόλα και τα κρατάμε κατά μέρος. Προσθέτουμε τα ψάρια και βράζουμε σε δυνατή φωτιά για περίπου δέκα λεπτά ή και λίγο περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθος των ψαριών. Καλύτερα σε αυτήν τη φάση να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ένα παραβρασμένο ψάρι δεν το τρώνε ούτε οι γάτες.
5. Αφαιρούμε τους μπακαλιάρους από την κατσαρόλα και σουρώνουμε το ζωμό, για τυχόν κοκκαλάκια ή άλλα ατυχή γεγονότα. Ξαναβάζουμε το ζωμό στη φωτιά και όταν πάρει βράση, προσθέτουμε το ρύζι. Ανακατεύουμε και το αφήνουμε να βράσει.
6.Λίγο πριν το ρύζι αρχίσει να χυλώνει, κατεβάζουμε από τη φωτιά και ετοιμάζουμε το αυγολέμονο.
7. Χωρίζουμε τον κρόκο από το ασπράδι του αυγού. Σε καθαρό βαθύ πιάτο, το οποίο έχουμε βρέξει με ελάχιστο νερό και το έχουμε στραγγίξει, χτυπάμε με τον αυγοδάρτη το ασπράδι. Μόλις ασπρίσει αλλά πριν αρχίσει να πήζει (δε θέλουμε να κάνουμε μαρέγκα, αλλά αυγολέμονο) προσθέτουμε τον κρόκο και τον χτυπάμε κι αυτόν καλά. Προσθέτουμε λίγο-λίγο το χυμό λεμονιού κι έπειτα, ενώ συνεχίζουμε το χτύπημα, προσθέτουμε στο μίγμα κουταλιά-κουταλιά περίπου 1 με 2 φλιτζάνια από την ζεστή σούπα. Αδειάζουμε στην κατσαρόλα το αυγολέμονο με μιας και ανακατεύουμε πολύ καλά, κουνώντας την κουτάλα όχι μόνο γύρω-γύρω αλλά και πάνω κάτω, για να ενσωματωθεί σωστά.
8. Σερβίρουμε με δύο τρόπους: είτε πρώτα τη σούπα και μετά σε ρηχό πιάτο τα λαχανικά με το ψάρι, από ένα για κάθε συνδαιτυμόνα, είτε λιώνουμε στο μπλέντερ τα λαχανικά, τα ενσωματώνουμε στη σούπα και σερβίρουμε χωριστά μόνο το ψάρι. Και στις δύο περιπτώσεις καλό θα είναι το ψάρι να σερβιριστεί με σάλτσα λαδολέμονο, την οποία φτιάχνουμε χτυπώντας στο μπλέντερ ή με αναδευτήρα κοκτέιλ ή σέικερ το χυμό λεμονιού και το λάδι, μέχρι να γίνει κιτρινόλευκο.
English please?
I am under the impression that the biggest recollections’ "repository" from one’s childhood is connected with food.
It certainly is not that strange, if you come to think that a child seldom enjoys anything that would not relate to food. Even the memories we have from our parents or our loved ones, when we are children, are described with gastronomic terms. I know an awful lot of people that remember their mother "carrying a vanilla smell" and their grand mother who "smelled like lemon".
Today I had the chance of pulling out (and as a consequence reanimate this dead blog) one from those flavours, connected with childhood memories. These memories were acquired through a long series of spring Saturday noons, just after watching cartoons on TV, Smurfs, Maya the Bee, Sport Billy and having just returned from the bakery, with the loaf of bread still hot. I then sate on the kitchen table, taking the head seat, my grand mother on the other head seat, my sister in between us and we ate fish soup, psarosoupa.
Perhaps all these memories are to blame for when I want to feel like a child, I choose a beautiful no-bones piece of fresh cod and I boil it for a while in vegetables stock. I don’t care much of the soup, I eat it alone as a starter (“Is it consommé your having?”, my mother laughes). What I want is to put a boiled potato, a boiled carrot, a bit of celery (which I do not eat, but I just want it to be there in the plate) and a white tender piece of fish in a shallow plate. Then I add a little salt, not so much for its “saltiness”, but for the crispy texture that it gives to the veggies.
Then, some pleasant moments follow. Those moments, if it so happens and you are standing next to me, you will observe that I smile somehow differently. I smile just as if my favourite Smurf episode has finished a few minutes ago.
Cod soup with vegetables
Servings: 4
Time: 1 hour (give and take, depending on the fish)
Ingredients
4 fresh small cods (about 1 kgr)
4 big potatoes
1 medium onion
4 medium carrots
3 pieces of celery
1 cup Carolina rice
1 pinch of salt
4 black pepper grains
¾ cup olive oil
For avgolemono:
1 egg in room temperature
Juice from half lemon
For ladolemono:
Juice of lemon
¾ cup olive oil
Directions
1. Peel and wash the potatoes and carrots and cut them in two. Peel and wash the onion but do not cut it, leave it whole. Wash the celery thoroughly.
2. Wash the fish and remove all the unpleasant stuff, but not the head.
3. Put in a heavy bottom pot 2 ½ to 3 lt of water, salt, pepper grains and oil. As soon as it starts to boil, lower it to the half the heat of the kitchen, add the vegetables and leave covered to boil for 20 minutes, until they get tender.
4. When the vegetables are ready according to your preferences, remove them from the pot and keep them in a plate. Add the fish to the broth and boil in high temperature for about ten minutes or even more, depending on the size of the fish. Better be very careful through this phase, because an overcooled fish would be refused even from a starving cat.
5. Remove cod from the pot and strain the broth, to prevent little bones or other unlucky encounters to be found in your plate. Put the broth on the fire again and when it starts to boil, add the rice. Stir and leave to boil.
6. Just before the rice begins to “risottofy” (start get cream, like in a risotto), remove the pot from the heat and prepare the avgolemono.
7. Separate yolk from white. In a clean deep dish, which we have wetted with a few drops of water and then strain, we beat the egg white with an eggbeater. As soon as it starts getting white but before it begins to solidify (you don’t want to make meringue, but avgolemono), add the yolk and beat them together. Then add little by little the lemon juice and, while beating, add to the mix spoonful by spoonful about 1 or 2 cups of the still hot soup. Empty avgolemono into the pot all at once and stir very well, moving the ladle not only round and round but up and down as well, in order to incorporate it correctly.
8. Serve two ways: soup first, the vegetables with the fish in a shallow plate after, or puree vegetables in a blender, stir them in the soup and serve the fish separately. In both cases, it would be ideal if the fish is served with ladolemono sauce, which you can make by beating the juice of lemon and the oil in a blender or a cocktail stirrer or shaker, until it gets an olive-white colour.
Παρασκευή 4 Απριλίου 2008
Γκρέιπφρουτ / Grapefruit
Εγώ δεν το προτιμώ. Είναι πικρό για τα γούστα μου κι ούτε η όποια σχέση του με τα λατρεμένα μου πορτοκάλια δεν το σώζει. Αλλά ξέρω ότι είναι ένα από τα ευλογημένα φρούτα, μυρωδάτο και γεμάτο με ουσίες χρήσιμες για τον οργανισμό. Και είναι και λιποδιαλυτικός ο χυμός του. Και έχει και φωτογένεια…
-English please?
I don’t like it. It’s too much bitter for my taste and even its likeness with my beloved oranges can’t make me change my mind. But I know it’s one of the most blessed fruits, extremely fragrant and full of nutritional ingredients. Not to mention it helps reduce body fat. Or it being photogenic…
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
25 Μαρτίου... / 25 March...
…Και Χρόνια Πολλά επί της Εθνικής μας Εορτής.
Η 25η Μαρτίου είναι για τους Έλληνες μια υπενθύμιση της ψυχικής τους δύναμης. Πόσοι λαοί κατάφεραν να αποκτήσουν ανεξαρτησία και εθνική συνείδηση μετά από 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς σε ξένο λαό;
Δε θα πω την ιστορία, άλλωστε η Ιστορία είναι γραμμένη στα βιβλία κι αν δεν είναι εκεί, τότε θα μπορέσετε να τη διαβάσετε στην καρδιά του καθενός μας. Μόνο να θυμίσω σε όσους ακούσουν τον Εθνικό Ύμνο σήμερα, ότι οι στίχοι του ετούτη τη γιορτή υμνούν και αποθανατίζουν.
Στο εδώδιμο της υπόθεσης τώρα: Είναι γεγονός ότι πάντα μα πάντα η 25η Μαρτίου πέφτει μέσα στην Ορθόδοξη Σαρακοστή. Και μιας σαν λαός ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να καταλύσουμε τη νηστεία, βασιζόμαστε στη σύμπτωση της θρησκευτικής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου για να πέσουμε με τα μούτρα στο μη-νηστίσιμο ψάρι. Παραδοσιακά, το ψάρι αυτό θα είναι μπακαλιάρος και μάλιστα όχι φρέσκος, αλλά υγράλατος, παραδοσιακά θα μαγειρευτεί πλακί στο φούρνο με πατάτες ή τηγανητός με μπόλικο κουρκούτι ή μπραντάδα με σάλτσα ντομάτας και παραδοσιακά θα συνοδεύεται από σκορδαλιά και μαρουλοσαλάτα.
Βασικά υπάρχουν πολλές συνταγές για τα παραπάνω πιάτα, αλλά εγώ ξέρω να σας πω εκείνες που ξέρω να μαγειρεύω. Κάποιοι ίσως έχουν αντιρρήσεις σχετικά με τις ποσότητες του σκόρδου, τόσο στο πλακί όσο και στην σκορδαλιά. Τι να πω; Προσαρμόστε το στο γούστο σας και στο πόσο αντέχει το στομάχι σας.
Μπακαλιάρος παστός πλακί
Μερίδες: 6
Χρόνος: 1 ώρα και 15 λεπτά + 1 μέρα για την προετοιμασία του μπακαλιάρου
Η 25η Μαρτίου είναι για τους Έλληνες μια υπενθύμιση της ψυχικής τους δύναμης. Πόσοι λαοί κατάφεραν να αποκτήσουν ανεξαρτησία και εθνική συνείδηση μετά από 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς σε ξένο λαό;
Δε θα πω την ιστορία, άλλωστε η Ιστορία είναι γραμμένη στα βιβλία κι αν δεν είναι εκεί, τότε θα μπορέσετε να τη διαβάσετε στην καρδιά του καθενός μας. Μόνο να θυμίσω σε όσους ακούσουν τον Εθνικό Ύμνο σήμερα, ότι οι στίχοι του ετούτη τη γιορτή υμνούν και αποθανατίζουν.
Στο εδώδιμο της υπόθεσης τώρα: Είναι γεγονός ότι πάντα μα πάντα η 25η Μαρτίου πέφτει μέσα στην Ορθόδοξη Σαρακοστή. Και μιας σαν λαός ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να καταλύσουμε τη νηστεία, βασιζόμαστε στη σύμπτωση της θρησκευτικής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου για να πέσουμε με τα μούτρα στο μη-νηστίσιμο ψάρι. Παραδοσιακά, το ψάρι αυτό θα είναι μπακαλιάρος και μάλιστα όχι φρέσκος, αλλά υγράλατος, παραδοσιακά θα μαγειρευτεί πλακί στο φούρνο με πατάτες ή τηγανητός με μπόλικο κουρκούτι ή μπραντάδα με σάλτσα ντομάτας και παραδοσιακά θα συνοδεύεται από σκορδαλιά και μαρουλοσαλάτα.
Βασικά υπάρχουν πολλές συνταγές για τα παραπάνω πιάτα, αλλά εγώ ξέρω να σας πω εκείνες που ξέρω να μαγειρεύω. Κάποιοι ίσως έχουν αντιρρήσεις σχετικά με τις ποσότητες του σκόρδου, τόσο στο πλακί όσο και στην σκορδαλιά. Τι να πω; Προσαρμόστε το στο γούστο σας και στο πόσο αντέχει το στομάχι σας.
Μπακαλιάρος παστός πλακί
Μερίδες: 6
Χρόνος: 1 ώρα και 15 λεπτά + 1 μέρα για την προετοιμασία του μπακαλιάρου
Υλικά
6 μερίδες μπακαλιάρος υγράλατος
1 ½ kgr πατάτες
3 μέτρια κρεμμύδια
7 σκελίδες σκόρδο
2 φλιτζάνια του τσαγιού χυμός ντομάτας
1 φλιτζάνι μαϊντανός ψιλοκομμένος
1 ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
ελάχιστο αλάτι
μαύρο πιπέρι τριμμένο
Εκτέλεση
1. Από την προηγούμενη μέρα: Αφαιρούμε την πέτσα του μπακαλιάρου και τον βάζουμε σε άφθονο κρύο νερό. Τον αφήνουμε έτσι να ξαλμυρίσει για 24 ώρες, αλλάζοντας κάθε 4-5 ώρες το νερό.
2. Καθαρίζουμε και κόβουμε σε φέτες τις πατάτες, το σκόρδο και τα κρεμμύδια. Μαραίνουμε σε ελάχιστο ελαιόλαδο τα κρεμμύδια και το σκόρδο και προσθέτουμε τη ντομάτα. Σκεπάζουμε το τηγάνι και αφήνουμε περίπου 5 λεπτά να βράσει.
3. Βάζουμε σε μεταλλική γάστρα τις πατάτες, από πάνω το ψάρι, περιχύνουμε με τη σάλτσα, πασπαλίζουμε με το μαϊντανό, αλάτι και πιπέρι, σκεπάζουμε με το καπάκι της γάστρας και βάζουμε στο φούρνο, στους 250ο C, για περίπου 1 ώρα, ως να ψηθούν καλά οι πατάτες.
Σε περίπτωση που δεν έχετε γάστρα με καπάκι, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα απλό ταψί, το οποίο θα σκεπάσετε με αλουμινόχαρτο σε όλη τη διάρκεια του ψησίματος. Η γάστρα όμως θα διατηρήσει όλο το ζωμό του φαγητού και θα το κάνει πιο μαλακό και πιο ζουμερό. Ακόμη καλύτερο θα γίνει αν αντί της μεταλλικής χρησιμοποιήσετε πήλινη γάστρα ή δοχείο πυρέξ με καπάκι, απλά θα πρέπει να προσαρμόσετε και το χρόνο μαγειρέματος.
Σκορδαλιά
Μερίδες: 4
Χρόνος: 40 λεπτά
Υλικά
4 πατάτες
5 σκελίδες σκόρδο
2 κουταλιές της σούπας ξύδι από κρασί
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι
Εκτέλεση
1. Σε αλατισμένο νερό που βράζει ρίχνουμε τις πατάτες με τη φλούδα τους, αφού τις πλύνουμε πολύ καλά. Όταν βράσουν και μαλακώσουν καλά –θα πάρει περίπου 30 λεπτά-, τις βγάζουμε, τις ξεφλουδίζουμε και τις περνάμε από τη μηχανή του πουρέ.
2. Καθαρίζουμε το σκόρδο, το λιώνουμε στην πρέσα και το προσθέτουμε στον πουρέ πατάτας, μαζί και το ξύδι και λίγο λάδι. Ανακατεύουμε προσθέτοντας κάθε τόσο λάδι, μέχρι η πατάτα να μην μπορεί να «πιει» άλλο. Αν χρειαστεί προσθέτουμε κι άλλο ελαιόλαδο, μέχρι η σκορδαλιά να αποκτήσει βελούδινη υφή.
3. Αλατίζουμε και σερβίρουμε.
Η σκορδαλιά συνοδεύει παραδοσιακά τον τηγανητό μπακαλιάρο. Μάλιστα σε πολλές ταβέρνες και μαγειρεία θα δείτε να αναφέρεται έτσι «μπακαλιάρος σκορδαλιά». Είναι όμως υπέροχη και σαν ντιπ για λαχανικά και δίνει τα ρέστα της με βραστά παντζάρια και κεφτέδες. Παιδικά απωθημένα, ε;
-English please?
… And A Happy National Holiday.
25 March is for the Greeks a reminder of power of their souls. Not many people have accomplished to gain their independence and national conscience after 400 and more years of slavery under a foreign nation?
I won’t be telling you the whole story, after all History is written on the books and if it is not there, then you might read it in each one us’ heart. I may only remind to those who will hear our National Anthem today that its verses praise and glorify this particular Holiday.
Now, to the comestible part: It is a iron-solid fact that 25 March always coincides with the Orthodox Lent. And it is also a fact that Greeks always search to find ways to cheat on the fast. So standing on the ground of the coincidence of the religious holiday of Our Lady’s Annunciation, we simply devour tons and tons of non-fast fish. Traditionally, the consumed fish will be cod –not fresh or frozen, but salted- traditionally will be cooked plaki (pronounced pla′ki) with potatoes or dipped in gruel and deep-fried or brandade with tomato sauce and will be traditionally accompanied by skordalia (pronounced skorðali′a) and lettuce salad.
There are actually hundreds of different recipes for the above dishes, but I only know to give you those that I know how to cook. Some people might have objections regarding the amount of garlic used in plaki as well as in skordalia. What can I say? You may adapt it to your taste and to the strength of your stomach.
Salted cod plaki
Servings: 6
Time: 1 hour and 15 minutes + 1 day for the preparation of cod
Ingredients
6 pieces of salted cod
1 ½ kgr potatoes
3 medium onions
7 garlic cloves
2 cups tomato juice
1 cup finely chopped parsley
1 ½ cup olive oil
a pinch of salt
black ground pepper
Directions
1. A day before: Remove the cod’s skin and put the fish filet in cold water. Let I t desalt like that for 24 hours, changing the water every 4-5 hours.
2. Peel and slice the potatoes, garlic and onions, slices 1 cm thick. Put a splash of olive oil in a saucepan and simmer the onions and garlic for 5 minutes. Add the tomato, cover the saucepan and leave to cook for about 5 minutes.
3. Put the potato slices in a metallic Pyrex, layer the fish above them, add the tomato sauce and the parsley, salt and pepper, cover with the Pyrex lid and put it in preheated oven, 250 degrees Celcius, for about 1 hour, until the potatoes are done.
In case don’t have metallic Pyrex with a lid, you may use a simple pan, which you have to cover with tinfoil throughout the cooking procedure. The lidded Pyrex, however, will maintain all the juices of the food and will make it more tender and more juicy. Better still, you may use a clay pot or heat-resistant glass Pyrex with a lid, keeping in mind that you will have to adapt cooking time.
Skordalia
Servings: 4
Time: 40 minutes
Ingredients
4 potatoes
5 garlic cloves
2 tablespoons of red wine vinegar
1 cup olive oil
½ teaspoon salt
Directions
1. Wash the potatoes with their skin on thoroughly and put them in boiling salted water. When they are cooked and tender –it takes about 30 minutes-, drain the water, peel the potatoes and mash them.
2. Peel the garlic, mash it in the garlic press and add it to the mashed potatoes, along with the vinegar and a splash of olive oil. Mix them all together, adding the rest of the olive oil bit by bit, until the potato stops absorbing it. If it’s necessary use more olive oil, for the skordalia must reach a smooth and velvet texture.
3. Add salt to taste and serve.
Traditionally, skordalia accompanies fried cod. There are lots of taverns and food spots where you might see it being reported as “cod skordalia”. Moreover it is splendid used as a dip for vegetables and boosts dramatically, the taste of boiled beetroots and meatballs. This is actually one of the dearest eating memories I have as a child…
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008
Κόκκινες φακές / Red lentils
Ο πειραματισμός είναι μια καθ’ όλα θεμιτή διαδικασία για να ανακαλύψεις τις δυνατότητες ενός υλικού. Απλά σιγουρευτείτε ότι έχετε μια ιδέα ως προς τα αποτελέσματα του πειράματος, πριν το ξεκινήσετε, γιατί μπορεί να βρεθείτε προ εκπλήξεων.
Όπως εγώ για παράδειγμα, πριν από δύο μέρες, που ξεκίνησα να μαγειρέψω κόκκινες φακές χωρίς να κάνω την έρευνά μου προηγουμένως. Σκέφτηκα «τι στο καλό, φακές είναι. Στη χειρότερη περίπτωση θα τις κάνω ντιπ για νάτσος.»
Κι έτσι εφήρμοσα τις τεχνικές που ξέρω για τις μαύρες φακές, σε ένα σακουλάκι κόκκινες. Και το αποτέλεσμα; Αυτό της φωτογραφίας: μια σούπα που στην καλύτερη περίπτωση θύμιζε φάβα και στη χειρότερη χοντροαλεσμένο πουρέ ρεβύθι. Όχι ότι δεν την φάγαμε, όχι, άλλωστε η φάβα είναι ένα πιάτο που εκτιμάται πολύ στην οικογένειά μου. Αλλά πώς να το κάνουμε, άλλο να σου τάζουν φακές κι άλλο να σε ταΐζουν φάβα…
Κόκκινες φακές μαγειρεμένες σαν μαύρες
Μερίδες: 8
Χρόνος παρασκευής: 30-45 λεπτά (αναλόγως της ποιότητας των οσπρίων)
Υλικά
200 gr κόκκινες φακές
1 μεγάλο κρεμμύδι
3 σκελίδες σκόρδο
3 φύλλα δάφνη
1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
Αλάτι
Για το σερβίρισμα: Ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ρίγανη, πάπρικα, λεμόνι, ελαιόλαδο
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τις φακές από τυχόν σκουπιδάκια και τις ξεβγάζουμε ένα χέρι νερό. Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και πλένουμε τα φύλλα δάφνης.
2. Σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο βάζουμε νερό ως τη μέση, τις φακές, το κρεμμύδι, το σκόρδο και τη δάφνη και βράζουμε χωρίς να σκεπάσουμε την κατσαρόλα για περίπου 30 με 45 λεπτά, αναλόγως του πόσο βραστερές είναι οι φακές.
3. Κάποια στιγμή, λίγο πριν πάρει την πρώτη βράση θ’ αρχίσει ν’ αφρίζει. Προσωπικά δεν το ξάφρισα (δεν ήξερα καν αν χρειαζόταν ξάφρισμα). Υποθέτω πως θα ‘πρεπε…
4. Όταν οι φακές μαλακώσουν κι είναι σχεδόν έτοιμες, προσθέτουμε το ελαιόλαδο και αλάτι σύμφωνα με το γούστο μας και συνεχίζουμε το βράσιμο για πέντε λεπτά ακόμη.
5. Σε περίπτωση που χρειαστεί να προσθέσουμε νερό, ποτέ δε βάζουμε κρύο. Ζεσταίνουμε πρώτα την ποσότητα που θέλουμε σε κατσαρολάκι ή βραστήρα κι έπειτα το ρίχνουμε στην κατσαρόλα. Σε αντίθετη περίπτωση, οι φακές θα σκλήρυνουν και δε θα βράσουν ποτέ.
6. Σερβίρουμε σε πιάτο (ή φλιτζάνι του κονσομέ), προσθέτουμε ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, λίγη ρίγανη και πάπρικα, ελάχιστο ωμό ελαιόλαδο και λεμόνι όσο θέλουμε και συνοδεύουμε με μια ωραία μαρουλοσαλάτα και φρέσκο ψωμί. Για όσους αρέσκονται στα καυτερά, μπορούν να προσθέσουν κόκκινο καυτερό πιπέρι ή λίγες σταγόνες ταμπάσκο.
-English please?
Experimenting is a process much suggested for discovering a material’s potentials. Just be sure that you have an idea as to the results of the experiment you’re bound to perform, otherwise you will have to face quite a wide range of surprises.
Which is exactly my case, two days ago, when I set off to cook red lentils without any prior research whatsoever. I thought, “What the heck, it’s lentils. Sou;d it go wrong I’ll turn them into nacho dip.”
So I used black lentils’ techniques on a package of red ones. Results? As presented in the picture: A soup-like thing, that looked like either mashed fava beans or coarse ground chick peas. It’s not that we didn’t eat it, no, after all mashed fava beans is a dish highly evaluated by my family. Buy it’s a different thing, being promised a lentil soup and being presented with a bawl of mashed fava beans …
Red lentils soup, cooked as if they were black ones
Servings: 8
Time: 30-45 minutes (depending on lentil quality)
Ingridients
200 gr red lentils
1 big onion
3 garlic cloves
3 bay leaves
1 cup of olive oil
Salt
For decoration: Finely chopped onion, oregano, paprika, lemon juice, olive oil
Directions
1. Remove whatever dirt the lentils might have and wash them. Finely chop the onion and garlic and wash the bay leaves.
2. Fill a thick-base pan with water up to the middle of its height and add the lentils, onion, garlic and bay leaves. Bring to boil, leaving the lid off and boil for 30 to 45 minutes, depending on how easily the lentils are cooked.
3. Just before it starts to boil, there will appear some froth. I didn’t remove it (for I didn’t know if it needed to be removed). I suggest I should have…
4. When the lentils are soft and almost cooked, add olive oil and salt to your taste and continue boiling for another five minutes.
5. In case more water is needed, during the cooking, never add cold or tap water. You need to bring it to boiling temperature first, in a pan or boiler and then add it to the lentils. Otherwise, the lentils will go stiff and will never get cooked properly.
6. Serve in a plate (or bawl), add finely chopped onion, a pinch of oregano, paprika, just a few drops of olive oil and lemon to your taste and accompany with a nice lettuce and spring onion salad and fresh bread. For those enjoying a hot taste, a pinch of ground chili pepper of a few drops tabasco sauce might do the trick.
Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008
Φράουλες! / Strawberries!
Ποτέ στη ζωή μου δεν ευχαριστήθηκα φράουλες.
Όχι ότι δεν είχα ποτέ αρκετές, αλλά να, όσες και να ήταν πάντα συγκρατούσα τον εαυτό μου να μη φάει τόσες όσες ήθελα. Βλέπετε η μικρότερη αδελφή μου έχει πραγματική μανία με αυτές κι όταν έρχεται στο σπίτι ένα κεσεδάκι από τη λαϊκή αγορά, πάντα σκέφτομαι ότι θα είναι μεγάλη αδικία να της στερήσω έστω και μία φράουλα. Είναι και το ότι δεν πρέπει να τρώω πολλές, έχω μια μικρής έκτασης αλλεργία… Δράμα.
Σήμερα όμως ήρθε στο σπίτι μια ολόκληρη σακούλα, πάνω από 1,5 κιλό κόκκινες, τραγανές κι ολόγλυκες φράουλες. Και μιας κι η αδελφή μου λείπει στην επαρχία για τις σπουδές της, έκατσα μπροστά στο αγαπημένο μου κινούμενο σχέδιο κι έφαγα τόσες, όσες να μη χωράω άλλες.
Λέτε να την πατήσω τελικά σαν το Ζορμπά; Λαχταρούσε πόσο πολύ τα κεράσια που ένιωθε σκλάβος κι έτσι έφαγε μια μέρα ένα ολόκληρο καφάσι για να τα σιχαθεί. Λέτε να είμαι κι εγώ σκλάβα σε μια φράουλα;
Γουστάρω!
-English please?
Never in my life have I fulfill my craving for strawberries.
It’s not like I never had enough of them, but I have always kept myself from eating the amount I wanted. You see, my younger sister is really head over heals with them and when a little box of strawberries comes in our house from the local open market, I think that it will be unfair for her if I left her with even one strawberry less than her appetite wants. Not to mention I shouldn’t be eating too many strawberries, due to a mild allergy that I have to them… Dreadful.
But today a bag full of them came in the house, more than 1,5 kilo of red, firm and as sweet as candy strawberries. Since my sister is out of town for her studies, I sat in front of my favourite cartoon and ate so many that my stomach could bear no more.
Do you think I might be getting it like Zorba the Greek? He liked cherries so much he felt enslaved by them and so, one day he ate a whole basket so that he might stop liking them. So perhaps I’m myself a slave of a strawberry?
Me likes!
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
Και αγγλικά παρακαλώ / English please?
Αρχής γενομένης από σήμερα και σε μια προσπάθεια ελεεινής αυτοπροβολής, το μπλογκ θα εμφανίζεται δίγλωσσο. Η αγγλική βερσιόν της κάθε ανάρτησης θα έρχεται μετά από τα μπλε γράμματα. Διασκεδάστε.
-English please?
Starting today, I embark on a fairly lame try to self-advertise myself. Thus the blog will go bilingual. The english version of every post will be coming just after the letters in blue. Enjoy.
Oh, and do tell me when my grammar, structure or vocabulary sucks. I'd appreciate that.
-English please?
Starting today, I embark on a fairly lame try to self-advertise myself. Thus the blog will go bilingual. The english version of every post will be coming just after the letters in blue. Enjoy.
Oh, and do tell me when my grammar, structure or vocabulary sucks. I'd appreciate that.
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008
Κεκάκια Λεβάντας
Μ’ έχουν πιάσει οι πειραματισμοί μου αυτές τις μέρες και πώς θα μπορούσε αυτή η κατάσταση να μην υπακούει στο αρχαίο ρητό: Μια επιτυχία ακολουθεί από πολλές αποτυχίες. Και ειδικά όταν πρόκειται για γλυκό τύπου κέικ που θέλει φούρνο κι υπομονή και μέτρημα κι εγώ είμαι μάλλον ανάξια λόγου στο όλο θέμα.
Για να φτάσω να προσφέρω στην οικογένειά μου αυτά τα κεκάκια (cupcakes αγγλιστί) έφαγα τα μούτρα μου και τέσσερις μέρες φούρνισε-ξεφούρνισε αηδεστάτων σβώλων ψημένης αλευρόκολλας. Μια δεν ήταν εντάξει το αλεύρι, μια έπεφτε πολλή η ζάχαρη, μια πίκραινε από την υπερβολική λεβάντα, μια βρώμαγε το αυγό...
Ρίχνω μεγάλη ευθύνη στην κοπέλα που μου έδωσε τη συνταγή, αλλά και πάλι τι να της πεις, αφού εκείνης δεν της μπόχαρε η αυγουλίλα, γιατί να την αντιμετωπίσει; Για την ιστορία και για το του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αρχική συνταγή εμφανίζεται σε αυτήν τη σελίδα στο πολύ ενδιαφέρον site Recipezaar. Το παράξενο είναι ότι ούτε οι σχολιαστές της συνταγής παρατήρησαν στη βρώμα του ωμού αυγού στο γλάσο. Μπλιεκ.
Η συνταγή λέει για χρώμα λιλά το γλάσο, αλλά εγώ είχα μόνο λίγο πράσινο, οπότε προτίμησα να πρασινίσω το όλο θέμα. Ύστερα ανακάλυψα και λίγο κόκκινο, οπότε πρόσθετα μια βουλίτσα κόκκινου πάνω από το πράσινο. Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχω τελειώσει με τα κεκάκια αυτά. Θα επανέλθω, αφού όμως πρώτα ξεκουραστώ ένα-δυο μήνες από την υπερπροσπάθεια…
Κεκάκια Λεβάντας
Μερίδες: 12 ατομικά κεκάκια
Χρόνος παρασκευής: 50 λεπτά (30 λεπτά προετοιμασία + 20 λεπτά για το ψήσιμο)
Υλικά
Για τα κεκάκια:
100 gr ζάχαρη
¼ κουταλάκι του γλυκού αποξηραμένα άνθη λεβάντας
120 gr βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 αυγά
100 gr αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2 κουταλιές της σούπας γάλα
2 φυσίγγια βανιλίνη
Για το γλάσο:
1 ½ φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
2 φυσίγγια βανιλίνης
1 ασπράδι αυγού
4-5 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής
Εκτέλεση
Για τα κεκάκια:
1. Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς και ντύνουμε μια φόρμα για μάφιν, δώδεκα θέσεων με χαρτάκια για ατομικά κέικ.
2. Βάζουμε τη ζάχαρη και τη λεβάντα στο μούλτι και τα χτυπάμε να ανακατευτούν. Δεν πειράζει αν η ζάχαρη γίνει άχνη.
3. Σε ένα μπωλ βάζουμε την αρωματισμένη ζάχαρη και το βούτυρο και τα χτυπάμε με μίξερ μέχρι το μίγμα να ασπρίσει και να αφρατέψει.
4. Προσθέτουμε τα αυγά ένα-ένα, χτυπώντας συνεχώς, έπειτα το αλεύρι κοσκινισμένο, τη βανιλίνη και τελευταίο το γάλα.
5. Μοιράζουμε το μίγμα στα χαρτάκια για ατομικά κέικ και ψήνουμε στους 180 για 20 λεπτά, ως να βγαίνει καθαρό το μαχαίρι. Όταν τα βγάλουμε από το φούρνο, τα αφήνουμε σε σχάρα να κρυώνουν.
Για το γλάσο:
1. Χτυπάμε το ασπράδι και προσθέτουμε λίγη-λίγη τη ζάχαρη άχνη και τη βανιλίνη. Προσθέτουμε το χρώμα (κατά προτίμηση στο χρώμα της λεβάντας) και ανακατεύουμε.
2. Ρίχνουμε από μια κουταλιά της σούπας πάνω στα κεκάκια και το αφήνουμε να κρυώσει και να σταθεροποιηθεί.
Για να φτάσω να προσφέρω στην οικογένειά μου αυτά τα κεκάκια (cupcakes αγγλιστί) έφαγα τα μούτρα μου και τέσσερις μέρες φούρνισε-ξεφούρνισε αηδεστάτων σβώλων ψημένης αλευρόκολλας. Μια δεν ήταν εντάξει το αλεύρι, μια έπεφτε πολλή η ζάχαρη, μια πίκραινε από την υπερβολική λεβάντα, μια βρώμαγε το αυγό...
Ρίχνω μεγάλη ευθύνη στην κοπέλα που μου έδωσε τη συνταγή, αλλά και πάλι τι να της πεις, αφού εκείνης δεν της μπόχαρε η αυγουλίλα, γιατί να την αντιμετωπίσει; Για την ιστορία και για το του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αρχική συνταγή εμφανίζεται σε αυτήν τη σελίδα στο πολύ ενδιαφέρον site Recipezaar. Το παράξενο είναι ότι ούτε οι σχολιαστές της συνταγής παρατήρησαν στη βρώμα του ωμού αυγού στο γλάσο. Μπλιεκ.
Η συνταγή λέει για χρώμα λιλά το γλάσο, αλλά εγώ είχα μόνο λίγο πράσινο, οπότε προτίμησα να πρασινίσω το όλο θέμα. Ύστερα ανακάλυψα και λίγο κόκκινο, οπότε πρόσθετα μια βουλίτσα κόκκινου πάνω από το πράσινο. Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχω τελειώσει με τα κεκάκια αυτά. Θα επανέλθω, αφού όμως πρώτα ξεκουραστώ ένα-δυο μήνες από την υπερπροσπάθεια…
Κεκάκια Λεβάντας
Μερίδες: 12 ατομικά κεκάκια
Χρόνος παρασκευής: 50 λεπτά (30 λεπτά προετοιμασία + 20 λεπτά για το ψήσιμο)
Υλικά
Για τα κεκάκια:
100 gr ζάχαρη
¼ κουταλάκι του γλυκού αποξηραμένα άνθη λεβάντας
120 gr βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
2 αυγά
100 gr αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2 κουταλιές της σούπας γάλα
2 φυσίγγια βανιλίνη
Για το γλάσο:
1 ½ φλιτζάνι ζάχαρη άχνη
2 φυσίγγια βανιλίνης
1 ασπράδι αυγού
4-5 σταγόνες χρώμα ζαχαροπλαστικής
Εκτέλεση
Για τα κεκάκια:
1. Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς και ντύνουμε μια φόρμα για μάφιν, δώδεκα θέσεων με χαρτάκια για ατομικά κέικ.
2. Βάζουμε τη ζάχαρη και τη λεβάντα στο μούλτι και τα χτυπάμε να ανακατευτούν. Δεν πειράζει αν η ζάχαρη γίνει άχνη.
3. Σε ένα μπωλ βάζουμε την αρωματισμένη ζάχαρη και το βούτυρο και τα χτυπάμε με μίξερ μέχρι το μίγμα να ασπρίσει και να αφρατέψει.
4. Προσθέτουμε τα αυγά ένα-ένα, χτυπώντας συνεχώς, έπειτα το αλεύρι κοσκινισμένο, τη βανιλίνη και τελευταίο το γάλα.
5. Μοιράζουμε το μίγμα στα χαρτάκια για ατομικά κέικ και ψήνουμε στους 180 για 20 λεπτά, ως να βγαίνει καθαρό το μαχαίρι. Όταν τα βγάλουμε από το φούρνο, τα αφήνουμε σε σχάρα να κρυώνουν.
Για το γλάσο:
1. Χτυπάμε το ασπράδι και προσθέτουμε λίγη-λίγη τη ζάχαρη άχνη και τη βανιλίνη. Προσθέτουμε το χρώμα (κατά προτίμηση στο χρώμα της λεβάντας) και ανακατεύουμε.
2. Ρίχνουμε από μια κουταλιά της σούπας πάνω στα κεκάκια και το αφήνουμε να κρυώσει και να σταθεροποιηθεί.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
18
Δεύτερη ανάρτηση, πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ, πόσοι θεωρήσατε ελεεινή τη φωτογραφία της γαλοπούλας; Θέλω να πω, πόσοι αναρωτηθήκατε αν ήταν στην πραγματικότητα γαλοπούλα εκ προαστείων Τσέρνομπιλ ή καλύτερα κατεψυγμένο μπροστινό πτερόσαυρου, που ξέμεινε από την προ-προ-προ-προ-τελευταία εποχή των παγετώνων;
Ήταν επειδή η συγκεκριμένη φτερούγα ήταν από μια συγκεκριμένη γαλοπούλα, που ζύγιζε ούτε λίγο ούτε πολύ 18 κιλά. Ούτε οχτώ ούτε δέκα. Δεκαοχτώ (και ολογράφως). Αν παλεύαμε εγώ κι αυτή, με είχε στο χερί.
Αυτά για να μάθουμε να σφάζουμε τα ζωντανά όταν επιτάσσει η λαϊκή παράδοση κι όχι όποτε μας καπνήσει.
Ήταν επειδή η συγκεκριμένη φτερούγα ήταν από μια συγκεκριμένη γαλοπούλα, που ζύγιζε ούτε λίγο ούτε πολύ 18 κιλά. Ούτε οχτώ ούτε δέκα. Δεκαοχτώ (και ολογράφως). Αν παλεύαμε εγώ κι αυτή, με είχε στο χερί.
Αυτά για να μάθουμε να σφάζουμε τα ζωντανά όταν επιτάσσει η λαϊκή παράδοση κι όχι όποτε μας καπνήσει.
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008
Μανιτάρια στιφάδο
Εντάξει, δεν είναι η εποχή των μανιταριών, αλλά ο οικιακός μας προμηθευτής μαναβικής (ο πατέρας μου στη λαϊκή) καταφέρνει να ξετρυπώνει ωραία μεγάλα μανιτάρια τύπου Πόρτο Μπέλο ή/και Μπράουν. Φυσικά, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται: "Γρήγορα, γρήγορα, να κάνουμε τα μανιτάρια, θα χαλάσουν," λες και είναι τίποτα σπανάκι μπέιμπυ ή υπερώριμος αρακάς ή ντομάτες διαλογής κι όπου να 'ναι γίνονται πελτές από μόνες τους.
Αποτέλεσμα είναι να παλεύουμε να ταιριάξουμε στο διαιτολόγιό μας μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα ένα πιάτο με μανιτάρια, και μάλιστα με τη σχετική παράλογη γκρίνια ("πάλι ριζότο; πάλι ομελέτα μανιτάρια;" κλπ, κλπ, κλπ). Μια στο τόσο εισακούονται και οι δικές μου παρακλήσεις για ένα ελαφρύ-ελαφρύ (χεχε) στιφαδάκι, που αγαπώ πολύ, κι ας νερουλιάζει αν μείνει παραπάνω από τρεις ώρες.
Μανιτάρια στιφάδο
Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 45 λεπτά
Υλικά
1/2 kgr μανιτάρια
1 kgr κρεμμμύδια ξερά, μέτρια στο μέγεθος
2 σκελίδες σκόρδο
200 gr χυμός ντομάτας
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
1 φύλλο δάφνης
4 κόκκοι μπαχάρι
4 κόκκοι μαύρο πιπέρι
Αλάτι
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε όγδοα, όπως στη χωριάτικη σαλάτα αλλά πιο χοντρά. Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο.
2. Καθαρίζουμε τα μανιτάρια και τα κόβουμε σε κομμάτια αναλόγως του μεγέθους τους: αν είναι τα μεγάλα των δέκα εκατοστών τα κόβουμε στα έξι, αν είναι τα μικρότερα των πέντε εκατοστών στα δύο. Βάζουμε τα μανιτάρια πάνω από τα κεμμύδια.
3. Καθαρίζουμε το σκόρδο και το κόβουμε λεπτές φέτες. Το βάζουμε κι αυτό στην κατσαρόλα.
4. Περιχύνουμε τα λαχανικά στην κατσαρόλα με το λάδι, κατόπιν με το χυμό ντομάτας και τελευταία με το ξύδι. Προσθέτουμε και τη δάφνη, το μπαχάρι και το πιπέρι και μία πρέζα αλάτι.
5. Ανάβουμε το μάτι της κουζίνας στη μεγαλύτερη σκάλα και περιμένουμε μέχρι ν' αρχίζει να βγάζει ατμούς, σημάδι ότι πηρε την πρώτη βράση. Τότε κατεβάζουμε τη φωτιά στη μισή της δύναμη, καπακώνουμε την κατσαρόλα κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτούν τα υλικά για περίπου ένα τέταρτο.
6. Ελέγχουμε αν το φαγητό έχει αρκετό υγρό για να μην κολλήσει και διορθώνουμε το αλάτι. Ταράζουμε λίγο την κατσαρόλα για να ανακατευτούν τα υλικά μεταξύ τους και αφήνουμε να βράσουν άλλο ένα τέταρτο, πάντα με το καπάκι κλειστό και στη μισή δύναμη της φωτιάς.
7. Σερβίρουμε ζεστό με φρέσκο χωριάτικο ψωμί και ξηρό κόκκινο κρασί. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνοδευτεί με μικρές, όχι πολύ λιπαρές ομελετίτσες, σκέτο αυγό με πιπέρι κι αλάτι (εντάξει, ίσως και μια σταλίτσα γάλα), τηγανισμένο σε ελάχιστο λάδι.
Σημειώσεις
α) Μη δοκιμάσετε να κάνετε στιφάδο με μικρά μανιτάρια, τύπου Παρισίων. Θα βγάλουν πολύ νερό και θα δείχνουν κι άσχημα και τα κρεμμύδια θα λυώσουν ενώ τα Παριζιέν θα στέκονται στο δόντι και θα κριτσανάνε. Τα μεγάλα μανιτάρια έχουν πιο απαλή σάρκα και ταιριάζουν λαύτερα με τη γλύκα του κρεμμυδιού και του μπαχαριού.
β) Μπορείτε να αντικαταστήσετε το ξύδι από κρασί με βαλσαμικό. Το φαγητό θα σκουρύνει κάπως και τα κρεμμύδια θα "καραμελώσουν" καλύτερα.
γ) Η αδελφή μου θέλει κι ένα ρυζάκι πιλάφι δίπλα. Θεωρεί ότι είναι περισσότερο σάλτσα παρά στιφάδο. Επίσης κι ένα ζυμαρικό δεν θα του πήγαινε άσχημα, αρκεί να είναι από τα κοντά ζυμαρικά, πένες, φιογκάκια, βίδες ή κάτι ανάλογο.
δ) Στο στιφάδο με κρέας οι παλιές νοικοκυρές συνήθιζαν να βάζουν το κρέας κάτω-κάτω κι από πάνω τα κρεμμύδια, με τη λογική ότι το κρέας μαγειρεύεται δυσκολότερα και γι' αυτό πρέπει να είναι κοντύτερα στη φωτιά. Την ίδια λογική ακολούθησα κι εγώ: εφόσον τα κρεμμύδια μαγειρεύονται δυσκολότερα από τα μανιτάρια, έβαλα τα κρεμμύδια κάτω, ώστε η ευαίσθητη σάρκα του μανιταριού να μην ταλαιπωρηθεί από τη θερμότητα.
Αποτέλεσμα είναι να παλεύουμε να ταιριάξουμε στο διαιτολόγιό μας μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα ένα πιάτο με μανιτάρια, και μάλιστα με τη σχετική παράλογη γκρίνια ("πάλι ριζότο; πάλι ομελέτα μανιτάρια;" κλπ, κλπ, κλπ). Μια στο τόσο εισακούονται και οι δικές μου παρακλήσεις για ένα ελαφρύ-ελαφρύ (χεχε) στιφαδάκι, που αγαπώ πολύ, κι ας νερουλιάζει αν μείνει παραπάνω από τρεις ώρες.
Μανιτάρια στιφάδο
Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 45 λεπτά
Υλικά
1/2 kgr μανιτάρια
1 kgr κρεμμμύδια ξερά, μέτρια στο μέγεθος
2 σκελίδες σκόρδο
200 gr χυμός ντομάτας
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
1/2 φλυτζάνι ελαιόλαδο
1 φύλλο δάφνης
4 κόκκοι μπαχάρι
4 κόκκοι μαύρο πιπέρι
Αλάτι
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τα κρεμμύδια και τα κόβουμε σε όγδοα, όπως στη χωριάτικη σαλάτα αλλά πιο χοντρά. Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με βαρύ πάτο.
2. Καθαρίζουμε τα μανιτάρια και τα κόβουμε σε κομμάτια αναλόγως του μεγέθους τους: αν είναι τα μεγάλα των δέκα εκατοστών τα κόβουμε στα έξι, αν είναι τα μικρότερα των πέντε εκατοστών στα δύο. Βάζουμε τα μανιτάρια πάνω από τα κεμμύδια.
3. Καθαρίζουμε το σκόρδο και το κόβουμε λεπτές φέτες. Το βάζουμε κι αυτό στην κατσαρόλα.
4. Περιχύνουμε τα λαχανικά στην κατσαρόλα με το λάδι, κατόπιν με το χυμό ντομάτας και τελευταία με το ξύδι. Προσθέτουμε και τη δάφνη, το μπαχάρι και το πιπέρι και μία πρέζα αλάτι.
5. Ανάβουμε το μάτι της κουζίνας στη μεγαλύτερη σκάλα και περιμένουμε μέχρι ν' αρχίζει να βγάζει ατμούς, σημάδι ότι πηρε την πρώτη βράση. Τότε κατεβάζουμε τη φωτιά στη μισή της δύναμη, καπακώνουμε την κατσαρόλα κι αφήνουμε να σιγομαγειρευτούν τα υλικά για περίπου ένα τέταρτο.
6. Ελέγχουμε αν το φαγητό έχει αρκετό υγρό για να μην κολλήσει και διορθώνουμε το αλάτι. Ταράζουμε λίγο την κατσαρόλα για να ανακατευτούν τα υλικά μεταξύ τους και αφήνουμε να βράσουν άλλο ένα τέταρτο, πάντα με το καπάκι κλειστό και στη μισή δύναμη της φωτιάς.
7. Σερβίρουμε ζεστό με φρέσκο χωριάτικο ψωμί και ξηρό κόκκινο κρασί. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνοδευτεί με μικρές, όχι πολύ λιπαρές ομελετίτσες, σκέτο αυγό με πιπέρι κι αλάτι (εντάξει, ίσως και μια σταλίτσα γάλα), τηγανισμένο σε ελάχιστο λάδι.
Σημειώσεις
α) Μη δοκιμάσετε να κάνετε στιφάδο με μικρά μανιτάρια, τύπου Παρισίων. Θα βγάλουν πολύ νερό και θα δείχνουν κι άσχημα και τα κρεμμύδια θα λυώσουν ενώ τα Παριζιέν θα στέκονται στο δόντι και θα κριτσανάνε. Τα μεγάλα μανιτάρια έχουν πιο απαλή σάρκα και ταιριάζουν λαύτερα με τη γλύκα του κρεμμυδιού και του μπαχαριού.
β) Μπορείτε να αντικαταστήσετε το ξύδι από κρασί με βαλσαμικό. Το φαγητό θα σκουρύνει κάπως και τα κρεμμύδια θα "καραμελώσουν" καλύτερα.
γ) Η αδελφή μου θέλει κι ένα ρυζάκι πιλάφι δίπλα. Θεωρεί ότι είναι περισσότερο σάλτσα παρά στιφάδο. Επίσης κι ένα ζυμαρικό δεν θα του πήγαινε άσχημα, αρκεί να είναι από τα κοντά ζυμαρικά, πένες, φιογκάκια, βίδες ή κάτι ανάλογο.
δ) Στο στιφάδο με κρέας οι παλιές νοικοκυρές συνήθιζαν να βάζουν το κρέας κάτω-κάτω κι από πάνω τα κρεμμύδια, με τη λογική ότι το κρέας μαγειρεύεται δυσκολότερα και γι' αυτό πρέπει να είναι κοντύτερα στη φωτιά. Την ίδια λογική ακολούθησα κι εγώ: εφόσον τα κρεμμύδια μαγειρεύονται δυσκολότερα από τα μανιτάρια, έβαλα τα κρεμμύδια κάτω, ώστε η ευαίσθητη σάρκα του μανιταριού να μην ταλαιπωρηθεί από τη θερμότητα.
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
Τεστ Προσωπικότητας: What Spice Are You?
You Are Black Pepper |
 You may be considered ordinary by some, but you're far from boring. You elevate the mood of any discussion, and people miss you when you're not around. You are secretly very dominant and powerful. Most can only take you in small doses. |
Τρίτη 11 Μαρτίου 2008
Παστέλι σνακ
Διάβασα κάπου, κάποτε, ότι μπορείς να μην κλάψεις για την ηρωίδα της ταινίας που έχει μια ανίατη ασθένεια, αλλά πώς μπορείς να μην κλάψεις μπροστά σε ένα κομψό κουτί λουκούμια Σύρου;
Άποψη που τη βρίσκω κάπως -έως πολύ- υπερβολική, διότι άλλη συγκίνηση η μία και άλλη η άλλη. Προσωπικά βέβαια πάντα ντρεπόμουν όταν με πιάνανε να ρουθουνίζω μπροστά στο Συρανό, όταν η Ρωξάνη καταλαβαίνει ποιος της έγραφε τα γράμματα, αλλά με κάποιον μυστήριο τρόπο, ποτέ δεν ντράπηκα να μείνω εκστατική μπροστά σε μια παλιά αγάπη ντυμμένη με καινούργια ρούχα.
Μιας και το μπλογκ ακόμη δεν τρέχει σε φυσιολογικούς ρυθμούς κι αφού η μαγειρική μου δεινότητα σταμάτησε στο άνοιγμα μιας κονσέρβας καλαμάρια ετούτη την Καθαρά Δευτέρα, είπα να σας μιλήσω για μια μικρή μου νηστίσιμη αμαρτία: το παστέλι. Όχι ότι νηστεύω δηλαδή, αν και θα έπρεπε μπας και καταφέρω να φορέσω εκείνη τη φούστα από μουσελίνα, αλλά να, επειδή βρήκα την ευκαιρία να το πω, τώρα που θα υπάρχουν και ευήκοα ώτα.
Το παστέλι ήταν λοιπόν πάντα η μεγάλη μου αγάπη και ταυτόχρονα το μεγαλυτερο βασανιστήριο. Όσο κι αν περιφανεύομαι ότι τα δόντια μου είναι γερά, πάντα μια δαγκωματιά παστέλι τα έφερνε στα όριά τους. Για να το κόψω με το χέρι ούτε λόγος: κολλάς μετά και δεν το φχαριστιέσαι και πρέπει να πληθείς κιόλας, δράμα. Κι όπως το έβλεπα πάντα στο διαφανές του σακουλάκι, μικρά-μικρά σουσαμάκια, σφιχταγκαλιασμένα, πίσω από τη γυάλινη, κεχριμπαρένια διαφάνεια του μελιού, ή στην πιο θεία των περιπτώσεων πρασινοκόκκινα φυστίκια Αιγίνης, τρυφερά και μυρωδάτα, με τις καμπύλες και τις στρογγυλάδες τους να φουσκώνουν προκλητικά, ε, ναι λοιπόν, πάντα μου 'ρχότανε να κλάψω, πάντα με συγκινούσε αυτό το θέαμα, που πάντα δυσκολευόμουν να κατακτήσω.
Και να όμως που κάποιος στην εταιρία Μουζάκης -την ευχή μου να 'χει!- με σκέφτηκε κι είπε: "Ας φτιάξω ένα παστέλι για να το τρώει κι η καημένη η Ευθυμία, χωρίς να σπάει τα δόντάκια της και χωρίς να λερώνει τα δαχτυλάκια της!" Κι έφτιαξε το Παστέλι Snack.
Άποψη που τη βρίσκω κάπως -έως πολύ- υπερβολική, διότι άλλη συγκίνηση η μία και άλλη η άλλη. Προσωπικά βέβαια πάντα ντρεπόμουν όταν με πιάνανε να ρουθουνίζω μπροστά στο Συρανό, όταν η Ρωξάνη καταλαβαίνει ποιος της έγραφε τα γράμματα, αλλά με κάποιον μυστήριο τρόπο, ποτέ δεν ντράπηκα να μείνω εκστατική μπροστά σε μια παλιά αγάπη ντυμμένη με καινούργια ρούχα.
Μιας και το μπλογκ ακόμη δεν τρέχει σε φυσιολογικούς ρυθμούς κι αφού η μαγειρική μου δεινότητα σταμάτησε στο άνοιγμα μιας κονσέρβας καλαμάρια ετούτη την Καθαρά Δευτέρα, είπα να σας μιλήσω για μια μικρή μου νηστίσιμη αμαρτία: το παστέλι. Όχι ότι νηστεύω δηλαδή, αν και θα έπρεπε μπας και καταφέρω να φορέσω εκείνη τη φούστα από μουσελίνα, αλλά να, επειδή βρήκα την ευκαιρία να το πω, τώρα που θα υπάρχουν και ευήκοα ώτα.
Το παστέλι ήταν λοιπόν πάντα η μεγάλη μου αγάπη και ταυτόχρονα το μεγαλυτερο βασανιστήριο. Όσο κι αν περιφανεύομαι ότι τα δόντια μου είναι γερά, πάντα μια δαγκωματιά παστέλι τα έφερνε στα όριά τους. Για να το κόψω με το χέρι ούτε λόγος: κολλάς μετά και δεν το φχαριστιέσαι και πρέπει να πληθείς κιόλας, δράμα. Κι όπως το έβλεπα πάντα στο διαφανές του σακουλάκι, μικρά-μικρά σουσαμάκια, σφιχταγκαλιασμένα, πίσω από τη γυάλινη, κεχριμπαρένια διαφάνεια του μελιού, ή στην πιο θεία των περιπτώσεων πρασινοκόκκινα φυστίκια Αιγίνης, τρυφερά και μυρωδάτα, με τις καμπύλες και τις στρογγυλάδες τους να φουσκώνουν προκλητικά, ε, ναι λοιπόν, πάντα μου 'ρχότανε να κλάψω, πάντα με συγκινούσε αυτό το θέαμα, που πάντα δυσκολευόμουν να κατακτήσω.
Και να όμως που κάποιος στην εταιρία Μουζάκης -την ευχή μου να 'χει!- με σκέφτηκε κι είπε: "Ας φτιάξω ένα παστέλι για να το τρώει κι η καημένη η Ευθυμία, χωρίς να σπάει τα δόντάκια της και χωρίς να λερώνει τα δαχτυλάκια της!" Κι έφτιαξε το Παστέλι Snack.
Τι είναι; Ο παράδεισος για κάθε παστελόφιλο και ιδίως για τους παππουδογιαγιάδες με μασέλα. Είναι τέσσερα λεπτότατα φυλλαράκια από σουσάμι, ούτε μισό εκατοστό παχιά, τραγανά και γλυκύτατα, που ούτε σε ταλαιπωρούν, ούτε σε μπουκώνουν, ούτε σε λιγώνουν με την υπερβολική τους ποσότητα. Κοστίζουν ελάχιστα -η συσκευασία της φωτογραφίας έχει λιγότερο από 0,50 ευρώ- και έχουν σκάσει μύτη στα περισσότερα περίπτερα και ψιλικατζίδικα της πρωτευούσης.
Βέβαια, η εταιρία Μουζάκης δεν πρέπει να χρησιμοποιεί Μελόσταγμα (παραδοσιακό μέλι, από τη Λέσβο), αλλά μου φάνηκε καλό σαν συνοδευτικό στη φωτογραφία. Το οποίο Μελόσταγμα, μιας και το ανέφερα, είναι εξαιρετικά αρωματικό και κάπως παχύ, σε σημείο να έχει χάσει τη ρευστότητα του μελιού, αλλά είναι και σκέτη αμαρτία αν το ανακατέψεις σε αναλογία 1:1 με ταχίνι και το αλείψεις σε χωριάτικο ψωμί...
Ω. Θέλω γλυκό. Πάω να τραγανίσω ένα Παστέλι Snack (και δεύτερο και τρίτο κι αν τα καταφέρω να σταματήσω στο τέταρτο ίσως και να μου χωράνε τα ρούχα μου).
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008
Πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ
Η πιο εντυπωσιακή μαγειρική είναι εκείνη που γίνεται με την έμπνευση της στιγμής. Κι αυτό δεν το λέω γιατί το κάνω τακτικά, αλλά γιατί το ακούω τακτικά. Ειλικρινά, τίποτε δεν είναι πιο ευχάριστο από ένα «ωωωω…» όταν έχεις ξεκινήσει να μαγειρεύεις με υπόλοιπα.
Έχουμε την απίστευτη τύχη να έχουμε κουμπάρους στην επαρχία. Και μάλιστα ανθρώπους μερακλήδες, που πιάνουν τα χέρια τους και που αγαπούν να μοιράζονται με τους άλλους εκείνα με τα οποία τους ευλόγησε η φύση. Έτσι λοιπόν, μια στο τόσο, από ένα χωριό έξω από την Αμαλιάδα, ξεκινάει το ταξίδι της μια τροφαντή γαλοπούλα, που καταλήγει στο τσουκάλι μας. Κι εκτός από τη γαλοπούλα, ταξιδεύουν και πάπιες, χήνες, γουρουνάκια, αρνάκια, πορτοκάλια και λεμόνια, σαγκουίνια που δεν έχεις ξαναδεί τέτοια, ζουμερά κουκιά και πικάντικες καυκαλήθρες, φασολάκια και μπάμιες τόσο μεγάλες που μοιάζουν με κουζινομάχαιρα.
Υπάρχει ωστόσο ένα μικρό πρόβλημα, ειδικά με τις γαλοπούλες. Ο κουμπάρος έχει διαλέξει μια τέτοια ράτσα ν’ αναθρέψει, που κάλλιστα την περνάς για στρουθοκάμηλο, ειδικά αν τη δεις μετά την δύσκολη στιγμή του θανάτου της και ξεπουπουλιασμένη. Οπότε εγείρονται προβλήματα καθαρά χωροταξικά, όπως το πέταγμα όλων των παγακίων από την κατάψυξη για να χωρέσει ή η αφαίρεση ενός ραφιού από την ψύξη για τον ίδιο λόγο, αν το μαγείρεμα έχει προγραμματιστεί για την ίδια μέρα. Για να μη μιλήσω για την κατσαρόλα, που τα βλέπει όλα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και απορώ πώς δεν έχει κατεβεί ακόμη σε απεργία για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας…
Οι λύσεις είναι δύο: είτε αναβαθμίζεις την κατσαρόλα σε μαρμίτα (την οποία αδυνατείς να αποθηκεύσεις όταν δεν υπάρχουν γαλοπούλες κι επίσης αδυνατείς να πλύνεις αφού τελειώσει το μαγείρεμα) είτε τεμαχίζεις τη γαλοπούλα και την αποθηκεύεις/μαγειρεύεις κομμάτι-κομμάτι.
Αυτή η δεύτερη λύση ήταν που επέτρεψε στις φτερούγες της εν λόγω γαλοπούλας να παραπέσουν και να ξεχαστούν σε κάποιο πιάτο στο ψυγείο. Και εφόσον η συχωρεμένη η γιαγιά μου φρόντισε να με φορτώσει με όλα της τα κατοχικά σύνδρομα, πήρα να τις μαγειρέψω, έχοντας επίσης στη διάθεσή μου μερικά σαγκουίνια που είχαν ταξιδέψει σε διπλανές τσάντες με το εύγευστο πουλερικό-γίγας.
Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 1,5 ώρα (αναλόγως του ζώου μπορεί και περισσότερο)
Υλικά
2 φτερούγες γαλοπούλας χωρίς την πέτσα
2 φλυτζάνια ρύζι για πιλάφι
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο Κερκύρας
1 μικρό πράσο
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 λεμόνι
1 σαγκουίνι
1 κουταλάκι του γλυκού κοφτό αλάτι
¼ κουταλάκι του γλυκού πιπέρι μαύρο τριμμένο
Μια πρέζα μπαχάρι τριμμένο
Μια πρέζα τζίντζερ τριμμένο
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τα κρεμμυδάκια και το πράσο και τα βάζουμε στο μπλέντερ, μέχρι να γίνουν χυλός.
2. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το λάδι και το βούτυρο σε δυνατή φωτιά. Όταν λυώσει το βούτυρο ρίχνουμε τον πολτό των κρεμμυδιών και αφήνουμε να πιει τα υγρά του ανακατεύοντας. Δε θα πάρει περισσότερο από 3 λεπτά.
3. Ρίχνουμε το πιπέρι, το αλάτι, το μπαχάρι και το τζίντζερ και ανακατεύουμε μέχρι να καβουρδιστούν ελαφρά τα μπαχαρικά και να βγάλουν τα αρώματά τους.
4. Βάζουμε στην κατσαρόλα τις φτερούγες της γαλοπούλας και τις ροδίζουμε απ΄ όλες τις μεριές, προσέχοντας να μην καούν τα κρεμμυδάκια και το πράσο.
5. Καθαρίζουμε το σαγκουίνι και το λεμόνι από τις φλούδες τους και αφαιρούμε και όση περισσότερη από την μεμβράνη που καλύπτει τη σάρκα τους. τα βάζουμε μαζί στο μπλέντερ και παίρνουμε έναν πολύ αρωματικό πουρέ εσπεριδοειδών.
6. Σβήνουμε τις φτερούγες με τον πουρέ εσπεριδοειδών και χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο να σιγομαγειρευτεί το κρέας. Ανάλογα με το είδος της γαλοπούλας και το μέγεθος του ζώου, μπορεί να πάρει από μισή ώρα έως και μία ώρα κι ένα τέταρτο. Κάθε δέκα λεπτά περίπου ελέγχουμε αν έχει πιει τα υγρά του και προσθέτουμε λίγο νερό.
7. Μόλις το κρέας μαλακώσει ως να ξεκολλάει από το κόκκαλο, βγάζουμε τις φτερούγες σε μια πιατέλα και προσθέτουμε νερό στη σάλτσα ως να γίνουν πέντε φλιτζάνια υγρό. Ανεβάζουμε τη φωτιά να πάρει βράση.
8. Καθαρίζουμε το ρύζι, το πλένουμε και το ρίχνουμε στο νερό που βράζει. Ανακατεύουμε τακτικά, και ξαναχαμηλώνουμε τη φωτιά στο μισό μέχρι να πιει το ρύζι τα υγρά. Προσέχουμε, γιατί κολλάει εύκολα. Διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί.
9. Πέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί το βράσιμο, τραβάμε την κατσαρόλα από τη φωτιά, βάζουμε μια καθαρή πετσέτα στο άνοιγμά της και σκεπάζουμε με το καπάκι. Περιμένουμε τουλάχιστον δέκα λεπτά να ηρεμήσει η βράση του ρυζιού.
10. Σερβίρουμε το ρύζι σε ένα στρογγυλό βουναλάκι, βάζουμε από πάνω ένα κομμάτι γαλοπούλας και γαρνίρουμε με σουμάκι, φετούλες από σαγκουίνι και ψιλοκομμένο μαϊντανό.
Έχουμε την απίστευτη τύχη να έχουμε κουμπάρους στην επαρχία. Και μάλιστα ανθρώπους μερακλήδες, που πιάνουν τα χέρια τους και που αγαπούν να μοιράζονται με τους άλλους εκείνα με τα οποία τους ευλόγησε η φύση. Έτσι λοιπόν, μια στο τόσο, από ένα χωριό έξω από την Αμαλιάδα, ξεκινάει το ταξίδι της μια τροφαντή γαλοπούλα, που καταλήγει στο τσουκάλι μας. Κι εκτός από τη γαλοπούλα, ταξιδεύουν και πάπιες, χήνες, γουρουνάκια, αρνάκια, πορτοκάλια και λεμόνια, σαγκουίνια που δεν έχεις ξαναδεί τέτοια, ζουμερά κουκιά και πικάντικες καυκαλήθρες, φασολάκια και μπάμιες τόσο μεγάλες που μοιάζουν με κουζινομάχαιρα.
Υπάρχει ωστόσο ένα μικρό πρόβλημα, ειδικά με τις γαλοπούλες. Ο κουμπάρος έχει διαλέξει μια τέτοια ράτσα ν’ αναθρέψει, που κάλλιστα την περνάς για στρουθοκάμηλο, ειδικά αν τη δεις μετά την δύσκολη στιγμή του θανάτου της και ξεπουπουλιασμένη. Οπότε εγείρονται προβλήματα καθαρά χωροταξικά, όπως το πέταγμα όλων των παγακίων από την κατάψυξη για να χωρέσει ή η αφαίρεση ενός ραφιού από την ψύξη για τον ίδιο λόγο, αν το μαγείρεμα έχει προγραμματιστεί για την ίδια μέρα. Για να μη μιλήσω για την κατσαρόλα, που τα βλέπει όλα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και απορώ πώς δεν έχει κατεβεί ακόμη σε απεργία για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας…
Οι λύσεις είναι δύο: είτε αναβαθμίζεις την κατσαρόλα σε μαρμίτα (την οποία αδυνατείς να αποθηκεύσεις όταν δεν υπάρχουν γαλοπούλες κι επίσης αδυνατείς να πλύνεις αφού τελειώσει το μαγείρεμα) είτε τεμαχίζεις τη γαλοπούλα και την αποθηκεύεις/μαγειρεύεις κομμάτι-κομμάτι.
Αυτή η δεύτερη λύση ήταν που επέτρεψε στις φτερούγες της εν λόγω γαλοπούλας να παραπέσουν και να ξεχαστούν σε κάποιο πιάτο στο ψυγείο. Και εφόσον η συχωρεμένη η γιαγιά μου φρόντισε να με φορτώσει με όλα της τα κατοχικά σύνδρομα, πήρα να τις μαγειρέψω, έχοντας επίσης στη διάθεσή μου μερικά σαγκουίνια που είχαν ταξιδέψει σε διπλανές τσάντες με το εύγευστο πουλερικό-γίγας.
Να σημειωθεί βεβαίως-βεβαίως ότι οι φωτογραφικές μου ικανότητες είναι ελεεινές και τρισάθλιες κι ότι επίσης δεν έχω γαρνίρει το πιάτο όταν περιγράφω στη συνταγή. Επίσης, καίτοι λατρεύω το κρασί, δεν έχω γνώσεις σομελιέ, οπότε η προτίμησή μου σε μια ελαφρά κρύα Μαντίνεια Αντωνοπούλου είναι μάλλον υποκειμενική. Διορθώστε με, πολύ θα το χαρώ.
Περίμενα το ρύζι να είναι λίγο πιο κόκκινο, με το σαγκουίνι, αλλά μάλλον προς το πρασινοκαφέ βγήκε. Την επόμενη φορά θα προσθέσω μισή πρέζα κιτρινόρριζα (κουρκουμάς, τουρμέρικ, πείτε το όπως θέλετε) για χρώμα. Βέβαια θα προσθέσει λίγο στο φρουτώδες του θέματος, αλλά δε μας πειράζει, μας πειράζει;
Πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ
Περίμενα το ρύζι να είναι λίγο πιο κόκκινο, με το σαγκουίνι, αλλά μάλλον προς το πρασινοκαφέ βγήκε. Την επόμενη φορά θα προσθέσω μισή πρέζα κιτρινόρριζα (κουρκουμάς, τουρμέρικ, πείτε το όπως θέλετε) για χρώμα. Βέβαια θα προσθέσει λίγο στο φρουτώδες του θέματος, αλλά δε μας πειράζει, μας πειράζει;
Πιλάφι με φτερούγες γαλοπούλας σε σάλτσα πράσο, σαγκουίνι και τζίντζερ
Μερίδες: 4
Χρόνος παρασκευής: 1,5 ώρα (αναλόγως του ζώου μπορεί και περισσότερο)
Υλικά
2 φτερούγες γαλοπούλας χωρίς την πέτσα
2 φλυτζάνια ρύζι για πιλάφι
2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο Κερκύρας
1 μικρό πράσο
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 λεμόνι
1 σαγκουίνι
1 κουταλάκι του γλυκού κοφτό αλάτι
¼ κουταλάκι του γλυκού πιπέρι μαύρο τριμμένο
Μια πρέζα μπαχάρι τριμμένο
Μια πρέζα τζίντζερ τριμμένο
Εκτέλεση
1. Καθαρίζουμε τα κρεμμυδάκια και το πράσο και τα βάζουμε στο μπλέντερ, μέχρι να γίνουν χυλός.
2. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το λάδι και το βούτυρο σε δυνατή φωτιά. Όταν λυώσει το βούτυρο ρίχνουμε τον πολτό των κρεμμυδιών και αφήνουμε να πιει τα υγρά του ανακατεύοντας. Δε θα πάρει περισσότερο από 3 λεπτά.
3. Ρίχνουμε το πιπέρι, το αλάτι, το μπαχάρι και το τζίντζερ και ανακατεύουμε μέχρι να καβουρδιστούν ελαφρά τα μπαχαρικά και να βγάλουν τα αρώματά τους.
4. Βάζουμε στην κατσαρόλα τις φτερούγες της γαλοπούλας και τις ροδίζουμε απ΄ όλες τις μεριές, προσέχοντας να μην καούν τα κρεμμυδάκια και το πράσο.
5. Καθαρίζουμε το σαγκουίνι και το λεμόνι από τις φλούδες τους και αφαιρούμε και όση περισσότερη από την μεμβράνη που καλύπτει τη σάρκα τους. τα βάζουμε μαζί στο μπλέντερ και παίρνουμε έναν πολύ αρωματικό πουρέ εσπεριδοειδών.
6. Σβήνουμε τις φτερούγες με τον πουρέ εσπεριδοειδών και χαμηλώνουμε τη φωτιά στο μέτριο να σιγομαγειρευτεί το κρέας. Ανάλογα με το είδος της γαλοπούλας και το μέγεθος του ζώου, μπορεί να πάρει από μισή ώρα έως και μία ώρα κι ένα τέταρτο. Κάθε δέκα λεπτά περίπου ελέγχουμε αν έχει πιει τα υγρά του και προσθέτουμε λίγο νερό.
7. Μόλις το κρέας μαλακώσει ως να ξεκολλάει από το κόκκαλο, βγάζουμε τις φτερούγες σε μια πιατέλα και προσθέτουμε νερό στη σάλτσα ως να γίνουν πέντε φλιτζάνια υγρό. Ανεβάζουμε τη φωτιά να πάρει βράση.
8. Καθαρίζουμε το ρύζι, το πλένουμε και το ρίχνουμε στο νερό που βράζει. Ανακατεύουμε τακτικά, και ξαναχαμηλώνουμε τη φωτιά στο μισό μέχρι να πιει το ρύζι τα υγρά. Προσέχουμε, γιατί κολλάει εύκολα. Διορθώνουμε το αλάτι αν χρειαστεί.
9. Πέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί το βράσιμο, τραβάμε την κατσαρόλα από τη φωτιά, βάζουμε μια καθαρή πετσέτα στο άνοιγμά της και σκεπάζουμε με το καπάκι. Περιμένουμε τουλάχιστον δέκα λεπτά να ηρεμήσει η βράση του ρυζιού.
10. Σερβίρουμε το ρύζι σε ένα στρογγυλό βουναλάκι, βάζουμε από πάνω ένα κομμάτι γαλοπούλας και γαρνίρουμε με σουμάκι, φετούλες από σαγκουίνι και ψιλοκομμένο μαϊντανό.
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008
Το έτοιμο και το νόστιμο
Ζω με έναν συνταξιούχο, αν και κάπως νέο πατέρα, μια μητέρα που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ και μια αδελφή που πηγαινοέρχεται στην επαρχία για σπουδες. Είναι λογικό λοιπόν, μιας και εγώ είμαι η μόνη στο σπίτι με τακτική παρουσία από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 6 το επόμενο πρωί, να επωμίζομαι την παρασκευή του καθημερινού φαγητού.
Είναι όμως ώρες και φορές που απλά ΔΕΝ θες να μπεις στην κουζίνα. ΔΕΘΕΣΝΑΜΠΕΙΣ βρε παιδί μου, έτσι, κολλητά οι λέξεις η μια στην άλλη και με κεφαλαία γράμματα. Και τότε η μόνη σου λύση είναι ή το σουβλατζίδικο ή το έτοιμο φαγητό.
Ωστόσο ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, το να πετάξεις μια έτοιμη προψημένη πίτσα στο φούρνο μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή, ειδικά όταν οι γευστικοί κάλυκες έχουν συνηθίσει σε πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις (δηλαδή σε κάτι λιγότερο ετοιματζίδικο και κατεψυγμένο/ψυγμένο...) Οπότε...
ΠΙΤΣΑ ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ
Υλικά
1 πακέτα Pizza Fresca Jambon-Bacon Νίκας
1/2 πακέτο κομματάκια καπνιστό μπαίηκον Νίκας
10 φέτες τυρί Τρικαλινό Φάγε
μισή πράσινη πιπεριά
Εκτέλεση
1. Ανοίγουμε το πακέτο της πίτσας.
2. Ρίχνουμε πασπαλιστά τα κυβάκια του μπαίηκον πάνω από τα υλικά της πίτσας.
3. Κόβουμε την πιπεριά σε ροδέλες και στολίζουμε τις ροδέλες πάνω από την πίτσα. 4. Σκεπάζουμε την πίτσα με τις φέτες του κασεριού.
5. Ψήνουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή της πίτσας.
6. Τρώμε με άνεση, ελπίζοντας να μη βαριόμαστε να μαγειρέψουμε αύριο.
Σχετικά με τις μερίδες που βγαίνουν, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αξιώματα της μάσας. Το προψημένο φαγητό, όση κι αν είναι η ποσότητά του, πάντα χορταίνει λιγότερο από την ίδια ποσότητα φαγητού που θα μαγείρευες ο ίδιος ή θα σου έφερνε το ντελίβερυ. Αποτέλεσμα της θεωρίας αυτής είναι ότι μπορεί με μια ανάλογη πίτσα να χορταίνουν δύο άτομα στην πιτσαρία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση για δύο άτομα θα χρειαστούν 1,3333333 πίτσες. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται. Απλά παρατηρήστε το...
Είναι όμως ώρες και φορές που απλά ΔΕΝ θες να μπεις στην κουζίνα. ΔΕΘΕΣΝΑΜΠΕΙΣ βρε παιδί μου, έτσι, κολλητά οι λέξεις η μια στην άλλη και με κεφαλαία γράμματα. Και τότε η μόνη σου λύση είναι ή το σουβλατζίδικο ή το έτοιμο φαγητό.
Ωστόσο ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, το να πετάξεις μια έτοιμη προψημένη πίτσα στο φούρνο μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή, ειδικά όταν οι γευστικοί κάλυκες έχουν συνηθίσει σε πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις (δηλαδή σε κάτι λιγότερο ετοιματζίδικο και κατεψυγμένο/ψυγμένο...) Οπότε...
ΠΙΤΣΑ ΤΗΣ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ
Υλικά
1 πακέτα Pizza Fresca Jambon-Bacon Νίκας
1/2 πακέτο κομματάκια καπνιστό μπαίηκον Νίκας
10 φέτες τυρί Τρικαλινό Φάγε
μισή πράσινη πιπεριά
Εκτέλεση
1. Ανοίγουμε το πακέτο της πίτσας.
2. Ρίχνουμε πασπαλιστά τα κυβάκια του μπαίηκον πάνω από τα υλικά της πίτσας.
3. Κόβουμε την πιπεριά σε ροδέλες και στολίζουμε τις ροδέλες πάνω από την πίτσα. 4. Σκεπάζουμε την πίτσα με τις φέτες του κασεριού.
5. Ψήνουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή της πίτσας.
6. Τρώμε με άνεση, ελπίζοντας να μη βαριόμαστε να μαγειρέψουμε αύριο.
Σχετικά με τις μερίδες που βγαίνουν, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αξιώματα της μάσας. Το προψημένο φαγητό, όση κι αν είναι η ποσότητά του, πάντα χορταίνει λιγότερο από την ίδια ποσότητα φαγητού που θα μαγείρευες ο ίδιος ή θα σου έφερνε το ντελίβερυ. Αποτέλεσμα της θεωρίας αυτής είναι ότι μπορεί με μια ανάλογη πίτσα να χορταίνουν δύο άτομα στην πιτσαρία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση για δύο άτομα θα χρειαστούν 1,3333333 πίτσες. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται. Απλά παρατηρήστε το...
Νέα Ανάρτηση, Πρώτη Ανάρτηση/New Post, First Post
Λέω σ' ετούτο το μπλογκ να αποφύγω τις ενδοσκοπήσεις και να μπω κατευθείαν στο θέμα: Φαγητό.
Ο άνθρωπος είναι ον τρισυπόστατο: έχει λογική, έχει συναισθήματα, έχει και ορμές. Η λογική, το πνεύμα είναι εκείνο που στις μέρες μας φαίνεται να προσπαθεί να κυριαρχήσει. Όλοι θεωρούν ότι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να απορρίψει τη ζωώδη του φύση και να ενδυθεί τη λάμψη του καθαρού πνεύματος. Το συναίσθημα πάλι αντιμετωπίζεται σαν κάποιο αστείο φορτίο. Κλαις με μια ταινία και όλοι γελάνε μαζί σου. Κι η σάρκα είναι η πλέον κατακριτέα πλευρά μας, που την κρύβουμε επιμελώς ή την καλλωπίζουμε με ταπεινά φτιασίδια ή τη βασανίζουμε για να εξαϋλωθεί, λες κι είναι κάτι μιαρό και αφύσικο.
Ε, λοιπόν εγώ ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα θεωρούσα ότι μιας και υπάρχουν όλα αυτά σα στοιχεία της οντότητάς μου -πνεύμα, συναίσθημα, σάρκα- τότε θα πρέπει να υπάρχει μια σοφή ισορροπία μεταξύ τους, κανέναν να μην υποσκελίζει τα άλλα δύο. Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι υποχρεωμένα αυτά τα τρία στοιχεία να συνυπάρχουν για να μπορώ να υφίσταμαι εγώ σαν Ευθυμία.
Η ευγενής τέχνη της γαστρονομίας είναι μια ευκαιρία για να αποδείξω ότι όντως ισχύει αυτή μου η πεποίθηση. Ίσες ποσότητες από λογική (αναλογίες υλικών), συναίσθημα (ομορφιά που αποπνεέι ένα καλοστολισμένο πιάτο) και σάρκα (η ίδια η τροφή) απαιτούνται από τον μάγειρα ώστε να καταφέρει να προσφέρει στους συνδαιτημόνες μια ολοκληρωμένη τροφή, κάτι που θα τους ικανοποιήσει και στις τρεις τους υποστάσεις, κάτι που θα τους φανεί φυσιολογικό (λογική), ωραίο (συναίσθημα) και θρεπτικό (σάρκα). Κι αυτή η σοφή ισορροπία θα είναι από μόνη της παράγοντας ψυχικής ανύψωσης.
Είναι τυχαίο που όλες οι ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν και τροφή; Οι τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι, στη μινωική Θήρα, αυτό μας δείχνουν: Όμορφες νεαρές κοπέλες, που μέσα στα παλίασια της εισαγωγής τους σαν ώριμες γυναίκες στην κοινωνία, μαζεύουν κρόκο, το λουλούδι που παράγει το ακριβότερο μπαχαρικό του κόσμου. Θα μου πείτε πού είναι η λογική εδώ; Υπάρχει, στην επινοητικότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί κάθε δυνατή πηγή τροφής που μπορούσε να βρει, αλλά και στην ομαδικότητα, στην κοινωνικότητα που αποπνεέι μια τέτοια τελετή.
Είναι τυχαίο που όλες οι ιεροτελεστίες περιλαμβάνουν και τροφή; Οι τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι, στη μινωική Θήρα, αυτό μας δείχνουν: Όμορφες νεαρές κοπέλες, που μέσα στα παλίασια της εισαγωγής τους σαν ώριμες γυναίκες στην κοινωνία, μαζεύουν κρόκο, το λουλούδι που παράγει το ακριβότερο μπαχαρικό του κόσμου. Θα μου πείτε πού είναι η λογική εδώ; Υπάρχει, στην επινοητικότητα του ανθρώπου να χρησιμοποιεί κάθε δυνατή πηγή τροφής που μπορούσε να βρει, αλλά και στην ομαδικότητα, στην κοινωνικότητα που αποπνεέι μια τέτοια τελετή.
Δεν απαιτώ ούτε προσπαθώ να δρέψω δάφνες θεωρητικού της γαστρονομίας. Μάλλον για θεωρητικός της μάσας μπορώ να κατηγορηθώ. Θέλω όμως να μπορώ να δώσω, όπως ο κύριος της φωτογραφίας (ναι, είναι clipart των Windows), ένα πιάτο ζεστή λαχταριστή σούπα σε όλους όσους αγαπώ. Κι ίσως έτσι να καταφέρουμε εκείνη την ισορροπία που λέγαμε εξαρχής.
-English please?
Starting this blog, I should consider avoiding the introspections part and get straight into the business: Food.
Man is a being in three parts: he has reason, he has feelings and he has urges. Mind and logic appear to dominate us nowadays. It is common sense that the absolute aim of a person is to reject his or her animal nature and put on the sparkling costume of pure logic. On the other hand, feelings are considered as an awkward burden. You cry watching a movie and everyone’s laughing at you. Finally, matters of the flesh are thought of being our most reprehensible side, the one that we try very hard to hide or beautify with makeup or we torture it to make it dematerialize, as if it was something unclean and unnatural.
Well, I never thought like that. I always thought that since all of these exist as elements of my being an entity - mind, feelings, flesh -, then there should be a wise balance between them, so none of them could overwhelm the other two. The bottom line is that these three elements are compelled to coexist, in order for me to be Efthimia*.
The noble art of gastronomy is a chance for me to prove that indeed my belief is valid. Equal quantities of logic (ingredient’s proportions), feelings (beauty that exudes from a dish well-presented) and flesh (the food itself) are required by the cook so that he manages to offer to the dinners a holistic food, something that will satisfy all three parts of them, something that will look normal (reason), beautiful (feeling) and nutritious (flesh). And this wise balance will be a factor of mental elevation by itself.Is it accidental that all the rituals do include food? The frescoes from Akrotiri, Minoan Thera, show this: Beautiful young girls that during their initiation to womanhood gather crocus, the flower that produces the most expensive spice of the world. You might ask, where is the logic here? It does exist, in the resourcefulness of man to use each possible source of food that he can find, but also in the team spirit, in the sociability that produces a ceremony of such.
I do not require neither try to be a theorist of gastronomy. I should rather be accused of being an eating-up theorist. I want to be able to give, as the gentleman in the above photograph (yes, it is a Windows clipart), a bawl of warm, sustaining soup to all people I love. And perhaps thus we could accomplish that balance that we talked about to begin with.
*For the non-Greek readers, that’s my first name, Efthimia. Means “In a good mood” and describes that particular feeling, when you just had a couple (but no more than a couple) of drinks and you start to think life is good, birds are singing, etc. My last name is Despotaki and it means more or less “offspring of a bishop”. Naughty people, my family…
Man is a being in three parts: he has reason, he has feelings and he has urges. Mind and logic appear to dominate us nowadays. It is common sense that the absolute aim of a person is to reject his or her animal nature and put on the sparkling costume of pure logic. On the other hand, feelings are considered as an awkward burden. You cry watching a movie and everyone’s laughing at you. Finally, matters of the flesh are thought of being our most reprehensible side, the one that we try very hard to hide or beautify with makeup or we torture it to make it dematerialize, as if it was something unclean and unnatural.
Well, I never thought like that. I always thought that since all of these exist as elements of my being an entity - mind, feelings, flesh -, then there should be a wise balance between them, so none of them could overwhelm the other two. The bottom line is that these three elements are compelled to coexist, in order for me to be Efthimia*.
The noble art of gastronomy is a chance for me to prove that indeed my belief is valid. Equal quantities of logic (ingredient’s proportions), feelings (beauty that exudes from a dish well-presented) and flesh (the food itself) are required by the cook so that he manages to offer to the dinners a holistic food, something that will satisfy all three parts of them, something that will look normal (reason), beautiful (feeling) and nutritious (flesh). And this wise balance will be a factor of mental elevation by itself.Is it accidental that all the rituals do include food? The frescoes from Akrotiri, Minoan Thera, show this: Beautiful young girls that during their initiation to womanhood gather crocus, the flower that produces the most expensive spice of the world. You might ask, where is the logic here? It does exist, in the resourcefulness of man to use each possible source of food that he can find, but also in the team spirit, in the sociability that produces a ceremony of such.
I do not require neither try to be a theorist of gastronomy. I should rather be accused of being an eating-up theorist. I want to be able to give, as the gentleman in the above photograph (yes, it is a Windows clipart), a bawl of warm, sustaining soup to all people I love. And perhaps thus we could accomplish that balance that we talked about to begin with.
*For the non-Greek readers, that’s my first name, Efthimia. Means “In a good mood” and describes that particular feeling, when you just had a couple (but no more than a couple) of drinks and you start to think life is good, birds are singing, etc. My last name is Despotaki and it means more or less “offspring of a bishop”. Naughty people, my family…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
